Results for dean translation from Afrikaans to English

james dean in 'n porsche, gauthier valence in 'n jacuzzi.
james dean in a porsche, gauthier valence in a jacuzzi.

agter ‘n baard. hennie aucamp toe die troepetrein die stasie binnekom, is marina een van die baie meisies en vroue wat hul mans met vreugde inwag, maar die kameras soek haar uit omdat sy - 'n paar maande swanger, en met 'n netjiese seuntjie aan haar hand - groter simboolwaarde het as die ander. en natuurlik is sy nog mooi ook. die seuntjie bevestig haar skoonheid, want hy het haar witblonde hare, 'n welige dos tot oor die ore, maar versorg, en hy het dieselfde intense oë, alikruikblou, of amper. dis sy paar oë, nie hare nie, wat die man agter die baard herken: “pappa! pappa!” deon steek sy bruin hande onder die warm okseltjies in en hou sy seun soos 'n trofee in die lug. dan bring hy die kind se gesig met heftigheid tot teen syne, en soen dit wild op die voorkop, wange en neus. “eina,” kla die kind, “eina, jou baard maak seer.” marina kyk toe, maar sonder die teerheid wat die oomblik voorskryf. “ek herken jou skaars,” verwyt sy hom. “ag,” sê hy, “in die bos, weet jy ...” “natuurlik,” gee sy gretig toe, en reik op na hom - haar buik warm teen sy uniform. hy kyk weer na die seuntjie; streel jaloers oor die blonde hare wat byna elektries gloei in 'n streep sonlig. “die eerste ding wat ek gaan doen,” sê hy met die nadruklikheid van een wat teenstand verwag, “is om my hare te laat uitgroei.” “ja, ja,” sê marina, “en jou baard af te skeer.” “ja, ons sal sien,” antwoord hy vaag. “nee, maar jy meet,” sê sy 'n iets te ernstig, “dis asof jy ons van agter 'n bos beloer.” sy probeer die kind se medewerking kry: “né, bennie?” maar bennie sê niks nie. “ek het gewerk aan die baard,” probeer deon skerts, “daar sit opoffering agter die groei¬sel.” “nou het jy dit gesê,” reageer marina vinnig. “dis 'n slordige baard, skat, so boskasierig.” “ek weet; en ek weet ook van die brak kolle waar niks wil vat nie, al het ek al die boererate geprobeer.” hy lag verleë: “juis daarom is ek lief daarvoor: oor dit so stief is.” hulle beweeg saam met talle mense na die uitgang, maar stadig, want die hele stad is daar om die manne van die grens af te verwelkom. die luidsprekers hou vol, oor en oor: “ons vir jou, suid-afrika.” marina besef dat hulle nog net oor sy baard gepraat het. “en verder gesond?” vra sy. “dit leef, dit leef,” sê hy neutraal, en dan met groot hartstog: “ek is by jou, marina. en by bennie.” hy steek sy hand uit na die seuntjie, maar bennie deins terug; klou wantrouig aan sy ma se rok. “nee, bennaman,” betig marina hom, “jy smeer my rok vuil, jong.” “hoe gaan dit met die nuwe een?” deon fluister by haar oor, sommer uit ius om haar hare te ruik en sy asem oor haar nek te blaas sodat sy - gepla, maar tog geprikkel - kan beswaar maak: “ag nee, man, daar's 'n tyd vir alles.” die keer sê sy niks nie; verduur die ritueel, maar vryf daarna oor haar nek. “o,” sê sy na 'n rukkie, “omtrent die aanstaande: nie so goed soos destyds met bennie nie. sal wel spanning wees.” by die motor vra sy: “wil jy bestuur?” deon wens hy kan terugsit teen die kussing, sy seun op sy skoot. maar juis die seun wil dit anders hê; sy hele houding en oë eis om bewyse van gesag. deon hou sy hand uit vir die sleu¬tel. “dit gaan 'n vreeslike deurmekaar ete wees,” giggel marina. “ek