Usted buscó: sa tingin ko ang iyong telepono ay nasa tagalog (Inglés - Tagalo)

sa tingin ko ikaw ay abala
hindi naman masyado

sa tingin ko
sa tingin ko

sa tingin ko hindi mali
manipis ang tekstura ng musika na may tatlong instrumenting naririnig

aasahan ko ang iyong tulong
aasahan ko ang iyong tulong sir bill gates

hangad ko ang iyong pag galing
hangad ko ang iyong pag galing

ipagdasal ko ang iyong mbilis n paggaling
ipagdarasal ko ang iyong mabilis na paggaling

sa tingin ko magkakasundo tayong dalawa, pareho ang mga gusto natin
sa tingin mo magkakasundo tayong dalawa

hindi ko alam kong mag kano piro sa tingin ko mahal
hindi ko alam kung magkano

at sa tuwing nakikita ko ang iyong larawan tila ba'y ako ay natutunaw dahil sa mga maamo mong mata
,

sa tingin ko malaki ang maitutulong sa akin ng training ko lalo na sa magiging trabaho ko sa amo ko
sa tingin ko umiiwas kang makipag usap sa akin

huwag mong sayangin ang iyong oras sa taong sa tingin mo hindi ka ni respito
ayoko sa taong walang respeto

sa tingin ko sa face to face classes ay ok lang naman ako kasi alam naman natin na hinaharap natin ngayon ang covid 19 at hindi parin ito nawawala may ilan parin ang nahahawaan ng covin 19 at naintindihan ko kong bakit ganito amg face to face classes
sa tingin ko sa harapan ng mga klase ay ok lang naman ako kasi alam naman natin na hinaharap natin ngayon ang covid 19 at hindi parin ito nawawala may ilan parin ang nahahawaan ng covin 19 at naintindihan ko kong bakit ganito amg harap harapan na mga klase

alam ko nagka mali ako kaya pasensya kong lahat ng pinag babawal mo ay nagagawa ko ganito kase talga ako kong sa tingin ko mabuting tao kinikilala ko tlaga..pasensya na kong ako lagi dahilan ng pag aaway natin luv kahit nman malayu ako sayu hindi ko magagawang mag sinungaling sayu at hinding hindi kita ipag kakaila kahit kanino..luv mag aaway lang tayu pero walang bitawan okay mahal na mahal kita luveyyy ko
alam kong nagkakamali ako kaya pasensya kong lahat ng pinag-iingat na gagawin mo ay ganito kase talga ako ay sa tingin ko mabaliw tao kinikilala ko tlaga..pasensya na ako lagi ang dahilan ng pag-iwanan natin luv kahit nman malayu ako sayu hindi ako magagawang mag sinungaling sayu at hinding hindi kita ipagkakaila kahit kanino..luv mag aaway lang tayu pero walang bitawan okay mahal na mahal kita luveyyy ko

isang araw ako ay nasa school at kapag uwian ng hapon ako ay pumupunta muna sa ibang classroom para makipag lokohan at makipag chismisan at kapag umuuwi ako ng hapon ako ay naka motor or minsan naglalakad tapos nung uuwi ba ako ng hapon nakisabay ako sa mga kaibigan ko sabay sabay kaming nagtatawanan ng kwekwentohan umuwi ako na naglakad at nakalimutan ko ang aking motor sa aming school hanggang sa pumunta na ako sa palengke nag aantay ng sundo ko ako ay pumunta sa bahay ng tita ko at doon ako nag antay at nung gumabi na ng gumabi pinaghahanap na pala ako ng magulang ko ang ginawa nila sa motor ko sa school ay kinuha na nila at ang akala nila ako ay gumala noong nahanao na ako ng magulang ko galit na galit sila at hinahanap sa akin yung motor ko bigla akong napaisip na dala ko ang motor ko dun ako nagsimulang kinabahan at nang pumunta na kami sa school para kunin ang motor dahil nasa akin ang susi natakot ako bigla wala na yung motor ko dun sinabi ng mama ko na nasa bahay na ang aking motor dun nagsimula ang pagluwag ko ng pahinga
query length limit excedeed. max allowed query :1000 chars

