Você procurou por: karabo (Africâner - Inglês)

my eerste dag by die marietjie skool sal altyd by my bly. ek was baie gespanne, gewapen met senuweepille vir die wis en die onwis. al is mens 80 jaar oud, bly die onbekende ’n onaangename gevoel. ek word by die dowe klas ingedeel. hulle kort ’n tweede klas. daar is 16 dowes, heeltemal te veel vir een persoon (dit het ek binne ’n paar minute agtergekom). juffrou rita groet. sy ”vra” vir elkeen wat hy/sy die vakansie gedoen het. almal beduie iets terug wat sy in spraak vertaal. vir my lyk dit toe of almal dieselfde goed die vakansie gedoen het: fiets gery, vis gevang, koekgebak – veral die meisies het vertel van koekbak. toe bid ons, oop o? natuurlik en sy hersien toe die wonderwerke van jesus. alles baie interessant. toe hulle “sing” toe kon ek nie meer my emosies beheer nie. dis nie tradisionele sing nie, dis gebare met geluide. ek oorleef die wiskunde-periode; meestal tel, herkenning van syfers, getalbegrip vir die wat belangstel. die erg gestremdes knik kop vir alles, glimlag oor alles en die wat wel verstaan lyk nie te geïnteresseerd nie. broodjietyd breek uiteindelik aan. party haal eie kos uit, ander eet broodjies wat van die kombuis af kom. speeltyd word aangekondig met ’n gebaar wat lyk soos wanneer ons “twinkle twinkle little star” sing en wys… die kinders moet verby my stap om by die deur uit te gaan. een blinkoog seuntjie stop, tik aan my, en wys met sy vingers gebare, maak nog so gebaartjie oor sy mond. nog een kom en doen dieselfde. en nog een. toe snap ek: hulle spel hulle name vir my. ek het nie dadelik daaroor gedink nie. te veel indrukke op een dag. kalmeerpille moet hulle ding doen, want ek voel kort-kort dat ek emosioneel raak. die vreemdheid, die onbekende, die erns van die kinders se gestremdheid ... alles was amper te veel vir my. later die dag, toe ek al ’n paar gebare baasgeraak het, het ek al meer tuis begin voel, maar steeds baie onmagtig om in hulle stille wêreld te deel. ek sien hulle praat, maar ek weet nie wat hulle sê nie. daardie aand dink ek weer oor die drie kinders wat hulle name vir my kom spel het. wat hulle eintlik vir my kom sê het is dit: “dit is ek, ek het ’n naam, my naam is karabo, sihle, alicia ek is ook iemand, en ek wil hê jy moet dit weet.”
my luckiest day