het al jou gunstelinge pro¬beer maak.” “boontjiebredie?” pleit deon. marina lag geheimsinnig. “en slaphakskeentjies?” “slaphakskeentjies, slaphakskeentjies,” skree die kind, en toe hy nie genoeg aandag kry nie, nog nadrukliker: “slap-hak-skeentjies!” “van een ding is ek darem seker,” glimlag deon, en hy knipoog vir bennie. bennie druk met sy vinger teen sy pa se neus. “moenie vir pappa hinder wanneer hy bestuur nie,” vermaan marina, maar deon sê met 'n halwe bewing in sy stem: “laat hom vat, marina, en jy ook. as jy weet hoe ek hierna uitgesien het: dat julle aan my vat - en ek aan julle.” tuis onttrek deon hom aan marina en bennie. “ek sal niks waardeer voor ek my nie gereinig het nie, soos die bybel sê. marina hoor hoe hy hom insluit in die badkamer, maar voel nie geaf¬fronteerd nie: deon se badkameruur is altyd syeie. in elk geval het sy dinge om na om te sien: die ete; vars blomme vir die tafel; bennie se ete. lets bly haar kwel: die baard. dis asof sy nie heeltemal tot deon kan deurdring nie. nuanses van kwetsbaarheid en teerheid bly verskole agter sy baard; deel van sy nuwe ervarings ook. en sy het 'n reg op sy belewenisse, want hoe anders kan sy hom troos? sy briewe was so weinigseggend. daar was die “liewes”, van aanhef tot slot, of die onver¬wagte poësie van: “jou iyf is my sekuriteit”; maar van oorlog het hy niks gerep nie. instruksies, neem sy aan: “moenie paniek saai nie.” 'n paar van sy onskuldige briewe is selfs gesensureer. bennie begin vaak word; knies oor sy bord kos: “wanneer kom pappa?” sy is self haastig, want sy hoop dat die “reiniging” volkome gaan wees: 'n deon sonder baard. nooit, vandat sy hom ken, het hy ooit 'n baard of snor probeer kweek nie. hy is nie die tipe nie; kwetsbaar, gevoelig, maar óóp - dis sy styl. die baard kleef nog aan hom toe hy uit die badkamer kom; doen afbreuk aan die vars reuk wat hy saambring. marina pruil: “ek dog ek gaan jou van aangesig tot aangesig sien.” “hou nou op, marina,” sê hy skerp. “jy klink asof ek jou op die een of ander manier wil bedrieg.” as vroulike strategie dan nie help nie, moet sy nugter te werk gaan: “skat, dis net of jy 'n masker dra. ek wil elke roering in jou gesig sien, elke spiertrekkie.” hy vat afgetrokke aan die kind; stap buitentoe. deur die venster sien sy hom oor 'n roosstruik buig. “wat dink hy op hierdie oomblik?” vra sy haarself ergerlik af. “hy het 'n onbillike voordeel bo my: ek iyk my swakheid; hy nie.” sy neem bennie badkamer toe, help hom om homself te was. toe hy klaar is, gaan soek sy na deon, maar hy sit al klaar by die kind se bed en wag. bennie spook teen die vaak. “'n storie,” soebat hy, “van bosape en ter ... ter...” deon help hom nie. “terroriste,” sê marina van die deur af. “maar nie vanaand nie; jy sal nagmerries kry.” sy steek die kerse op die feestafel aan. deon se stem klink baie ver. 'n keer of wat lag bennie alleen; dan lag hulle saam. toe sy wyn uit die koelkas haal, sien sy 'n bottel brandewyn en 'n glas op die kombuistafel, en frons, want daar is drie, vier stywe doppe geskink uit 'n bottel wat so pas oopgemaak is. sy ruk van die skrik toe deon agter haar praat: “moenie bang wees nie, skat, daar is geen gevaar nie. maar vanaand moes ek.” “natuurlik,” sê sy, “natuurlik,” en leun terug. twee sterk arms ontvang en omsluit haar, 'n baard kriewel teen haar nek, 'n brandewynasem kom oor haar