ang hindi ko makakalimutan na nangyari sakin ay nung nawala kami ng aking mga kaibigan dahil sa pagbabike dahil naggala kami na hindi namin alam kung saan kami pupunta kase may nagsama samin na lalaki nanaka bike din sumama kami sa kanya dahil akala namin ay ituturo nya kung saan ang bahay ng isa namin kaibigan at habang nag babike kami ang bigla nyang binilisan mag bike at dahil mga bata pa kami hindi namin sya na habol hang kami ay na wala dumaan kami sa daan na walang kabahay bahay at wala kaming mapagtanongan hanggang pinagpatuloy namin ang pag babike hanggang mag nakita na kaming mga bahay at mga tao at nag tanong kami kung nasan na kami at ang sabi ni kuya na pinagtanungan namin ay nasa indang kami kay kwit at tinanong namin kung san ang daan papuntang mendez at tinuloy na namin ang pagbabike hanggan kaming lahat ay na kauwi ng ligtas pero benenta ng tatay ko ang aking bike dahil kung saan saan nadaw nila ako hinanap yun lang ang hindi ko makakalimutan na nangyari sakin
ang hindi ko makakalimutan na nangyari sakin ay nung nawala kami ng aking mga kaibigan dahil sa pagbabike dahil naggala kami na hindi namin alam kung saan kami pupunta kase may nagsama samin na lalaki nanaka bike din sumama kami sa kanya dahil akala namin ay ituturo nya kung saan ang bahay ng isa namin kaibigan at habang nag babike kami ang bigla nyang binilisan mag bike at dahil mga bata pa kami hindi namin sya na habol hang kami ay na wala dumaan kami sa daan na walang kabahay bahay at wala ka

