검색어: so naganap na ang dapat hindi maganap (타갈로그어 - 영어)

ito na ang dapat kong huling mensahe
this coud be my last message

sinasabi ni bong c. austero na ang panukala ng simbahang katoliko ay purong diskriminasyon laban sa mga kababaihan, at labag sa mismong aral nila na nagsasabing ang dapat pinarurusahan ay ang kasalanan at hindi ang nagkasala:
bong c. austero insists that the catholic church's proposal ruling is pure discrimination against women and goes against catholic teachings of punishing the sin and not the sinner:

kaya hindi po na void yung post void ko dahil nakalimutan po sa pagmamadali pasensya na po sa nagawa ko na hindi pagvoid. hindi na po mauulit at papavoid ko na ang dapat ipavoid
so my post void is void because i forgot to hurry up sorry for what i did not pay. i will not repeat it and i will not need to ask again

ang aking natutunan sa homily na ito ay ang pagiging mapagkumbaba natin sa lahat ng bagay dahil ang panginoon nag anyong sanggol para malaman natin na ang isang sanggol ay kayang magpabago ng isang people. kaya ganun din ang dapat nating gawin dahil hinihimok tayo ng panginoon na magmahalan at magging mapagkumbaba sa mga taong ating nakakaharap
i learned that it's homily being humble us everything because the lord seems to have babies so we can know a baby is able to innovate a people. so as well as we do because we are driven to love the lord and cod humble people we encounter

binago ng kantang ito ang aking sarili sapagkat napakinggan ko na pilit siyang pinatago dahil sa kanyang peklat sa balat pero nilabanan niya ang lahat ng hiya na hindi siya papayag na yayapakan siya na parang alikabok at binago nito ang aking sarili sapagkat nakita ko ang kaluwalhatian at kahit na magpadala pa ng baha at lulunurin siya nakita ko na ang kanyang katapangan ay na hindi siya mag papadaig sa mga namabuso sa kanya at pinatatag pa niya ang kanyang loob kahit na maraming pag subok pa ang dumating sa kanya hinding hindi siya nag padaig sa mga taong naabuso sa kanya at ipinakita nito sa aking sarili na kahit na may manbuli sa akin ay dapat hindi ako mag papadaig sa takot o sa hiya dapat hindi ko hahayaan na basta na lang nila tatapakan ang pag katao ko
this song changed myself because i heard that he was forced to hide because of his scar on the skin but he resisted all the shame that he would not allow to be trampled on him like dust and it changed myself because i saw the glory and even to send another flood and drown him i saw that his courage was that he would not defeat those who abused him and he still strengthened his heart despite many more trials

kung tanaw mo na ang makapal na sunog sa loob ng inyong bahay, takpan ang ilong ng basang tela at gumapang ng mabilis palabas. kung inabot ng apoy ang iyong damit, ang dapat mong gawin ay i roll ang sarili sa sahig. gawin ito hanggang sa mapatay ang apoy.
kung tanaw mo na ang makapal na sunog sa loob ng inyong bahay, takpan ang ilong ng basang tela at gumapang ng mabilis palabas. kung inabot ng apoy ang iyong damit, ang dapat mong gawin ay i-roll ang sarili sa sahig. gawin ito hanggang sa mapatay ang apoy.

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay