Usted buscó: mapayapa (Tagalo - Inglés)

mapayapa
everything is fine

mananatiling mapayapa
to keep the country peaceful

mamuhay ng mapayapa
live in peace

mapayapa! mahal ko kayo
peace out!

katunog ng salitang mapayapa
sound of the word peaceful

atleast mapayapa akong nabubuhay
mapaya pa nabubuhay

masarap tumira sa malinis at mapayapa ng ligar
the environment th

kapayapaan pagkakaisa at pagmamahalan yan ang susi sa mapayapa at masaganang bansa
peace, harmony and romance that is the key of peaceful and prosperous country

anong mga kulay ang nagbibigay ng maaliwalas, mapayapa sa tahimik na pakiramdam?
anong mga kulay ang nagbibigay ng maaliwalas, mapayapa at tahimik na pakiramdam?

oo ang bansa namin ay masaya at mapayapa kaya kung pupunta ka dito turuan pa kitang mag salita ng tagalog at lahat ng pwede kung ituro sayo
oo ang bansa namin ay masaya at mapayapa kaya kung pupunta ka dito turuan pa kitang mag salita ng tagalog at lahat ng pwede kung ituro sayo

ang antarctica ay pinamamahalaan sa ilalim ng 1959 antartic treaty, isang pandaigdigang kasunduan na naglalaan sa kontinente para sa mapayapa at may pagkakaisang layuning pansiyensya.
antarctica is governed under the 1959 antarctic treaty, an international agreement which reserves the continent for peaceful and cooperative scientific purposes.

ang mga taong nakatira dito ay masasabi kong masasayang kasama dahil kilalang maingay ang mga kapampangan ngunit kahit ganon ang mga tao dito sa macabebe mapayapa at payak ang buhay dito.
ang mga taong nakatira dito ay masasabi kong masasayang kasama dahil kilalang maingay ang mga kapampangan ngunit kahit ganon ang mga tao dito sa macabebe mapayapa at payak ang buhay dito.

maganda i am a senior student at cnhs and i’m ang paligid nila malinis,mapayapa,at maganda ang tanawin kapag umaga lalo na kapag gabi
maganda ang paligid nila malinis,mapayapa,at maganda ang tanawin kapag umaga lalo na kapag gabi

samantalang naging mapayapa ang mga kilos-protesta sa ilang lugar, sinalubong naman ang ibang bayan ng karahasan sa pagitan ng mga nagpoprotesta at armadong pulis.
while some places saw peaceful marches, others had violent encounters between armed forces and the protesters.

