Usted buscó: cancellous bone screw (Inglés - Griego)

figure 2 : mechanisms of menopausal bone loss in cancellous bone.
Σχήμα 2: Μηχανισμοί της μετεμμηνοπαυσιακής απώλειας οστού σε σπογγώδες οστούν.

figure 1 : schematic representation of bone remodelling in cancellous bone.
Σχήμα 1: Σχηματική αναπαράσταση της οστικής ανακατασκευής ενός σπογγώδους οστού.

bone loss then continues throughout life, affecting both cortical and cancellous bone throughout the skeleton.
Στη συνέχεια, η απώλεια οστού εξακολουθεί καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής, επηρεάζοντας τόσο τα φλοιώδη όσο και τα σπογγώδη οστά όλου του σκελετού.

in addition, quantitative computed tomography enables differential measurements to be made in cortical or cancellous bone.
Η σχέση αυτή είναι ανάλογης ισχύος με εκείνη μεταξύ πίεσης του αίματος και εγκεφαλικού επεισοδίου και ισοδυναμεί με δπλάσια έως 12πλάσια διαφορά του κινδύνου κατάγματος στην κατανομή της οστικής πυκνότητας του πληθυσμού.

in monkeys, treatment with bazedoxifene for 18 months resulted in the partial preservation of cortical and cancellous bone mass as determined by bmd measurements.
Σε πιθήκους, η θεραπεία με βαζεδοξιφένη επί 18 μήνες οδήγησε σε μερική διατήρηση της οστικής μάζας του φλοιού και του σπογγώδους οστού όπως προσδιορίστηκε από μετρήσεις της bmd.

there is also an increase in the activity of osteoclasts, resulting in deep resorption cavities and disruption of cancellous bone architecture with loss of its connectivity.
Αυξάνει επίσης η δραστηριότητα των οστεοκλαστών, οπότε δημιουργούνται βαθιές κοιλότητες απορρόφησης και διαταράσσεται η αρχιτεκτονικής του σπογγώδους οστού που χάνει μέρος της συνεκτικότητας του.

geometric parameters which influence mechanical strength include bone size and, at the hip, femoral neck length; architectural determinants in cortical bone are cortical thickness and porosity and, in cancellous bone, connectivity and trabecular size, shape and anisotropy.
Καθοριστικοί παράγοντες από πλευράς αρχιτεκτονικής είναι, όσον αφορά το φλοιώδες οστούν, το πάχος και το πορώδες και όσον αφορά το σπογγώδες οστούν, η συνεκτικότητα και το μέγεθος των οστεοδοκίδων, το σχήμα και η ανισοτροπία.

primary osteoporosis has traditionally been classified into type 1 or postmenopausal osteoporosis and type ii, or senile osteoporosis (riggs & melton, 1983). oestrogen deficiency due to declining ovarian function during the menopause is believed to be the major pathogenetic factor responsible for type i osteoporosis, which is characterised by predominantly cancellous bone loss resulting in vertebral and distal radius fractures and occurs in the first 15-20 years after the menopause. type ii osteoporosis, which occurs in elderly men and women, results from loss of both cortical and cancellous bone and is associated with fractures of the vertebrae and proximal femur. in this type of osteoporosis it is postulated that vitamin d deficiency and secondary hyperparathyroidism are largely responsible for bone loss. however, it is increasingly recognised that multiple pathogenetic factors operate in many cases of osteoporosis and that peak bone mass and, in women, menopausal bone loss, are major determinants of fracture risk at all ages. 34
Η πρωτοπαθής οστεοπόρωση ταξινομείται κατά παράδοση στον τύπο Ι, ή αλλιώς μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση, και στον τύπο ii, ή αλλιώς γεροντική οστεοπόρωση (riggs & melton, 1983). Η ανεπάρκεια οιστρογόνων λόγω της φθίνουσας λειτουργίας των ωοθηκών κατά την εποχή της εμμηνόπαυσης θεωρείται ότι είναι ο σημαντικότερος παθογενετικός παράγοντας της οστεοπόρωσης τύπου Ι, που χαρακτηρίζεται κυρίως από απώλεια σπογγώδους οστού με αποτέλεσμα τα σπονδυλικά κατάγματα και τα κατάγματα του κάτω άκρου της κερκίδας, παρατηρείται δε κατά τα πρώτα 15-20 έτη μετά την εμμηνόπαυση. Η οστεοπόρωση τύπου Π, που εμφανίζεται στους ηλικιωμένους άνδρες και γυναίκες, είναι απόρροια της απώλειας τόσο φλοιώδους όσο και σπογγώδους οστού και συνοδεύεται από κατάγματα των σπονδύλων και του άνω άκρου του μηριαίου. Σ' αυτόν τον τύπο της οστεοπόρωσης θεωρείται δεδομένο ότι η ανεπάρκεια βιταμίνης d και ο δευτεροπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την απώλεια οστού. Ωστόσο, γίνεται ολοένα και περισσότερο δεκτό ότι σε πολλές περιπτώσεις οστεοπόρωσης υπεισέρχονται πολλαπλοί παθογενετικοί παράγοντες και ότι η κορυφαία οστική μάζα καθώς και, στις γυναίκες, η μετεμμηνοπαυσιακή απώλεια οστού, αποτελούν σημαντικούς καθοριστικούς παράγοντες του κινδύνου καταγμάτων σε όλες τις ηλικίες. Έχουν επίσης προσδιοριστεί ορισμένες δευτερεύουσες αιτίες οστεοπόρωσης, μεταξύ των οποίων τα γλυκοκορτικοειδή, ορισμένες ενδοκρινικές διαταραχές, κακοήθεις νόσοι, η ακινητοποίηση και διάφορες άλλες διαταραχές (Πίνακας 2.1).