Вы искали: एक लाख बिस हजार (Хинди - Персидский)

- एक लाख ज़िगिटी-पाँच!
- ! یک میلیون زیگیتی پنج

पर्वत निर्माण के एक लाख साल वहाँ.
ميليون ها سال کوهستاني جاي ديگه ...

सकता है आप मुझे एक लाख सवाल पूछ रोक?
ميشه انقدر سوال نپرسي ؟

और हमने उसे एक लाख या उससे अधिक (लोगों) की ओर भेजा
(یونس کم‌کم بهبودی یافت) و او را به سوی جمعیّت یک صد هزار نفری یا بیشتر فرستادیم (تا ایشان را به ایمان آوردن و توبه کردن از بدیها و انجام نیکیها دعوت کند). [[«مِائَةِ أَلْفٍ»: صد هزار، مراد قوم خودش است (نگا: یونس / 98). «أَوْ»: بلکه. یا. عربها چنین حرفی را برای تأکید مطلب پیشین به کار می‌برند.]]

आधा एक लाख ज्यादा एक सा है, अपने हालात पर विचार लगता है.
باتوجه به شرايطتتون، نيم ميليون دلار خيلي زياده.

जो कोई भी यह वास्तव में बकवास है अमीर बैंकरों से नफरत करता है, जो केवल एक लाख संदिग्धों को छोड़ देता है.
هرکي اين کارو ميکنه از بانک درها پولدار متنفره که ميليون ها مظنون ميشه

और (इसके बाद) हमने एक लाख बल्कि (एक हिसाब से) ज्यादा आदमियों की तरफ (पैग़म्बर बना कर भेजा)
(یونس کم‌کم بهبودی یافت) و او را به سوی جمعیّت یک صد هزار نفری یا بیشتر فرستادیم (تا ایشان را به ایمان آوردن و توبه کردن از بدیها و انجام نیکیها دعوت کند). [[«مِائَةِ أَلْفٍ»: صد هزار، مراد قوم خودش است (نگا: یونس / 98). «أَوْ»: بلکه. یا. عربها چنین حرفی را برای تأکید مطلب پیشین به کار می‌برند.]]

(तालियाँ) हम कैसे अनुमति दें इस में से कुछ भी होने के लिए? जवाब, ज़ाहिर है, अगर आप 125 अरब या 130 अरब खर्च करते हैं एक देश में एक साल में, आप हर चीज़ में भागिदार हैं, हर सहायता एजेंसि - जो पैसे का एक विशाल राशि प्राप्त करती है अमेरिका और यूरोपीय सरकारों से स्कूलों और क्लीनिकों का निर्माण करने के लिए - वह कुछ हद तक विमुख हैं इस विचार से कि अफगानिस्तान एक अस्तित्व खतरा नहीं है वैश्विक सुरक्षा के लिए. वे, दूसरे शब्दों में चिंतित हैं, कि अगर किसी ने माना कि यहएक खतरा नहीं है - ऑक्सफेम, सेव डा चिल्ड्रन - को पैसे नहीं मिलेंगे उनके अस्पतालों और स्कूलों के निर्माण के लिए . और मुश्किल है सेनापति का सामना करना उसकी छाती पर पदक के साथ . यह एक राजनीतिज्ञ के लिए बहुत मुश्किल है , क्योंकि आप को डर है कि कई जीवन व्यर्थ में खो गए हैं. आपको गहरा अपराध लगता है. तुम अपने डर को बड़ा चड़ा के बताते हैं. और आप अपमान के बारे में डर रहे हैं हार के. इस का हल क्या है? इस का हल है कि हम एक रास्ता खोजे माइकल सेम्प्ले के जैसे लोग, या उन से अन्य लोग, जो सच कह रहे हैं, जो देश को जानते हैं, जिन्होंने जमीन पर 30 साल बिताये हैं- और सबसे महत्वपूर्ण बात, इस घटक से लापता - खुद अफगान, जो समझते हैं कि क्या हो रहा है. हम किसी भी तरह उनका संदेश पहुचाना है नीति निर्माताओं तक. और यह करना बहुत मुश्किल है हमारी संरचनाओं के कारन. पहली बात हम बदंलनी है हमारी सरकार की संरचना. बहुत, बहुत दुख की बात है, हमारे विदेशी सेवाएँ, संयुक्त राष्ट्र, इन देशों की सेनाए को कम विचार है की