isang mahirap na magsasaka at ang kanyang may edad nang nabalo na ina. nagmamay-ari sila ng kaunting lupa na nagtustos sa kanila ng pagkain at ang kanilang mapagpakumbabang buhay ay mapayapa at masaya.
shinano was governed by a despotic leader who though a warrior, had agreat and cowardly shrinking from anything suggestive of failing health andstrength. this caused him to send out a cruel proclamation. the entireprovince was given strict orders to immediately put to death all agedpeople. those were barbarous days, and the custom of abandoning oldpeople to die was not common. the poor farmer loved his aged mother withtender reverence, and the order filled his heart with sorrow. but no one everthought a second time about obeying the mandate of the governor, so withmany deep hopeless sighs, the youth prepared for what at that time wasconsidered the kindest mode of death. just at sundown, when his day’s work was ended, he took a quantity of unwhitened rice which is principal food for poor, cooked and dried it, andtying it in a square cloth, swung and bundle around his neck along with agourd filled with cool, sweet water. then he lifted his helpless old mother tohis back and stated on his painful journey up the mountain. the road waslong and steep; the narrowed road was crossed and reclosed by many pathsmade by the hunters and woodcutters. in some place, they mingled in aconfused puzzled, but he gave no heed. one path or another, it matterednot. on he went, climbing blindly upward towards the high bare summit of what is know as obatsuyama, the mountain of the “abandoning of aged”. the eyes of the old mother were not so dim but that they noted the recklesshastening from one path to another, and her loving heart grew anxious. herson did not know the mountain’s many paths and his return might be one of danger, so she stretched forth her hand and snapping the twigs frombrushes as they passed, she quietly dropped a handful every few steps of the way so that they climbed, the narrow path behind them was dotted atfrequently intervals with tiny piles of twigs. at last the summit was reached.weary and heart sick, the youth gently released his burden and silentlyprepared a place of comfort as his last duty to the loved one. gatheringfallen pine needle, he made a soft cushion and tenderly lifting his oldmother therein, he wrapped her padded coat more closely about thestooping shoulders and with tearful eyes and an aching heart said farewell. the trembling mother’s voice was full of unselfish love as she gave her lastinjunction. “let not thine eyes be blinded, my son.” she said. “the mountain road is full of dangers. look carefully and follow the path which holds thepiles of twigs. they will guide you to the familiar way farther down”. theson’s surprised eyes looked back over the path, then at the poor old,shriveled hands all scratched and soiled by their work of love. his heartsmote him and bowing to the grounds, he cried aloud: “oh, honorablemother, thy kindness thrusts my heart! i will not leave thee. together wewill follow the path of twigs, and together we will die!”once more he shouldered his burden (how light it seemed no) and hasteneddown the path, through the shadows and the moonlight, to the little hut inthe valley. beneath the kitchen floor was a walled closet for food, which wascovered and hidden from view. there the son his mother, supplying her witheverything needful and continually watching and fearing. time passed, andhe was beginning to feel safe when again the governor sent forth heraldsbearing an unreasonable order, seemingly as a boast of his power. hisdemand was that his subject should present him with a rope of ashes. theentire province trembled with dread. the order must be obeyed yet who inall shinano could make a rope of ashes?one night, in great distress, the son whispered the news to his hiddenmother. “wait!” she said. “i will think. i will think” on the second day shetold him what to do. “make rope twisted straw,” she said. “then stretch itupon a row of flat stones and burn it there on the windless night.” he calledthe people together and did as she said and when the blaze died, beholdupon the stones with every twist and fiber showing perfectly. lay a rope of whitehead ashes. the governor was pleased at the wit of the youth and praised greatly, buthe demanded to know where he had obtained his wisdom. “alas! alas!”cried the farmer, “the truth must be told!” and with deep bows he relatedhis story. the governor listened and then meditated in silence. finally helifted his head, “shinano needs more than strength of youth,” he saidgravely. “ah, that i should have forgotten the well-known saying, “with thecrown of snow, there cometh a wisdom!” that very hour the cruel law wasabolished, and custom drifted into as far a past that only legends remain.

marami akong natutunang pag-aaral pero ang natutunan ko ang dapat ay makapag-aral ka ng mapayapa kapag mag-isa ka at mas magsikap hanggang sa magtagumpay ka.
i've learned a lot of studies but what i learned the must is you can study peacefully when you are alone and try harder until you succed

magiging maganda ang iyong buhay kung ikaw ay may mabuting kalooban,bukas ang palad para sa lahat , at taos pusong tumutulong sa mga nangangailangan at magiging mas maganda pa ito kung kasama mo ang dios sa iyong buhay magiging mapayapa ang iyong buhay dahil wala kang kaaway at gaganda rin ang iyong buhay kung maayus ang kuneksyun mo sa iyong mga magulang
helping the needy

