検索ワード: lumikha ng sikat na halo series (英語 - タガログ語)

lumikha ng anotasyon
lumikha ng anotasyon

mga sikat na tao sa armenia
lahat mga sikat na tao ay isang armenia

halo na halo tayo
halo halo na tayo

lumikha ng mga bagong folder upang isaayos ang iyong mga file .
isaayos ang bawat buwan by reporting of financial statement

mare na lakbayin ang ilan sa mga sikat na lugar dito sa bayan ng vinzons
bicol

si finn ay isang musikero at isang mabait na guro at gusto niya maging isang sikat na musikero
ang karanasang hindi ko malilimutan

kase yan yung round na halos lahat ng mga
kase yan yung round na halos lahat ng mga

milagros, clarita pamgatlo sa mga sikat na niguayo ang goldilocks naging sikat din ito dahil sa mga kakaibang chocolates ang mag cake dito naging millionaire din s milagros dahil sa pag asinso ng kanyang nigusto
milagros,clarita pamgatlo sa mga sikat na niguayo ang goldilocks naging sikat din ito dahil sa mga kakaibang mga chocolate ang mag cake dito naging millionaire din s milagros dahil sa pag asinso ng kanyang nigusto

pangarap ko na maging sikat na kumakanta limang taon palang ako ay mahilig na ako kumanta sa videoke at nadala ko ito hanggang sa ako ay mag binata at hindi ako titigil hanggang diko pa naaabot ang akinh pangarap kaya naman nagsusumikap para maabot ko ito
pangarap ko na maging sikat na kumakanta limang taon palang ako ay mahilig na ako kumanta sa videoke at nadala ko ito hanggang sa ako ay mag binata at hindi ako titigil hanggang diko pa naaabot ang akinh pangarap kaya naman nagsusumikap para maabot ko ito

na inspire ako dun sa part namay taong handang kumukpkop sa isang tulad ni michael na halos patapon na ang buhay in english
na inspire ako dun sa part namay taong handang kumukpkop sa isang tulad ni michael na halos patapon na ang buhay

ang mga balangkas ng pagtuturo at pagkatuto ay mga modelong may kaalaman sa pananaliksik para sa disenyo ng kurso na tumutulong sa mga instruktor na ihanay ang mga layunin sa pagkatuto sa mga aktibidad sa silid aralan, lumikha ng mga nakakaganyak at inklusibong kapaligiran, at isama ang pagtatasa sa pag aaral.
ang mga balangkas ng pagtuturo at pagkatuto ay mga modelong may kaalaman sa pananaliksik para sa disenyo ng kursong tumutulong sa mga instruktor na ihanay ang mga layunin sa pagkatuto sa mga aktibidad sa silid aralan, lumikha ng mga nakakagayak at inklusibong kapaligiran, at isama ang pagtatasa sa pag aaral.

para sa akin at sa na experience ko subrang laki ng pagkaibahan ng panahon ngayon dulot ng covid19 na ating dinaranas ngayon sa buong mundo dahil hindi mo na halos magawa ang dating nakaugalian mong gawin tulad nalang ngayon sa pag aaral naming mga estudyante kong dati sa loob kami ng paaralan ngayon dito lang kami sa bahay at aaral ng lesson namin sa pamamagitan ng module na kong minsan nahihirapan pa kami dahil hindi namin maunawaan ang mga tanong nito.hindi kagay nong nasa paaralan pa kami at
para sa akin at sa karanasan ko subrang laki ng pagkaiba ng panahon ngayon dulot ng covid19 na ating dinaranas ngayon sa buong mundo dahil hindi mo halos magawa ang dating nakaugalian mong gawin tulad ngayon lamang sa pag-aaral na pinangalanan ang mga estudyante na dati sa loob namin ng paaralan ngayon dito lang kami sa bahay at pag-aaral ng leksyon namin sa pamamagitan ng modyul na kong minsan nahihirapan pa kami dahil hindi namin nakakaalam ang mga tanong nito.hindi kagay nong nasa paaralan pa kami at