क्या हो रहा है. औसत ब्रिटिश सैनिक केवल छह महीने दौरे पर है; इतालवी सैनिकों, चार महीने टूर पर; अमेरिकी सैन्य, 12 महीने टूर पर. राजनयिकों दूतावास यौगिकों में बंद हैं. जब वे बाहर जाते हैं, वे इन उत्सुक बख्तरबंद वाहनों में यात्रा करते हैं इन कुछ धमकी भरी सुरक्षा टीमों के साथ जो अग्रिम में तैयार हैं २४ घंटे जो कहते हैं कि तुम केवल एक घंटे जमीन पर रह सकते हो. अफगानिस्तान में ब्रिटिश दूतावास में २००८ में, ३५० लोगों के एक दूतावास में, वहाँ केवल तीन लोग दारी बोलते थे, अफगानिस्तान में एक सभ्य स्तर पर, मुख्या भाषा. और वहाँ एक भी पश्तो वक्ता नहीं था. लंदन में अफगान अनुभाग में जमीन पर अफगान नीति शासित करने की लिए जिम्मेदार, मुझे पिछले साल कहा गया कि वहाँ एक भी स्टाफ सदस्य नहीं था उस अनुभाग में विदेश कार्यालय में जिसने कभी सेवा की हो अफगानिस्तान में पोस्टिंग पर. तो हमें यह संस्थागत संस्कृति को बदलने की जरूरत है. और मैं संयुक्त राज्य अमेरिका के बारे में यही आकलन करता हूँ और संयुक्त राष्ट्र. दूसरे, हम जनरलों के आशावाद से दूर जाने की जरूरत है. हमें थोडा बहोत शक बनाने की जरूरत है, कि हम समझे की वह आशावाद सेना के डीएनए में है, कि हम इसे न उत्तर दें इतनी तत्परता के साथ . और तीसरे, हमें कुछ विनम्रता की जरूरत है. हमें ऐसी स्थिति से शुरू करने की जरूरत है कि हमारा ज्ञान, हमारी शक्ति, हमारे वैधता सीमित है. इसका मतलब यह नहीं कि दुनिया भर में हस्तक्षेप एक आपदा है. ऐसा नहीं है. बोस्निया और कोसोवो सफलताएँ थीं, महान सफलता. आज जब आप बोस्निया जायेंगे यह लगभग असंभव है विश्वास करना कि १९९० के दशक में हमने जो देखा . यह लगभग असंभव है विश्वास करना प्रगति पर १९९४ के बाद से. रिफ्यूजी की वापसी, जो शरणार्थियों के लिए संयुक्त राष्ट्र उच्चायोग सोचा था कि असंभव होगी, बड़े पैमाने पर हुई है . एक लाख संपत्ति लोटाई गयी है. बोस्निअक क्षेत्र के बीच बॉर्डर और बोस्नियाईसर्ब क्षेत्र शांत है. राष्ट्रीय सेना सिकुड़ गई है. बोस्निया में अपराध दर आज स्वीडन से कम है. यह किया गया है एक अविश्वसनीय, सैद्धांतिक प्रयास के द्वारा अंतर्राष्ट्रीय समुदाय द्वारा, और, ज़ाहिर है, सब से ऊपर बोस्निंस द्वारा स्वयं. लेकिन आप को संदर्भ में देखने की जरूरत है. और यह हमने अफगानिस्तान और इराक में खो दिया है. आप उन स्थानों में समझें क्या महत्त्वपूर्ण था सबसे पहले, तुद्मन और मिलोसेविक की भूमिका समझौते में, और फिर तथ्य की वह पुरुष गए, क्षेत्रीय स्थिति सुधारने में , कि यूरोपीय संघ बोस्निया की पेशकश कर सकता कुछ असाधारण: हिस्सा बनने का मौका एक नया क्लब का, कुछ बड़े में शामिल होने का. और अंत में, हमें समझना चाहिए की बोस्निया और कोसोवो में, रहस्य की बात है, हमारी सफलता का रहस्य, थी हमारी विनम्रता - हमारी सगाई की अस्थायी प्रकृति. हम लोगों ने बोस्निया की बहुत आलोचना की युद्ध अपराधियों काफी धीमी गति से कार्यवाही के लिए. हमने उनकी आलोचना की शरणार्थियों को लौटने में धीमी गति के लिए. लेकिन यहसुस्ती, यह सावधानी, यह तथ्य कि राष्ट्रपति क्लिंटन ने शुरू