Results for nararamdaman ko ang halik at ang ... translation from English to Tagalog

ipag dadasal ko ang kaligtasan mo at ang pamilya nyo p0
maging masaya ka sa kaarawan mo

ito ang pinakamsayang pangyayari sa buhay ko ang nakasama ko sya kahit saglit at ang aking pinsan
pinakamasayang moment

nararamdaman ko ang panginoon kung ako ay nag pray sa kanya lalo na kung may problema ako siya ang tinatakbuhan ko dahil siya lamang ang makakatolung sakin
nararamdaman ko ang panginoon kung ako ay nagdarasal sa kanya lalo na kung may problema ako siya ang tinatakbuhan ko dahil siya lamang ang makakatolung sakin

sa tuwing titingnan ko ang langit at ang buwan may mga naalala ako masasayang araw at malulungkot n sandali.
kapag malungkot ako ay sa langit lang ako natingin

bilang isang bata maipapakita ko ang pag galang ko sa pilipinas ay ang pag aaral ko at ang pag tulong sa mga nangagailangan in english
bilang isang bata ay nagpapakita ako ng pag-ibig sa pilipinas ay ang pag-aaral ko at ang tulong sa mga nangangailangan sa ingles

sa aram araw na mga nakagawa ko ang mag aram at isa yan sa palagi kung ginagawa at ang papasok sa paaralan ng maaga palagi akong pumapasok ng maaga at nasasanay na din ako pumasok ng maaga a
tundag

translate english may lima akong pamilya na sobrang importante sakin na ayaw kong mawala at ang pamilya ko ang pinakamagandang nakabanding ko sa boung buhay ko at ayaw ko itong mag watakwatak dahil sila ang pinaka importante sa akin
isalin ang ingles ay maaaring lima ako na sobrang mahalaga sakin na ayaw kong mawala at ang pamilya ko ang pinakamagandang nakabanding ko sa boung buhay ko at ayaw ko itong mag watakwatak dahil sila ang pinakamahalaga sa akin

irereflect ko ang sarili ko sa lahat ng aking natutunan dahil kong wala ito wala ako o wala tayong lahat si god ang lumikha satin na siya rin ang kukuha ng ating buhay at ang kailangan nating gawin para makapiling siya ay gumawa ng makakabuti sa ating lahat hindi lamang nagrereflect satin kundi sa mga taong nakakakita saatin bilang estudyante kailangan natin maging mabuti sa ating kapwa at bumigay ng tulong sa mga taong kailangan tayo lalo na kong meron naman tayo kailangan natin magsumikap para
ang napili kong title ay ang magiging impact ng covid 19 sa ibang kabataan

isang araw ako ay nasa school at kapag uwian ng hapon ako ay pumupunta muna sa ibang classroom para makipag lokohan at makipag chismisan at kapag umuuwi ako ng hapon ako ay naka motor or minsan naglalakad tapos nung uuwi ba ako ng hapon nakisabay ako sa mga kaibigan ko sabay sabay kaming nagtatawanan ng kwekwentohan umuwi ako na naglakad at nakalimutan ko ang aking motor sa aming school hanggang sa pumunta na ako sa palengke nag aantay ng sundo ko ako ay pumunta sa bahay ng tita ko at doon ako nag antay at nung gumabi na ng gumabi pinaghahanap na pala ako ng magulang ko ang ginawa nila sa motor ko sa school ay kinuha na nila at ang akala nila ako ay gumala noong nahanao na ako ng magulang ko galit na galit sila at hinahanap sa akin yung motor ko bigla akong napaisip na dala ko ang motor ko dun ako nagsimulang kinabahan at nang pumunta na kami sa school para kunin ang motor dahil nasa akin ang susi natakot ako bigla wala na yung motor ko dun sinabi ng mama ko na nasa bahay na ang aking motor dun nagsimula ang pagluwag ko ng pahinga
query length limit excedeed. max allowed query :1000 chars

