Results for kapag ikaw nag mahal ano ang gaga... translation from English to Tagalog

ano ang gagawin mo doon?
ano ang gagawin mo doon

ano namn ang gagawin mo dun
hndi kita niluluko

ilan pa ang gagawin mo
ilan pa gagawin mo

pagpinakita ko ano ang gagawin mo sa akin a po
pagpinakita ko ano ang gagawin mo sa akin a po

alam mo na ba ang gagawin mo
alam mo ba kong ano gagawin mo?

wala akong pakialam sayo kung ano ang gagawin
wala akong pakialam sayō, hyōgo kung ano ang gagawin

hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa buhay
sana lahat ng doktor ay tulad moa

wala kayong pakialam kung ano ang gagawin namin sakanya
wala na akong pakialam sayo babae ka

nagkukumpuni ng bubong ang kapitbhay mo napansin mo na mahihirapan siya ano ang gagawin mo
nagkukumpuni ng bubong ng bahay

ano ang gagawin mo upang ma-maximize o ma-optimize ang iyong tungkulin
what will you do to maximize or optimize your role

ano ang gagawin mo kung ikaw ang guard sa lobby at may nag request magpapatay ng water supply
ano ang gagawin mo kung ikaw ang guard sa lobby at may nag request magpapatay ng water supply

para maimporve ko ang pag gawa ko ay dapat kong pagisipan ng mabuti bago ito gawin at kailangan pinagiisipan muna kung ano ang gagawin
kung ano ang mabuti kung gawin

haixt nako bata kapa talaga kung mag isip kasi naiisip mo na nga yan gawin sa buhay mo.. ang hirap kung yan ang gagawin mo o ang iniisip mong gawin sa buhay mo kung sakaling hindi talaga tayo para sa isa isa
haixt nako bata kapa talaga kung mag isip kasi naiisip mo na nga yan gawin sa buhay mo .. ang hirap kung yan ang gagawin mo o ang iniisip mong gawin sa buhay mo kung sakaling hindi talaga tayo para sa isa't isa

kaya ang gagawin mo focus ka lang sa goal mo. kung nahihirapan ka man magpahinga. then continue. pag tapos mo mag aral? ang iyong magulang proud na proud sayo. translate in english
focus ka sa goal

marami akong nalalaman sa story nato.marami akong matotonan sa bawat mga salita,ma realize ko ang aking lumipas na kamalian. noong buhay pa ang aking nanay,yung kapag mag may utos siya sa akin hindi ko lahat magawa.ma realize ko ang aking sarili sa kwento nato.dahil tamad din ako minsan kapag utosan ng aking nanay lalo na kapag diko alam kung ano ang gagawin ng kanyang utos sa akin.dahil minsan hindi ko ilagay sa aking isipan ang kanyang mga salita.
marami akong nalalaman isang kuwento nato.marami akong matotonan ay isang bawat mga salita, ma napagtanto ko ang aking lumipas na kamalian. ko noong buhay pa ang aking nanay, yung kapag mag maaaring utos ni siya ay isang kamag-anak hindi lahat magawa.ma napagtanto ko ang aking sarili ay isang kwento nato.dahil tamad din ako minsan kapag utosan ng aking nanay lalo ang na kapag diko alam kung ano ang gagawin ng kanyang utos ay isang akin.dahil minsan hindi ko ilagay sa aking isipan ang kanyang mga salita.