में कहा कि अमेरिकी सैनिकों केवल एक वर्ष के लिए तैनात किये जायेंगे, एक ताकत बन गया है , और इसने हमें हमारी प्राथमिकताओं को सही करने में मदद की. सबसे दुखद बात अफगानिस्तान में हमारी भागीदारी के बारे में यह है की प्राथमिकताओं मेल से बहार हैं. हम अपने संसाधनों को हमारी प्राथमिकताओं से नहीं मिला रहे हैं . क्योंकि अगर हमें आतंकवाद में रुचि है, पाकिस्तान अफगानिस्तान की तुलना में कहीं अधिक महत्वपूर्ण है. यदि हमें क्षेत्रीय स्थिरता में रुचि है, मिस्र कहीं अधिक महत्वपूर्ण है. अगर हमें गरीबी और विकास की चिंता है, उप सहारा अफ्रीका कहीं अधिक महत्वपूर्ण है. इसका मतलब यह नहीं है कि अफगानिस्तान से फर्क नहीं पड़ता, लेकिन वेह दुनिया के 40 देशों में से एक है जिसके साथ हमें संलग्न की जरूरत है. तो अगर मैं हस्तक्षेप के लिए एक रूपक के साथ समाप्त करता हूँ, हम जिस बारे में सोच सकते हैं है पहाड़ बचाव की तरह कुछ. पहाड़ बचाव क्यों? क्योंकि, जब लोगहस्तक्षेप के बारे में बात करते हैं वे कल्पना करते हैं कुछ वैज्ञानिक सिद्धांत की - रेंड निगम 43 पिछले विद्रोह गिनता है गणितीय सूत्रों का निर्माण कर यह कह की आप को एक प्रशिक्षित काउंटर-विद्रोही की जरूरत है आबादी के हर 20 सदस्यों के लिए. यह इसे देखने का गलत तरीका है. आप इसे पहाड़ बचाव की तरह देखने की जरूरत है. जब आप पहाड़ बचाव करते हैं, आप पहाड़ बचाव में डॉक्टरेट नहीं लेते, आप किसी जानने वाले को ढूँढ़ते हो. यह संदर्भ के बारे में है . आप समझते हैं कि आप तैयार कर सकते हैं, लेकिन जितनी तैयारी आप कर सकते हैं सीमित है. आप कुछ पानी और एक नक्शा ले सकते हैं , आप एक बस्ता ले सकते हैं. लेकिन क्या सचमुच मायने रखता है हैं दो प्रकार की समस्याएं - समस्याएं जो पहाड़ों पर होती हैं जो आप प्रतिआशा नहीं कर सकते, उदाहरण के लिए, एक ढलान पर बर्फ , लेकिन जिन्हें आप समझ सकते है , और समस्याएं जिनकी आप आशा नहीं कर सकते और जिन्हें आप समझ नहीं सकते है, अचानक आया एक बर्फानी तूफान या एक हिमस्खलन या मौसम में परिवर्तन. और इसकी कुंजी एक गाइड है जो कि पहाड़ पर गया है , हर तापमान में, हर अवधि में - एक गाइड, जो, जानता है कि कब वापस मुड़ना है, जो लगातार आगे नहीं बढेगा जब स्थिति उनके खिलाफ हो. हम क्या ढूँढ़ते हैं फायरब्रिगेड वालों में, पर्वतारोहियों में, पुलिसकर्मियों में, और हमें हस्तक्षेप के लिए क्या ढूदना चाहिए , है बुद्धिमानी से जोखिम उठाने वाले ऐसे लोग नहीं, जो चट्टान से अंधी में कूद जाते हैं ऐसे लोग नहीं, जो एक जलते हुए कमरे में कूद जाएं, लेकिन जो अपने जोखिम नापते हैं, अपनी जिम्मेदारिया तौलते हैं. क्योंकि हमने अफगानिस्तान में सबसे बुरा जो किया है है यह विचार कि विफलता एक विकल्प नहीं है. यह विफलता को अदृश्य बनाता है , समझ से बाहर है और अपरिहार्य है. और अगर हम विरोध कर सकते हैं इस पागल नारे का, हमें पता चलेगा - सीरिया में, मिस्र में, लीबिया में, और कहीं और हम दुनिया में जाएँ - कि अगर हम अक्सर जितना दिखाते हैं उससे कम करें, हम अपने दर से कही अधिक कर सकते हैं. बहुत बहुत धन्यवाद.
