Results for makroekonomii translation from Polish to Swedish

w zakresie makroekonomii
i makroekonomi

istnieje konieczność utrzymania postępów odnotowanych w obszarze makroekonomii w 2007 roku.
framstegen under 2007 på det makroekonomiska området måste upprätthållas.

jednakże główne wyzwania w dziedzinie makroekonomii w mniejszym stopniu znalazły wyraz w konkretnych strategiach politycznych.
däremot är de politiska ansträngningarna för att ta itu med den mest betydande makroekonomiska utmaningen mindre omfattande.

zarzucano zatem paktowi, że stanowił jeden z podstawowych powodów europejskiego zastoju instytucjonalnego w dziedzinie makroekonomii.
pakten har på detta sätt kommit att anklagas för att vara den främsta orsaken till europas institutionella tröghet på det makroekonomiska området.

w lipcu 2007 r. miała miejsce konferencja poruszająca kwestie globalizacji i makroekonomii w kontekście prac nad zagadnieniami międzynarodowymi.
artiklarna under 2007 handlade om effekterna av bristfälliga uppgifter och lärdomar på finansmarknadens priser, om finansiell integration och kapitalflöden i nya eu-medlemsstater och om produktivitetstillväxten i euroområdet.

portugalia poczyniła duże postępy w realizacji krajowego programu reform, zwłaszcza w zakresie mikro- i makroekonomii.
portugal gör goda framsteg med genomförandet av åtgärderna i sitt nationella reformprogram, särskilt på det makroekonomiska och det mikroekonomiska området.

16 według komisji makroekonomii i zdrowia z 2001 r. 30 usd per capita rocznie jest konieczne, by dostarczyć usługi zdrowotne na zupełnie podstawowym poziomie.
15 kommissionen för frågor rörande makroekonomi och hälsa har uppskattat att 30 us-dollar per capita och år är nödvändiga för att tillhandahålla ett absolut minimum av hälso- och sjukvårdstjänster.

specyficzne dla kraju zmiany i polityki zaobserwowane w tym czasie, zarówno w obszarach makroekonomii i zarządzania finansowego oraz reform strukturalnych, opisano szczegółowo w załączonym dokumencie roboczym służb komisji.
de landsspecifika förändringarna och politiska åtgärderna under denna period, både i fråga om makroekonomisk och finanspolitisk styrning och strukturreformer, beskrivs närmare i det bifogade interna arbetsdokumentet från kommissionen.

4.7 niezdolność krajów strefy euro do zastosowania antycyklicznych polityk budżetowych wynika częściowo z dziedzictwa przeszłości (kumulowanie deficytu publicznego przez rządy krajowe i niezdolność do jego redukcji w okresie wzrostu w latach 1996-2000), a częściowo z wymogów paktu na rzecz stabilności i wzrostu. pakt narzuca ograniczenia budżetowe — przez wielu uznawane za nieuzasadnione [6] — krajom, gdzie stosunek długu do pkb jest niższy niż 60% (hiszpania: 48,9%; irlandia: 29,9%; holandia: 55,7%; finlandia: 45,1%), jak i państwom, gdzie wskaźnik ten jest dopuszczalny, tj. nieco wyższy od wyznaczonego progu (niemcy: 66,0%; francja: 65,6%; austria: 65,2%; portugalia: 61,9%). pakt był krytykowany głównie z powodu ograniczenia deficytu wydatków publicznych do 3%, gdyż próg ten uznawano za arbitralny i zbędny zarówno w okresach recesji, jak i wzrostu gospodarczego. w czasie recesji nie pozwala on bowiem rządom na wdrożenie ekspansyjnej polityki budżetowej, która pozwoliłaby gospodarce na wyjście z zapaści w rozsądnym terminie. w czasie ekspansji nie gwarantował też, że rządy będą zachowywały się wzorowo, wzmacniając dyscyplinę budżetową. zarzucano zatem paktowi, że stanowił jeden z podstawowych powodów europejskiego zastoju instytucjonalnego w dziedzinie makroekonomii. koncentrując się wyłącznie na celach pośrednich (równowaga budżetowa i stabilność finansowa), pakt pomijał ostateczne cele stabilności makroekonomicznej (wzrost gospodarczy i pełne zatrudnienie), a nawet stanowił przeszkodę w ich osiągnięciu. [7]
4.7 den oförmåga som har funnits i eurozonens länder att tillämpa en konjunkturutjämnande budgetpolitik kan tillskrivas dels arvet från det förflutna (stora statsskulder och oförmågan att minska dessa under den expansiva fasen 1996–2000), dels stabilitets-och tillväxtpaktens krav. pakten drabbar både länder där förhållandet mellan statsskuld och bnp ligger under tröskelvärdet på 60% (spanien 48,9%; irland 29,9%; nederländerna 55,7%; finland 45,1%), och de länder där siffrorna endast ligger något över gränsvärdet (tyskland 66,0%; frankrike 65,6%; Österrike 65,2%; portugal 61,9%), med budgetkrav som många anser vara omotiverade [6]. en av huvudpunkterna i kritiken mot pakten är missnöjet med treprocentsregeln för budgetunderskottet. denna regel anses allmänt vara godtycklig och onödig i både recessions-och expansionsfasen. under lågkonjunktur innebär den att enskilda regeringar inte kan föra en expansiv budgetpolitik som skulle innebära snabbare ekonomisk återhämtning. under högkonjunktur bidrar inte regeln till att regeringarna handlar%quot%rätt%quot%, dvs. ökar budgetdisciplinen. pakten har på detta sätt kommit att anklagas för att vara den främsta orsaken till europas institutionella tröghet på det makroekonomiska området. eftersom pakten helt och hållet är inriktad på medelfristiga mål (budgetbalans och penningpolitisk stabilitet) har den försummat eller rent av förhindrat uppnåendet av den makroekonomiska stabilitetens slutmål (ekonomisk tillväxt och full sysselsättning) [7].