"hilahin ang lilim; nais kong makita," utos niya, tahimik. sumunod si sue. matapos ang matinding pag-ulan at mabangis na hangin na humihip sa gabi, may nakatayo pa sa pader ng isang dahon ng ivy. ito ang huli sa puno ng ubas. madilim pa ang berde sa gitna. ngunit ang mga gilid nito ay may kulay na dilaw. matapang itong nakabitin mula sa sangay mga pitong metro sa itaas ng lupa. "ito na ang huli," sabi ni johnsy. "akala ko tiyak na mahuhulog ito sa gabi. narinig ko ang hangin. mahuhulog ito ngayon at mamamatay ako nang sabay." "mahal, mahal!" sabi ni sue, isinandal ang kanyang pagod na mukha patungo sa kama. "isipin mo ako, kung hindi mo iisipin ang iyong sarili. ano ang gagawin ko?" ngunit hindi sumagot si johnsy. kinaumagahan, nang magaan, hiniling ni johnsy na itaas ang window shade. nariyan pa rin ang dahon ng ivy. matagal nang nakahiga si johnsy, tinitingnan ito. at pagkatapos ay tumawag siya kay sue, na naghahanda ng sopas ng manok. "ako ay isang masamang babae," sabi ni johnsy. "may isang bagay na ginawa sa huling dahon na manatili roon upang ipakita sa akin kung gaano ako masama. mali ang nais na mamatay. maaaring dalhin mo ako ng kaunting sopas ngayon." isang oras mamaya sinabi niya: "balang araw inaasahan kong ipinta ang bay of naples." nang maglaon, dumating ang doktor, at si sue ay nakipag-usap sa kanya sa pasilyo. "kahit na ang mga pagkakataon," sabi ng doktor. "sa pamamagitan ng mabuting pag-aalaga, mananalo ka. at ngayon dapat akong makakita ng isa pang kaso na mayroon ako sa iyong gusali. behrman, ang kanyang pangalan ay - ilang uri ng isang artista, naniniwala ako. pneumonia, masyadong. siya ay isang luma, mahina na tao. at ang kanyang kaso ay malubha. walang pag-asa para sa kanya; ngunit pumupunta siya sa ospital ngayon upang luwag ang kanyang sakit. " kinabukasan, sinabi ng doktor kay sue: "nanganib siya. napanalunan mo. nutrisyon at pangangalaga ngayon - iyon lang." kalaunan nang araw na iyon, dumating si sue sa kama kung saan nahiga si johnsy, at inilagay ang isang braso sa kanya. "may sasabihin ako sa iyo, puting mouse," aniya. "si mister behrman ay namatay sa pulmonya ngayon sa ospital. nakasakit lamang siya ng dalawang araw. natagpuan nila sa kanya ang umaga ng unang araw sa kanyang silid na wala sa silungan ng sakit.ang kanyang sapatos at damit ay ganap na basa at malamig na malamig. hindi nila maisip kung saan siya ay nasa tulad ng isang kakila-kilabot na gabi. at pagkatapos ay nakakita sila ng isang parol, naaaninag pa rin. at nakita nila ang isang hagdan na inilipat mula sa lugar nito. at mga suplay ng sining at isang board ng pagpipinta na may berde at dilaw na kulay na halo-halong dito. aow, mahal, sa huling dahon ng ivy sa dingding. hindi ka ba nagtataka kung bakit hindi ito kailanman lumipat nang humihip ang hangin? ah, mahal, ito ay obra maestra ng behrman - ipininta niya ito doon sa gabing nahulog ang huling dahon. "
many artists lived in the greenwich village area of new york. two young women named sue and johnsy shared a studio apartment at the top of a three-story building. johnsy's real name was joanna. in november, a cold, unseen stranger came to visit the city. this disease, pneumonia, killed many people. johnsy lay on her bed, hardly moving. she looked through the small window. she could see the side of the brick house next to her building. one morning, a doctor examined johnsy and took her temperature. then he spoke with sue in another room. "she has one chance in -- let us say ten," he said. "and that chance is for her to want to live. your friend has made up her mind that she is not going to get well. has she anything on her mind?" "she -- she wanted to paint the bay of naples in italy some day," said sue. "paint?" said the doctor. "bosh! has she anything on her mind worth thinking twice -- a man for example?" "a man?" said sue. "is a man worth -- but, no, doctor; there is nothing of the kind." "i will do all that science can do," said the doctor. "but whenever my patient begins to count the carriages at her funeral, i take away fifty percent from the curative power of medicines." after the doctor had gone, sue went into the workroom and cried. then she went to johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime. johnsy lay with her face toward the window. sue stopped whistling, thinking she was asleep. she began making a pen and ink drawing for a story in a magazine. young artists must work their way to "art" by making pictures for magazine stories. sue heard a low sound, several times repeated. she went quickly to the bedside. johnsy's eyes were open wide. she was looking out the window and counting -- counting backward. "twelve," she said, and a little later "eleven"; and then "ten" and "nine;" and then "eight" and "seven," almost together. sue looked out the window. what was there to count? there was only an empty yard and the blank side of the house seven meters away. an old ivy vine, going bad at the roots, climbed half way up the wall. the cold breath of autumn had stricken leaves from the plant until its branches, almost bare, hung on the bricks. "what is it, dear?" asked sue. "six," said johnsy, quietly. "they're falling faster now. three days ago there were almost a hundred. it made my head hurt to count them. but now it's easy. there goes another one. there are only five left now." "five what, dear?" asked sue. "leaves. on the plant. when the last one falls i must go, too. i've known that for three days. didn't the doctor tell you?" "oh, i never heard of such a thing," said sue. "what have old ivy leaves to do with your getting well? and you used to love that vine. don't be silly. why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were -- let's see exactly what he said – he said the chances were ten to one! try to eat some soup now. and, let me go back to my drawing, so i can sell it to the magazine and buy food and wine for us." "you needn't get any more wine," said johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "there goes another one. no, i don't want any soup. that leaves just four. i want to see the last one fall before it gets dark. then i'll go, too." "johnsy, dear," said sue, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until i am done working? i must hand those drawings in by tomorrow." "tell me as soon as you have finished," said johnsy, closing her eyes and lying white and still as a fallen statue. "i want to see the last one fall. i'm tired of waiting. i'm tired of thinking. i want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."