( خنده حضار) چگونه ما می‌گذاريم چنين اتفاقي بیافتد؟ خوب، مسلما پاسخ اینجاست، که اگر شما ۱۲۵ ميليارد یا ۱۳۰ ميليارد دلار در طي یک سال در یک کشور خرج كنيد، شما همقطار همه مي‌شويد، حتی موسسات امدادي -- که مبالغ هنگفتي از آن پول را از دولت ايالات متحده و دول اروپایی دريافت مي‌كنند تا مدرسه و درمانگاه بسازند-- تا حدودی بی میل به چالش کشیدن این ایده هستند كه افغانستان یک تهدید حياتي برای امنیت جهانی است. به عبارت ديگر، آنها نگران هستند که مبادا کسی فكر كند که آن چنان تهدیدي نبوده است-- آنوقت، اکسفام(سازمان بين‌المللي براي مبارزه با فقر) و سيو د چيلدرن(سازمان غيردولتي بين‌المللي براي حمايت از كودكان رفاه و حقوق آنها) پولی دریافت نخواهند كرد تا مدرسه و بيمارستان بسازند. همچنین براي ژنرالی که مدالهایي روی سینه‌ دارد مواجهه با آن بسيار مشكل است. این برای سیاستمداران نيز بسیار سخت است، زیرا شما می‌ترسید كه جان بسیاری از انسانها بیهوده از دست رفته باشد. شما احساس گناه زيادي خواهيد داشت. بنابراين نگراني‌هايتان را بزرگ می‌کنید. و شما از خواري شکست واهمه دارید. راه حل این مساله چیست؟ خب راه حل این است که ما بايد راهی پيدا كنيم که كساني مانند مايكل سمپل، یا افراد دیگر، که حقيقت را می‌گویند، آن کشور را می‌شناسند، کسانی که ۳۰ سال را آنجا سپری کرده‌اند-- و از همه مهمتر، عنصر گم شده این راه‌حل-- يعني خود افغانها، که مي‌دانند آنجا چه خبر است. لازم است كه پيغام آنها را به نحوي به سياست‌گذاران برسانیم. و اين به خاطر ساختارهاي ما كار دشواري است. نخستین چیزی که نیاز داریم که تغییر بدهیم ساختار دولت ماست. بسیار تاسف بار است که وزارت خارجه‌هاي ما، سازمان ملل، نيروهاي نظامي مسقر در اين كشورها نظر چنداني در مورد اتفاقاتی که می‌افتد ندارند. ميانگين حضور سربازان انگلیسی در آنجا فقط يك تور ۶ ماهه است؛ سربازان ایتالیایی يك تور ۴ ماهه است؛ و سربازان ارتش امریکا يك تور۱۲ ماهه است. دیپلماتها در مقر سفارتخانه ها محبوس هستند. زمانی که بیرون میروند در این خودرو های زرهی سفر می‌كنند با این تیم مقابله با تهدید های امنیتی كه حداقل از ۲۴ ساعت قبل آماده هستند و میگویند شما فقط می توانید یک ساعت در منطقه باشید. در سفارت انگلیس در افغانستان در سال ۲۰۰۸، يعني سفارتي با ۳۵۰ نفر پرسنل، فقط سه نفر بودند که میتوانستند به زبان دری، يعني زبان اصلی افغانستان، در سطح مطلوب صحبت کنند. و حتی یک نفر نبود که بتواند به زبان پشتو صحبت کند. در بخش افغان در لندن، كه مسئول اداره امور افغانها در منطقه است، سال پیش به من گفته شد كه حتي یک کارمند در دفتر امور خارجه آن بخش نبود که در شغلی در افعانستان خدمت کرده باشد. خب لازم است كه ما این فرهنگ سازمانی را تغيير بدهيم. و من میتوانم