Usted buscó: si lucy ay binigyan ng pagkain si wesley (Tagalo - Inglés)

ako ay binigyan ng paunang lunas
in the middle of the race i stumbled

sabi ng diyos pumunta ako pero hindi moko pinapasok at hindi morin ako binigyan ng pagkain
god says i go there but i don't go and give me food

tapos na po ako sa deliver mam dalhan kona ba ng pagkain si crazy dun sa east ave
english

ang sistema ng pagbibigay ng probationary pangangasiwa sa mga taong ay binigyan ng suspensyon ng pagpapatupad ng hukuman ay ganap na ipinakilala sa japan sa 1955
ang sistema ng pagbibigay ng probationary pangangasiwa sa mga taong ay binigyan ng suspensyon ng pagpapatupad ng hukuman ay ganap na ipinakilala sa japan sa 1955

pagkatapos ng eskuwelahan si lucy ay mayroong klase ng musika ginagawa ko ang aking takdang aralin sa bahay naghahapunan kami ng alas siyete pagkatapos ng hapunan ay nanonood si lucy ng tv ina nagbasa ng mga libro
after school lucy has her music class i do my homework at home we has dinner at seven o'clock after dinner lucy watches tv j read books

sa panahon ng pagdiriwang ang ating kapatid na si aetas ay binigyan ng bahagi sa pagdiriwang at kinikilala ang kanilang mga nagawa at naiambag sa ating bansa sa pamamagitan ng pagkilala at pagpapanatili ng kanilang pagiging natatangi sa kasaysayan pati na rin ang kanilang mga tiyak na karapatan batay sa kanilang makasaysayang ugnayan sa isang partikular na lugar sa pamamagitan ng mga patakaran at programa ng pa
aetas are characterized by their skin color, height, and hair type. they mostly have dark to dark-brown skin, curly hair, and are usually below five-feet tall. traditionally, aetas are hunting and gathering indigenous people. they’re actually among the most skilled when it comes to jungle survival – they are even able to make use of plants as herbal medicine and possess tools and weapons. while they’re nomadic, they are able to build temporary houses made of sticks.

sa panahon ng pagdiriwang ang ating kapatid na si aetas ay binigyan ng bahagi sa pagdiriwang at kinikilala ang kanilang mga nagawa at naiambag sa ating bansa sa pamamagitan ng pagkilala at pagpapanatili ng kanilang pagiging natatangi sa kasaysayan pati na rin ang kanilang mga tiyak na karapatan batay sa kanilang makasaysayang ugnayan sa isang partikular na lugar sa pamamagitan ng mga patakaran at programa ng pamahalaang lokal ng lalawigan ng zambales.
aetas are characterized by their skin color, height, and hair type. they mostly have dark to dark-brown skin, curly hair, and are usually below five-feet tall. traditionally, aetas are hunting and gathering indigenous people. they’re actually among the most skilled when it comes to jungle survival – they are even able to make use of plants as herbal medicine and possess tools and weapons. while they’re nomadic, they are able to build temporary houses made of sticks.

sa panahon ng pandemya, ang virus ay laganap sa buong mundo ang bawat isa ay sumusubok na protektahan ang kanilang sarili ang lahat ay naghahatid ng mga sakripisyo lalo na sa ating minamahal na bansa ang opisyal ng gobyerno ay binigyan ng batas at mga protokol na dapat sundin ng mga tao ang bawat lokalidad sa bansang ito ay nagpatupad ng isang lockdown panlipunan ang distansya at ang gobyerno ay tumutulong sa mga tao sa kanilang mga pangangailangan sa oras ng pandemya upang mapagtagumpayan ito
during the pandemic, the virus is widespread throughout the world everyone is trying to protect themselves everybody was cames sacrifices especially in our beloved country the government official was rendered law and protocols which the people must obey every locality in this country has implemented a lockdown social distancing and the government helps people to their needs during the time of pandemic to overcome it

kung saan nagmula ang pangalan ng mayamang lalawigang batangan na ngayo’y lalong kilala sa tawag na batanggas, ay siyang inihahayag ng maikling alamat na ito. matagal nang panahon ang nakalilipas, nang ang isang pangkat ng mga kastila ay maglibot sa isa sa mga lalawigan sa may timog sa gitnang luzon. nang mga panahong iyon ay wala pang mga sasakyang kagaya ng awto, trak o diyep na tulad ngayon, kaya ang nagsisipaglibot na pangkat ng mga kastilang iyon ay nagsisipaglakad lamang. nakaratig sila sa mga pook na naggugubat sa sari-saring halaman at sa kapatagang tinutubuan ng iba’t-ibang punongkahoy. doon sila nakakita ng mga puno ng kape, kakaw, abokado, suba, dalandan, dayap at kalamansi. tangi sa kagandahan ng kailikasang iyan, ang mga kastilang iyon ay nakarating pa rin sa isang malinaw na batis na may kaaya-ayang ugos ng tubig. kaya’t libang na libang sila sa magagandang tanawin na kanilang namamasdan hanggang sa makarating sila sa isang pook na napakadalang ang bahay. sa kababaan ng paglalakbay, ang pulutong na mga kastila yaon ay inabot ng matinding gutom. sa gayon ay nagpatuloy pa sila sa paglalakad, sapagka’t hangad nilang makasumpong ng taong mahihingian nila ng kahit kaunting pagkain. hindi naman natagalan at sa kakalakad nila ay nakarating sila sa isang pook na may ilang taong gumagawa ng batalan ng isang bahay. hindi nalalaman ng mga kastila na ang nagsigawa ng nasabing batalan ay pawing bataris lamang, na ang ibig sabihin ay walang upa ang nagsisigawang mga anluwage. iyan ay isang kaugalian ng mga pilipino sa diwa ng kusang pagtutulungan, na maipagmamalaki sa dulong silangan. ang mga kastila ay lumapit sa mga taong yaon, na sa palagay nila ay mababait at mapitagan. hindi naming nagakabula ang kanilang palagay, sapagka’t nang mapansin ng mga iyon na sila ay pagod at gutom ay binigyan sila ng pagkain. gayon na lamang ang kanilang pasasalamat at habang sila’y nagkakainan ay sila-sila na rin ang nag-uusap tungkol sa kagandahang loob ng mga pilipino. nang ang mga kastila ay makakain, bago umalis at nagpaalam ay magalang na nagtanong ang pinakapuno nila sa mga tao: - “como, se llama esta provincial?” bagama’t ang itinatanong ng punong kastila ay kung ano ang pangalan ng lalawigang iyon, sa dahilang ang tanong ay binigkas sa wikang kastila, ay hindi siya naunawaan ng mga tao. ang akala naman ng punong anluwage ang itinatanong niyon ay kung ano ang kanilang ginagawa, kaya siya ang nangahas na sumagot: - batalan, senyor. - batalan? – ulit ng tanong ng pinunong kastila. sabay-sabay na tumango ang kaharap na mga tao kaya’t ang akala ng pinuno ay iyon na ang ngalan ng lalawigan. hanggang sa umalis ay inusal-usal ang salitang batalan. nang dumating sila sa kanilang kuwartel, dahil sa kalituhan sa kauusal sa salitang “batalan” ang naibigay tuloy sa kanilang pinakamataas na puno ay ang katagang batangan. at mula nga noon iyon na ang naging pangalan ng nasabing lalawigan, na kaya lamang napalitan ng bantanggas ay sa dahilan sa ating salitang batangan ay hindi mabigkas na mabuti ng mga kastila.
ang alamat ng batangas