"hilahin ang lilim; nais kong makita," utos niya, tahimik. sumunod si sue. matapos ang matinding pag-ulan at mabangis na hangin na humihip sa gabi, may nakatayo pa sa pader ng isang dahon ng ivy. ito ang huli sa puno ng ubas. madilim pa ang berde sa gitna. ngunit ang mga gilid nito ay may kulay na dilaw. matapang itong nakabitin mula sa sangay mga pitong metro sa itaas ng lupa. "ito na ang huli," sabi ni johnsy. "akala ko tiyak na mahuhulog ito sa gabi. narinig ko ang hangin. mahuhulog ito ngayon at mamamatay ako nang sabay." "mahal, mahal!" sabi ni sue, isinandal ang kanyang pagod na mukha patungo sa kama. "isipin mo ako, kung hindi mo iisipin ang iyong sarili. ano ang gagawin ko?" ngunit hindi sumagot si johnsy. kinaumagahan, nang magaan, hiniling ni johnsy na itaas ang window shade. nariyan pa rin ang dahon ng ivy. matagal nang nakahiga si johnsy, tinitingnan ito. at pagkatapos ay tumawag siya kay sue, na naghahanda ng sopas ng manok. "ako ay isang masamang babae," sabi ni johnsy. "may isang bagay na ginawa sa huling dahon na manatili roon upang ipakita sa akin kung gaano ako masama. mali ang nais na mamatay. maaaring dalhin mo ako ng kaunting sopas ngayon." isang oras mamaya sinabi niya: "balang araw inaasahan kong ipinta ang bay of naples." nang maglaon, dumating ang doktor, at si sue ay nakipag-usap sa kanya sa pasilyo. "kahit na ang mga pagkakataon," sabi ng doktor. "sa pamamagitan ng mabuting pag-aalaga, mananalo ka. at ngayon dapat akong makakita ng isa pang kaso na mayroon ako sa iyong gusali. behrman, ang kanyang pangalan ay - ilang uri ng isang artista, naniniwala ako. pneumonia, masyadong. siya ay isang luma, mahina na tao. at ang kanyang kaso ay malubha. walang pag-asa para sa kanya; ngunit pumupunta siya sa ospital ngayon upang luwag ang kanyang sakit. " kinabukasan, sinabi ng doktor kay sue: "nanganib siya. napanalunan mo. nutrisyon at pangangalaga ngayon - iyon lang." kalaunan nang araw na iyon, dumating si sue sa kama kung saan nahiga si johnsy, at inilagay ang isang braso sa kanya. "may sasabihin ako sa iyo, puting mouse," aniya. "si mister behrman ay namatay sa pulmonya ngayon sa ospital. nakasakit lamang siya ng dalawang araw. natagpuan nila sa kanya ang umaga ng unang araw sa kanyang silid na wala sa silungan ng sakit.ang kanyang sapatos at damit ay ganap na basa at malamig na malamig. hindi nila maisip kung saan siya ay nasa tulad ng isang kakila-kilabot na gabi. at pagkatapos ay nakakita sila ng isang parol, naaaninag pa rin. at nakita nila ang isang hagdan na inilipat mula sa lugar nito. at mga suplay ng sining at isang board ng pagpipinta na may berde at dilaw na kulay na halo-halong dito. aow, mahal, sa huling dahon ng ivy sa dingding. hindi ka ba nagtataka kung bakit hindi ito kailanman lumipat nang humihip ang hangin? ah, mahal, ito ay obra maestra ng behrman - ipininta niya ito doon sa gabing nahulog ang huling dahon. "
many artists lived in the greenwich village area of new york. two young women named sue and johnsy shared a studio apartment at the top of a three-story building. johnsy's real name was joanna. in november, a cold, unseen stranger came to visit the city. this disease, pneumonia, killed many people. johnsy lay on her bed, hardly moving. she looked through the small window. she could see the side of the brick house next to her building. one morning, a doctor examined johnsy and took her temperature. then he spoke with sue in another room. "she has one chance in -- let us say ten," he said. "and that chance is for her to want to live. your friend has made up her mind that she is not going to get well. has she anything on her mind?" "she -- she wanted to paint the bay of naples in italy some day," said sue. "paint?" said the doctor. "bosh! has she anything on her mind worth thinking twice -- a man for example?" "a man?" said sue. "is a man worth -- but, no, doctor; there is nothing of the kind." "i will do all that science can do," said the doctor. "but whenever my patient begins to count the carriages at her funeral, i take away fifty percent from the curative power of medicines." after the doctor had gone, sue went into the workroom and cried. then she went to johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime. johnsy lay with her face toward the window. sue stopped whistling, thinking she was asleep. she began making a pen and ink drawing for a story in a magazine. young artists must work their way to "art" by making pictures for magazine stories. sue heard a low sound, several times repeated. she went quickly to the bedside. johnsy's eyes were open wide. she was looking out the window and counting -- counting backward. "twelve," she said, and a little later "eleven"; and then "ten" and "nine;" and then "eight" and "seven," almost together. sue looked out the window. what was there to count? there was only an empty yard and the blank side of the house seven meters away. an old ivy vine, going bad at the roots, climbed half way up the wall. the cold breath of autumn had stricken leaves from the plant until its branches, almost bare, hung on the bricks. "what is it, dear?" asked sue. "six," said johnsy, quietly. "they're falling faster now. three days ago there were almost a hundred. it made my head hurt to count them. but now it's easy. there goes another one. there are only five left now." "five what, dear?" asked sue. "leaves. on the plant. when the last one falls i must go, too. i've known that for three days. didn't the doctor tell you?" "oh, i never heard of such a thing," said sue. "what have old ivy leaves to do with your getting well? and you used to love that vine. don't be silly. why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were -- let's see exactly what he said – he said the chances were ten to one! try to eat some soup now. and, let me go back to my drawing, so i can sell it to the magazine and buy food and wine for us." "you needn't get any more wine," said johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "there goes another one. no, i don't want any soup. that leaves just four. i want to see the last one fall before it gets dark. then i'll go, too." "johnsy, dear," said sue, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until i am done working? i must hand those drawings in by tomorrow." "tell me as soon as you have finished," said johnsy, closing her eyes and lying white and still as a fallen statue. "i want to see the last one fall. i'm tired of waiting. i'm tired of thinking. i want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."