ang hindi ko makakalimutan na nangyari sakin ay nung nawala kami ng aking mga kaibigan dahil sa pagbabike dahil naggala kami na hindi namin alam kung saan kami pupunta kase may nagsama samin na lalaki nanaka bike din sumama kami sa kanya dahil akala namin ay ituturo nya kung saan ang bahay ng isa namin kaibigan at habang nag babike kami ang bigla nyang binilisan mag bike at dahil mga bata pa kami hindi namin sya na habol hang kami ay na wala dumaan kami sa daan na walang kabahay bahay at wala kaming mapagtanongan hanggang pinagpatuloy namin ang pag babike hanggang mag nakita na kaming mga bahay at mga tao at nag tanong kami kung nasan na kami at ang sabi ni kuya na pinagtanungan namin ay nasa indang kami kay kwit at tinanong namin kung san ang daan papuntang mendez at tinuloy na namin ang pagbabike hanggan kaming lahat ay na kauwi ng ligtas pero benenta ng tatay ko ang aking bike dahil kung saan saan nadaw nila ako hinanap yun lang ang hindi ko makakalimutan na nangyari sakin
ang hindi ko makakalimutan na nangyari sakin ay nung nawala kami ng aking mga kaibigan dahil sa pagbabike dahil naggala kami na hindi namin alam kung saan kami pupunta kase may nagsama samin na lalaki nanaka bike din sumama kami sa kanya dahil akala namin ay ituturo nya kung saan ang bahay ng isa namin kaibigan at habang nag babike kami ang bigla nyang binilisan mag bike at dahil mga bata pa kami hindi namin sya na habol hang kami ay na wala dumaan kami sa daan na walang kabahay bahay at wala ka

sa palagay ko, ang pinakamahusay na sistemang pang-ekonomiya para sa pilipinas ay ang halo-halong ekonomiya. pinapanatili nito ang isang balanse ng ilang uri na may kapangyarihan, ang ilan dito ay pupunta sa gobyerno, at ang ilan ay pupunta sa mga taong pipili kung sino ang tatakbo sa gobyerno na hahantong sa kanila
batay sa mga sagot ninyo sa nakaraang gawain ay masasabi kong naunawaan mo na ang kaisipan tungkol sa mga sistemang pang ekonomiya. ngunit ngayong araw ay nais kong basahin mo ang talakayan tungkol sa sistemang pang ekonomiya sa iyong batayang aklat sa ap. ang talakayang iyan ay naglalayong mas palalimin pa ang iyong kaalaman tungkol sa paksa. magbasa at mas matuto pa, hanggang sa muli!