noong unang panahon ay may tatlong dalagang magkakapatid na pawang nag-gagandahan. ang kanilang mga kanayon ay lubhang nagtataka kung bakit mamula-mula ang kutis nga magkakapatid at manilaw-nilaw naman ang mahahaba nilang buhok, gayong mula pagkabata ay katulong na sila sa mga gawaing bukid ng kanilang ama na si ramon. hindi iniinda ng magkakapatid na lala, dada at sasa ang nakapapasong init ng araw sapagkat ito ay nagpapakinis pa nga ng kanilang kutis. namamangha at nananaghili sa ganda ng magkakapatid ang mga dalaga sa kanilang nayon. humahanga at lihim namang umiibig ang maraming kabinataan sa tatlong dalaga. ang kabaitan at kasipagan ng mga anak nina tarcila at ramon ay puring-puri ng mga kanayon, at dahil sila’y anak ng magbubukid kaya binansagan nila ang magkakapatid ng “mga dalagang-bukid”. kung mababatid lang ng mga tagaroon ang katotohanan, marahil hindi na sila magtataka kung bakit namumukod-tangi ang kagandahan nina lala, dada at sasa. lingid sa lahat, si tarcila ay isang diwata. nang umibig siya sa taga-lupang si ramon, ang kanyang pagka-diwata’y tinalikdan niyang lubos upang mamuhay bilang ganap na tao. bagama’t nawalan ng kapangyarihan ay naging maligaya naman ito sa piling ni ramon at ng kanilang mga anak. subalit ang mapayapa at matiwasay na pamumuhay ng mga taga-nayon ay biglang binulabog ng masasamang-loob. nahintakutan ang lahat at hindi magawang lumaban sa magbabagsik na tulisang-dagat. nilimas ang kanilang kabuhayan at sapilitang dinala sa tabing dagat ang kadalagahang napili. kabilang na roon sina lala, dada at sasa. habang hinihintay ang bangkang sasakyan ng mga bihag upang makarating sa sasakyang-dagat na nasa laot ay walang tigil ang pag-iiyakan at pagmamakaawa ng mga ina. tanging si tarcila lang ang walang imik ngunit malalim ang iniisip. bagama’t walang kapangyarihan ay nagsikap pa rin itong makipag-ugnayan sa dati niyang daigdig… sukdulang hininga niya ay mapatid, mailigtas lamang ang mga mahal na anak gayundin ang nayon na kanya ngayong tahanan! hindi naman nabigo ang dating diwata sapagkat ang nawalang kapangyarihan ay muling ibinalik sa kanya. sa pamamagitan ng isip ay pinaglagablab ni tarcila ang barko ng mga pirata. sa bilis ng pangyayari, ang mga tulisan naman ngayon ang nasindak at sa pagsabog ng mga bala na nakasabit sa kanilang katawan, sila ay naubos nang wala namang kalaban. ngunit isang sugatang pirata ang nagkaroon pa ng pagkakataong mamaril bago ito binawian ng buhay. sa kasawiang-palad ay tinamaan ang magkakapatid at agaw-buhay na bumagsak sa tubig. napasigaw ang naghihnagpis na ina! hindi nito maatim ang nakikitang paghihingalo ng mga anak. bilang diwata ay wala siyang kapangyarihang magdugtong ng buhay, datapuwa ang magbigay ng panibagong buhay sa bagong anyo ay kanyang magagawa. tumingin muna si tarcila sa asawa at… “ramon, nanaisin ko pa na sila’y magbagong-anyo kaysa tuluyang mawala na sa atin.” “nasa iyo ang kapasyahan. gawin mo ang nararapat.” nabigkas ni tarcila ang mahiwagang kataga bago nalagutan ng hininga sina lala, dada at sasa kaya sa isang kisapmata ang tatlong dalaga ay naging isda! matapos masaksihan ang kababalaghang iyon ay saka pa lang nalaman ng mga kanayon ang pagiging “diwata” ni tarcila. lahat ay nagpasalamat sa nagawang tulong ni tarcila at nakiramay rin sila sa sinapit ng mga anak nito. nagilalas ang lahat at napatingin sa mga isda, sa kahanga-hanga nitong kulay na wari’y mamula-mula kaya sa halip na malungkot ay kagalakan ang kanilang nadama. sa huling pagkakataon ang mga isda ay nagsalita. “ina, ama, huwag kayong malulungkot, naririto lamang kami sa dagat. aming ina, ipinagmamalaki ka namin. ikaw pala ay isang diwata. mahal namin kayo ni ama…” “paalam na sa inyong lahat, mga kanayon,” ang sabay na wika nina lala, dada at sasa – at marahan silang lumangoy patungong laot. “paalam na rin sa inyo mga dalagang-bukid…!” ang sagot ng kanilang mga kanayon habang kumakaway. ito ang dahilan kung bakit nasa dagat ang mga “dalagang-bukid”.
the legend of the maid farm