Usted buscó: na mis ko na agad ang blue job mo (Tagalo - Inglés)

blue job mo ako ha
blue job

ipanalangin natin sa panginoon na sana ay mawala na agad ang sakit na ito.
what are you worrying about right now

minsan ako ay nalulungkot dahil sobrang mis ko na ang manga bata nakakausap kulang sila sa video call.pero lahat ng ito ay ginagawa ko para sa kanila
sometimes i'm sad because i miss the manga kids so much that they don't talk to the video call. but it's all done

mukhang unang araw pa lang ng buwan ay pinagpipiyestahan na agad ang mga marites sina zeinab harake, rabiya mateo, at rosmar tan.
mukhang unang araw pa lang ng buwan ay pinagpipiyestahan na agad ang mga marites sina zeinab harake, rabiya mateo, at rosmar tan.

hindi namn na wawala sa isip ko yung friendship namin pero ang hirap talaga palagi kong sinasabi sa sarili ko na tama nato gusto kunang maka move kasi sobrang sakit na kung pwede lng talaga na agad agad mawala tong feelings nato sana okay na ngayon pero hindi ko msiwasan na isipin siya oo palagi kong sinasabi na makaka move din ako
hindi namn na wawala sa isip ko yung friendship namin pero ang hirap talaga lagi ko sabihin sa sarili ko na tama nato gusto kunang maka move kasi sobrang sakit na kung pwede lng talaga na agad agad mawala tong feelings natin sana okay na ngayon pero hindi ko msiwas na isipin siya oo lagi kong sinasabi na maka move din ako

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay