Usted buscó: kadahilanang (Tagalo - Cebuano)

kadahilanang
ikatitisod

na di nagbibigay ng kadahilanang ikatitisod sa anoman, upang ang aming ministerio ay huwag mapulaan;
kami wala magbutang ug babag diha sa agianan ni bisan kinsa, aron dili pagasawayon ang among pagpang-alagad,

dakilang kapayapaan ang tinatamo nila na nagsisiibig ng iyong kautusan. at sila'y walang kadahilanang ikatitisod.
ang mga nahagugma sa imong kasugoan adunay pakigdait nga daku; ug kanila wala ang kahigayonan sa pagkapangdol.

ang umiibig sa kaniyang kapatid ay nananahan sa liwanag, at sa kaniya'y walang anomang kadahilanang ikatitisod.
siya nga nagahigugma sa iyang igsoon nagapabilin diha sa kahayag, ug diha niana walay bisan unsa nga kapangdolan.

aming pinatototohanan sa hari, na, kung ang bayang ito ay matayo, at ang mga kuta ay mayari, ay hindi ka magkakaroon ng bahagi sa dako roon ng ilog sa kadahilanang ito.
kami nagapamatuod sa hari, nga kong kining ciudara mamatukod ug ang mga kuta mahuman, tungod nining paagiha ikaw mahimong walay bahin unahan sa suba.

na, nang ako'y kanilang masulit na, ay ibig sana nila akong palayain, sapagka't wala sa aking anomang kadahilanang marapat sa kamatayan.
sa nausisa na ako nila, buot unta nila nga buhian ako sanglit wala may katarungan nga pagahukman ako sa kamatayon.

ako po si mary joy g. ravelo ng grade 11 stem 2 labing pitong gulang na nakatira sa tabon 3 kawit, cavite. ako po po ang bunso sa aming mag kakapatid at balak ko pong tahakin ang nursing sa kolehiyo. kung pag uusapan naman po natin ang isang pangyayari na hindi ko makakalimutan, ito ay noong umalis kami sa permanente naming tirahan upang lumayo sa aking mga kamag anak at kailangang iwan ang isang aso na tinuring kong parang isang tunay na kapatid sa kadahilanang hindi siya maaaring isama ng akin
ako po si mary joy g. ravelo ng grade 11 stem-2 labing pitong gulang na nakatira sa tabon 3 kawit, cavite. ako po po ang bunso sa aming mag kakapatid at balak ko pong tahakin ang nursing sa kolehiyo. kung pag uusapan naman po natin ang isang pangyayari na hindi ko makakalimutan, ito ay noong umalis kami sa permanente naming tirahan upang lumayo sa aking mga kamag anak at kailangang iwan ang isang aso na tinuring kong parang isang tunay na kapatid sa kadahilanang hindi siya maaaring isama ng aking pamilya. dumating ang mga araw na hindi kami nag kikita at umabot sa puntong labis siyang nagkasakit. dahil dito ay nanghina siya at nagresulta ng kanyang pagkamatay. sobra akong nalungkot dahil kahit sa huling hininga niya ay hindi manlang ako ang kasama niya upang gumaan ang kanyang pamamaalam. masakit mang alalahanin ngunit isa ito sa nag patatag sa'kin upang magpatuloy sa aking buhay at tahakin ang daan na pinangarap ko kahit wala na ang isa sa aking inspirasyon.