"hilahin ang lilim; nais kong makita," utos niya, tahimik. sumunod si sue. matapos ang matinding pag-ulan at mabangis na hangin na humihip sa gabi, may nakatayo pa sa pader ng isang dahon ng ivy. ito ang huli sa puno ng ubas. madilim pa ang berde sa gitna. ngunit ang mga gilid nito ay may kulay na dilaw. matapang itong nakabitin mula sa sangay mga pitong metro sa itaas ng lupa. "ito na ang huli," sabi ni johnsy. "akala ko tiyak na mahuhulog ito sa gabi. narinig ko ang hangin. mahuhulog ito ngayon at mamamatay ako nang sabay." "mahal, mahal!" sabi ni sue, isinandal ang kanyang pagod na mukha patungo sa kama. "isipin mo ako, kung hindi mo iisipin ang iyong sarili. ano ang gagawin ko?" ngunit hindi sumagot si johnsy. kinaumagahan, nang magaan, hiniling ni johnsy na itaas ang window shade. nariyan pa rin ang dahon ng ivy. matagal nang nakahiga si johnsy, tinitingnan ito. at pagkatapos ay tumawag siya kay sue, na naghahanda ng sopas ng manok. "ako ay isang masamang babae," sabi ni johnsy. "may isang bagay na ginawa sa huling dahon na manatili roon upang ipakita sa akin kung gaano ako masama. mali ang nais na mamatay. maaaring dalhin mo ako ng kaunting sopas ngayon." isang oras mamaya sinabi niya: "balang araw inaasahan kong ipinta ang bay of naples." nang maglaon, dumating ang doktor, at si sue ay nakipag-usap sa kanya sa pasilyo. "kahit na ang mga pagkakataon," sabi ng doktor. "sa pamamagitan ng mabuting pag-aalaga, mananalo ka. at ngayon dapat akong makakita ng isa pang kaso na mayroon ako sa iyong gusali. behrman, ang kanyang pangalan ay - ilang uri ng isang artista, naniniwala ako. pneumonia, masyadong. siya ay isang luma, mahina na tao. at ang kanyang kaso ay malubha. walang pag-asa para sa kanya; ngunit pumupunta siya sa ospital ngayon upang luwag ang kanyang sakit. " kinabukasan, sinabi ng doktor kay sue: "nanganib siya. napanalunan mo. nutrisyon at pangangalaga ngayon - iyon lang." kalaunan nang araw na iyon, dumating si sue sa kama kung saan nahiga si johnsy, at inilagay ang isang braso sa kanya. "may sasabihin ako sa iyo, puting mouse," aniya. "si mister behrman ay namatay sa pulmonya ngayon sa ospital. nakasakit lamang siya ng dalawang araw. natagpuan nila sa kanya ang umaga ng unang araw sa kanyang silid na wala sa silungan ng sakit.ang kanyang sapatos at damit ay ganap na basa at malamig na malamig. hindi nila maisip kung saan siya ay nasa tulad ng isang kakila-kilabot na gabi. at pagkatapos ay nakakita sila ng isang parol, naaaninag pa rin. at nakita nila ang isang hagdan na inilipat mula sa lugar nito. at mga suplay ng sining at isang board ng pagpipinta na may berde at dilaw na kulay na halo-halong dito. aow, mahal, sa huling dahon ng ivy sa dingding. hindi ka ba nagtataka kung bakit hindi ito kailanman lumipat nang humihip ang hangin? ah, mahal, ito ay obra maestra ng behrman - ipininta niya ito doon sa gabing nahulog ang huling dahon. "
many artists lived in the greenwich village area of new york. two young women named sue and johnsy shared a studio apartment at the top of a three-story building. johnsy's real name was joanna. in november, a cold, unseen stranger came to visit the city. this disease, pneumonia, killed many people. johnsy lay on her bed, hardly moving. she looked through the small window. she could see the side of the brick house next to her building. one morning, a doctor examined johnsy and took her temperature. then he spoke with sue in another room. "she has one chance in -- let us say ten," he said. "and that chance is for her to want to live. your friend has made up her mind that she is not going to get well. has she anything on her mind?" "she -- she wanted to paint the bay of naples in italy some day," said sue. "paint?" said the doctor. "bosh! has she anything on her mind worth thinking twice -- a man for example?" "a man?" said sue. "is a man worth -- but, no, doctor; there is nothing of the kind." "i will do all that science can do," said the doctor. "but whenever my patient begins to count the carriages at her funeral, i take away fifty percent from the curative power of medicines." after the doctor had gone, sue went into the workroom and cried. then she went to johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime. johnsy lay with her face toward the window. sue stopped whistling, thinking she was asleep. she began making a pen and ink drawing for a story in a magazine. young artists must work their way to "art" by making pictures for magazine stories. sue heard a low sound, several times repeated. she went quickly to the bedside. johnsy's eyes were open wide. she was looking out the window and counting -- counting backward. "twelve," she said, and a little later "eleven"; and then "ten" and "nine;" and then "eight" and "seven," almost together. sue looked out the window. what was there to count? there was only an empty yard and the blank side of the house seven meters away. an old ivy vine, going bad at the roots, climbed half way up the wall. the cold breath of autumn had stricken leaves from the plant until its branches, almost bare, hung on the bricks. "what is it, dear?" asked sue. "six," said johnsy, quietly. "they're falling faster now. three days ago there were almost a hundred. it made my head hurt to count them. but now it's easy. there goes another one. there are only five left now." "five what, dear?" asked sue. "leaves. on the plant. when the last one falls i must go, too. i've known that for three days. didn't the doctor tell you?" "oh, i never heard of such a thing," said sue. "what have old ivy leaves to do with your getting well? and you used to love that vine. don't be silly. why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were -- let's see exactly what he said – he said the chances were ten to one! try to eat some soup now. and, let me go back to my drawing, so i can sell it to the magazine and buy food and wine for us." "you needn't get any more wine," said johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "there goes another one. no, i don't want any soup. that leaves just four. i want to see the last one fall before it gets dark. then i'll go, too." "johnsy, dear," said sue, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until i am done working? i must hand those drawings in by tomorrow." "tell me as soon as you have finished," said johnsy, closing her eyes and lying white and still as a fallen statue. "i want to see the last one fall. i'm tired of waiting. i'm tired of thinking. i want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."