چنين نکاتی را درباره ایالات متحده و سازمان ملل هم بگويم. و دوما، لازم است به خوشبینی‌های ژنرال‌ها خاتمه بدهيم. بايد مطمئن شويم که ما يك مقدار ظنين هستیم. که ما مي‌فهميم كه آن خوش‌بيني دی‌ان‌ای تشكيل‌دهنده ارتش است، که ما به آن با همان اشتياق ارتش واكنش نشان نمي‌هيم. و سوماْ ما نیاز به مقداری افتادگي داریم. ما بايد از نقطه‌ای که دانش ما، قدرت ما مشروعيت ما، محدود است شروع كنيم. این به این معنا نیست که مداخله در سراسر جهان یک فاجعه است. اینطور نیست. بوسنی و کوزوو موفقیت‌هاي قابل توجهي بودند، موفقیت‌هايي بزرگ. امروز زمانی که شما به بوسنی می روید تقریبا غیرقابل باور است كه که چیزی که در اوايل دهه ۱۹۹۰ دیدیم واقعا اتفاق افتاده است. پيشرفتي كه از سال ۱۹۹۴ داشته‌ايم تقریبا غیرقابل باور است. بازگشت پناهندگان، که کمیسیون عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان فكر مي‌كرد که خيلي غیرمحتمل است، تا حد زیادی اتفاق افتاده است. یک میلیون از دارايي‌ها باز گردانده شده‌اند. مرزهاي بین سرزمين بوسنی و منطقه صرب‌نشين بوسنی آرام شده‌اند. ارتش ملی كوچك شده است. اكنون نرخ جرم در بوسنی پایین تر از سوئد است. این اتفاق با تلاش اصولی و غیرقابل باور جامعه بین‌المللی و البته در صدر آنها، خود بوسنیايي‌ها افتاده است. البته، بايد به زمینه نگاه کرد. و این چیزی است که ما در افغانستان و عراق گم کرده‌ایم. بايد بدانيد که در بوسني و كوزوو چیزی كه واقعا مهم بود اولاْ نقش تودمن و میلوسویچ در رسيدن به توافق بود، و بعد این واقعیت که آن افراد رفتند، که وضعیت منطقه بهبود يافت، که اتحادیه اروپا توانست به بوسنی چیزی فوق العاده پيشنهاد کند: شانس اینکه جزئی از یک چیز جدید باشد، یک کلوپ جدید، شانس اینکه به چیز بزرگتري بپيوندد. و نهایتاْ، ما بايد این را درك كنيم که در بوسنی و کوزوو بسیاری از دلايل كارهايي كه كرديم، بسیاری از رازهای موفقیت ما، فروتني ما بود-- سرشت آزمايشي كار ما بود. ما خيلي بوسنیايي‌ها را مورد انتقاد قرار داديم كه در به سزاي عمل رساندن جنایتکاران جنگی كند عمل مي‌كنند. ما از آنها انتقاد مي‌کردیم كه در بازگرداندن پناهندگان كند هستند. اما آن كندي، آن احتیاط، حقیقتي که رئیس جمهور کلینتون در ابتدا گفت که ارتش امریکا فقط برای یک سال مستقر خواهد بود، يك نقطه قوت شد، و به ما کمک کرد كه اولویت‌های خود را درست مشخص کنیم. یکی از ناراحت‌كننده‌ترین چیزها درباره درگیری ما در افغانستان این است که زمان در اولویت‌هاي ما متفاوت بود. ما منابع خود را با اولویت هایمان تنظيم نکردیم. زیرا اگر چیزی که ما دنبال آن هستیم، تروریسم است، از اين نظر پاکستان بسیار پراهمیت‌تر از افغانستان است. اگر چیزی که ما دنبال آن هستيم ثبات منطقه‌اي است، از اين نظر، مصر بسیار مهم‌تر از افغانستان است. اگر چیزی که ما نگرانش بودیم فقر و توسعه است، کشورهای جنوب صحرای آفریقا بسیار مهمتر هستند. این به این معنا نیست که افغانستان مهم نیست، اما آن فقط یکی از ۴۰ کشور دنیا است که ما مي‌توانيم درگير آن باشيم. سخنم را با استعاره‌اي درخصوص مداخله به پايان مي‌برم، چیزی که ما نیاز به فکر کردن به آن داریم چیزی شبیه عمليات نجات در کوهستان است. چرا عمليات نجات در کوهستان؟ زیرا زمانی که مردم درباره مداخله صحبت می کنند، آنها چند تئوری علمی را تصور میکنند-- که شرکت رند در جاهاي مختلف میرود ۴۳ شورش قبلی را می شمارد فورمولی ریاضیاتی تولید میکند و می گوید شما برای هر ۲۰ نفر از جمعیت نیاز به یک نفر شمارشگر آموزش دیده دارید تا شورش‌ها را بشمارد. این راه برخورد درستي نيست. شما بايد به آن مثل عمليات نجات در کوهستان نگاه کنید. وقتي شما در عملیات نجات در کوهستان هستید، شما دکترای عمليات نجات در کوهستان نمی‌گیرید، شما دنبال کسی می گردید که منطقه را بشناسد. این را از نظر زمينه گفتم. شما متوجه می‌شوید که شما می‌توانید آماده شوید، اما میزانی از آمادگي که شما می‌توانید داشته باشيد محدود است. شما می توانید مقداری آب بردارید، میتوانید يك نقشه داشته باشید، می‌توانید کوله‌پشتی داشته باشید. اما چیزی که واقعاْ مهم است دو گونه مشکل است-- مشکلاتی که در کوهستان رخ می‌دهد که قابل پیش بینی نيست، مثلا، مانند یخ روی سراشيبي، اما مشكل را می‌توان با دور زدن و رفتن از جاي ديگه حل كرد. و مشکلاتی که قابل پیش بینی نيست و در عين حال نمی‌توان آنها را دور زد، مانند کولاک ناگهانی یا بهمن، یا تغییرات آب و هوایی. و کلید حل آن راهنمايي است که قبلا درآن کوهستان در هر دمايي در هر دوره‌اي بوده است،-- از همه اينها مهمتر، راهنمايي که می داند كه چه زمانی بايد برگشت، که بر خستگی‌ناپذیری تاکید نمی‌کند وقتي كه شرایط مساعد نيست. چیزی که ما بدنبالش می گردیم در آتش نشانان، کوه‌نوردان، ماموران پلیس، و چیزی که ما باید به‌دنبالش بگردیم در مداخله، افراد خطرپذير باهوشند -- نه افرادي كه کورکورانه از یک پرتگاه شیرجه بروند، يا داخل اتاقی كه در حال سوختن است بپرند، بلكه افرادي كه خطرپذيري‌هایشان را بسنجند، و مسئولیتهایشان را هم بسنجند. زیرا بدترین چیزی که ما در افغانستان انجام داده‌ا‌یم این ايده است که شکست یک گزینه نیست. و اين باعث مي‌شود كه شکست غيرقابل رويت، غیر قابل باور و ناگزير باشد. و اگر ما بتوانیم در برابر این شعار احمقانه مقاومت کنیم کشف خواهيم كرد-- در مصر، در سوریه، در لیبی، و هر جای دیگري از جهان كه برويم-- كه اگر ما بتوانيم خيلي کمتر از آنچه وانمود می کنیم انجام بدهیم، خيلي بیشتر از آنچه از آن می‌ترسیم مي‌توانيم انجام بدهیم. از شما بسيار سپاسگزارم.