"hilahin ang lilim; nais kong makita," utos niya, tahimik. sumunod si sue. matapos ang matinding pag-ulan at mabangis na hangin na humihip sa gabi, may nakatayo pa sa pader ng isang dahon ng ivy. ito ang huli sa puno ng ubas. madilim pa ang berde sa gitna. ngunit ang mga gilid nito ay may kulay na dilaw. matapang itong nakabitin mula sa sangay mga pitong metro sa itaas ng lupa. "ito na ang huli," sabi ni johnsy. "akala ko tiyak na mahuhulog ito sa gabi. narinig ko ang hangin. mahuhulog ito ngayon at mamamatay ako nang sabay." "mahal, mahal!" sabi ni sue, isinandal ang kanyang pagod na mukha patungo sa kama. "isipin mo ako, kung hindi mo iisipin ang iyong sarili. ano ang gagawin ko?" ngunit hindi sumagot si johnsy. kinaumagahan, nang magaan, hiniling ni johnsy na itaas ang window shade. nariyan pa rin ang dahon ng ivy. matagal nang nakahiga si johnsy, tinitingnan ito. at pagkatapos ay tumawag siya kay sue, na naghahanda ng sopas ng manok. "ako ay isang masamang babae," sabi ni johnsy. "may isang bagay na ginawa sa huling dahon na manatili roon upang ipakita sa akin kung gaano ako masama. mali ang nais na mamatay. maaaring dalhin mo ako ng kaunting sopas ngayon." isang oras mamaya sinabi niya: "balang araw inaasahan kong ipinta ang bay of naples." nang maglaon, dumating ang doktor, at si sue ay nakipag-usap sa kanya sa pasilyo. "kahit na ang mga pagkakataon," sabi ng doktor. "sa pamamagitan ng mabuting pag-aalaga, mananalo ka. at ngayon dapat akong makakita ng isa pang kaso na mayroon ako sa iyong gusali. behrman, ang kanyang pangalan ay - ilang uri ng isang artista, naniniwala ako. pneumonia, masyadong. siya ay isang luma, mahina na tao. at ang kanyang kaso ay malubha. walang pag-asa para sa kanya; ngunit pumupunta siya sa ospital ngayon upang luwag ang kanyang sakit. " kinabukasan, sinabi ng doktor kay sue: "nanganib siya. napanalunan mo. nutrisyon at pangangalaga ngayon - iyon lang." kalaunan nang araw na iyon, dumating si sue sa kama kung saan nahiga si johnsy, at inilagay ang isang braso sa kanya. "may sasabihin ako sa iyo, puting mouse," aniya. "si mister behrman ay namatay sa pulmonya ngayon sa ospital. nakasakit lamang siya ng dalawang araw. natagpuan nila sa kanya ang umaga ng unang araw sa kanyang silid na wala sa silungan ng sakit.ang kanyang sapatos at damit ay ganap na basa at malamig na malamig. hindi nila maisip kung saan siya ay nasa tulad ng isang kakila-kilabot na gabi. at pagkatapos ay nakakita sila ng isang parol, naaaninag pa rin. at nakita nila ang isang hagdan na inilipat mula sa lugar nito. at mga suplay ng sining at isang board ng pagpipinta na may berde at dilaw na kulay na halo-halong dito. aow, mahal, sa huling dahon ng ivy sa dingding. hindi ka ba nagtataka kung bakit hindi ito kailanman lumipat nang humihip ang hangin? ah, mahal, ito ay obra maestra ng behrman - ipininta niya ito doon sa gabing nahulog ang huling dahon. "
many artists lived in the greenwich village area of new york. two young women named sue and johnsy shared a studio apartment at the top of a three-story building. johnsy's real name was joanna. in november, a cold, unseen stranger came to visit the city. this disease, pneumonia, killed many people. johnsy lay on her bed, hardly moving. she looked through the small window. she could see the side of the brick house next to her building. one morning, a doctor examined johnsy and took her temperature. then he spoke with sue in another room. "she has one chance in -- let us say ten," he said. "and that chance is for her to want to live. your friend has made up her mind that she is not going to get well. has she anything on her mind?" "she -- she wanted to paint the bay of naples in italy some day," said sue. "paint?" said the doctor. "bosh! has she anything on her mind worth thinking twice -- a man for example?" "a man?" said sue. "is a man worth -- but, no, doctor; there is nothing of the kind." "i will do all that science can do," said the doctor. "but whenever my patient begins to count the carriages at her funeral, i take away fifty percent from the curative power of medicines." after the doctor had gone, sue went into the workroom and cried. then she went to johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime. johnsy lay with her face toward the window. sue stopped whistling, thinking she was asleep. she began making a pen and ink drawing for a story in a magazine. young artists must work their way to "art" by making pictures for magazine stories. sue heard a low sound, several times repeated. she went quickly to the bedside. johnsy's eyes were open wide. she was looking out the window and counting -- counting backward. "twelve," she said, and a little later "eleven"; and then "ten" and "nine;" and then "eight" and "seven," almost together. sue looked out the window. what was there to count? there was only an empty yard and the blank side of the house seven meters away. an old ivy vine, going bad at the roots, climbed half way up the wall. the cold breath of autumn had stricken leaves from the plant until its branches, almost bare, hung on the bricks. "what is it, dear?" asked sue. "six," said johnsy, quietly. "they're falling faster now. three days ago there were almost a hundred. it made my head hurt to count them. but now it's easy. there goes another one. there are only five left now." "five what, dear?" asked sue. "leaves. on the plant. when the last one falls i must go, too. i've known that for three days. didn't the doctor tell you?" "oh, i never heard of such a thing," said sue. "what have old ivy leaves to do with your getting well? and you used to love that vine. don't be silly. why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were -- let's see exactly what he said – he said the chances were ten to one! try to eat some soup now. and, let me go back to my drawing, so i can sell it to the magazine and buy food and wine for us." "you needn't get any more wine," said johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "there goes another one. no, i don't want any soup. that leaves just four. i want to see the last one fall before it gets dark. then i'll go, too." "johnsy, dear," said sue, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until i am done working? i must hand those drawings in by tomorrow." "tell me as soon as you have finished," said johnsy, closing her eyes and lying white and still as a fallen statue. "i want to see the last one fall. i'm tired of waiting. i'm tired of thinking. i want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."