skouer. “slaap hy?” vra marina. “die dag was te vol vir hom.” “vir my ook,” sê deon. “net na ete moet ons bed toe.” marina voel bedreig en bedruk. deon het reg op haar, selfs nou, met haar groot iyf; hy was weg en het swaar gekry en was alleen; sekerlik mag hy troos vra. maar dis deon met sy oop gesig wat sy by haar wil hê, en nie 'n bebaarde man wat na drank ruik nie. “die struike het mooi aangekom,” sê deon aan tafel, en skink vir hulle wyn. “'n wonder," sê sy, “veral as jy aan die wind dink. die suidoos het vier sonneblomme nek omgedraai, net so.” deon kyk verskrik op, maar sy uitdrukking verdwyn gou in sy baard. “nog bredie?” dean skud sy kop. “'n mens verleer om te eet. later eet jy of jy luister; heeltyd luister.” hy vat aan haar hand. “maar jou kos is wonderlik.” hy beur oor die blomme, soen haar skrams. “ek moet gaan opwas,” sê marina. “ek sal help,” bied dean aan. “nie vanaand nie,” sê sy. “lees die koerant, of kyk televisie; ek is netnou by jou.” deon tel 'n koerant op; kyk na die foto van 'n vermiste grenssoldaat en sê: “ag-my-here.” toe marina uiteindelik uit die badkamer kom, 'n dun nagrok oar haar vermoeide liggaam, iê dean met sy hande agter sy kop. sy sien die hare in sy oksels, ruik sy vars sweet. en dan kyk sy weer na sy woeste baard. “jy het mos niks om weg te steek nie, skat: geen swak ken of 'n litteken of wat nie,” praat sy van die spieëltafel af, waar sy room aan haar gesig smeer. “hou op! hou op!” skree hy, en gooi die komberse van hom af. sy vrees dat hy haar te iyf wil gaan; beroep haar op die kind: “deon, bennie sal wakker word en skrik.” deon draai op sy sy; iê na die muur en kyk. eers nadat die lig afgeskakel is, soek hy toena¬dering. sy hand op haar maag word 'n warm kol wat haar irriteer, maar sy durf hom nie beledig nie. toe hy nader aan haar kom, al dringender raak, ruik sy weer die brandewyn, maar nog verset sy haar nie. eers toe hy die bandjie van haar nagrok oor haar skouer rem, sy gesig teen haar arm skuur, praat sy: “nie vanaand nie, deon; net nie vanaand nie.” sy soek na sy hand; druk dit. na 'n rukkie trek hy sy hand weg, draai terug na die muur. ten spyte van haar hartseer raak sy gou aan die slaap; slaap so vas dat sy hom nie hoor op¬staan en beweeg nie. dis sy kyk wat haar wek. hy staan in die straatlig wat deur die venster val; staan wit en na¬kend - en sonder baard. “deon!” sy druk 'n hand teen haar mond, soek met die ander na die bed lamp. hy kom kniel by haar; iyk soos 'n nar, met die bleek stroke waar daar baard was. plek-plek het hy hom raakgeskeer. “staan op, deon; staan op, my man.” “kyk na my,” beveel hy. sy kyk na die ervarings waarvan sy briewe niks gesê het nie; sidder, en maak haar oë toe. “kom iê nou, deon, asseblief. jy is baie moeg.” hy gaan iê langs haar, maar raak nie aan haar nie. en begin vertel. “moenie,” smeek sy, “ek wil nie hoor nie.” in 'n stadium iê sy haar hand oor sy mond. hy stoot dit ru weg; praat voort. dis asof die bed van bloed deurtrokke raak - taai en lou, met 'n souterige reuk. ander reuke kom by: uitskeidings, braaksels, verrottende vlees. sy probeer orent kom; hy druk haar terug. “oppas, die kind,” pleit sy. maar dis hy wat uiteindelik begin huil, verlore en gebroke. toe deon lankal rukkerig teen haar slaap, iê sy nog wakker, en weet nie dat sy haar een hand oop- en toemaak nie, oop en toe.
behind a beard hennie aucamp