Results for nalaglag translation from Tagalog to English

kasi nalaglag
kasi nalaglag mobile ko

nalaglag ang libro
i sabado na natin ang libro may tapos na ang ating kuwento may ibang bida sayong kuwento

mga nalaglag na laptop
mga nahulog na laptop

posibleng nalaglag ang telephone
possibly destroyed

kayak ako nalaglag sa sahig
the chair suddenly broke

ay aksidenteng nalaglag at nabasag ang bote
has sudde

nalaglag ang sanga ng puno sa loob ng site
fallen branches of the tree

nalaglag ang cellphone habang ako papuntang trabaho
nalalag ang cellphone habang ako ay papunta sa trabaho

inoperahan dahil sya ay nalaglag ang bata at dinugo
he was operated on because he was captured and bleeding

nag drive akl ng motor nilagay ko sa bulsa ko pero nalaglag sya
nalaglag sa bulsa ko

nawala ang pera ko kagabe nalaglag sa aking bulsa ang aking wallet.
i lost my money

nung papasok na siya ay di niya nakita ang malalim na butas at ito ay nalaglag
when he entered he did not see the deep hole and it fell

nung papasok na siya ay di niya nakita ang malalim na butas at nalaglag ito
when he entered he did not see it and fell into a deep hole

pasyensya na po dahil sa hindi pag pasok ng aking anak dahil sya ay nag kapilay nung sya ay nalaglag sa hagdanan
i fell down the stairs so i'm now lame

tulo ng tubig galing sa aircon naipon sa sahuran kaya magkaroon ito ng bigat, dahil luma na ang nakakabit na tornilyo bumigay at nalaglag
water dripping from the aircon

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay