Sie suchten nach: nahihirapan na ko, pero kailangan ko lumaban (Tagalog - Englisch)

nahihirapan na ko,
aside

sorry pero kailangan ko tong gawin
sorry but i have too

minamahal kita pero kailangan ko lang magisa
mahal naman kita pero kailangan talaga sorry

masama ang pakiramdam ko pero kailangan ko na tapusin ang report ko
i need to finish my report

may kinakasama na ko pero hindi kasal
kinakasama

nahihiya ako na humingi ng tulong sa kapwa ko para sa mga gamutan ko pero kailangan talaga eh
i'm embarrassed to ask you for help

ayoko na sawa na ko pero hindi pwede bumitaw
i will try to change

hinuhusgahan mo ba pagkatao ko, kahit hindi mo pa ako kilala,pero kailangan ko mayabang pasensya kasi di ko ugaling makipag away
do you judge my personality

may asawa na ko pero hindi kasal my anak din ako bali dalawa
i am married but not married

sori po na mdiaturbo ko inyung gabie madam, pero kailangan ko kasi na mag tanun sayo kung gusto mo sagutin kasi c fe hindi siya makapag diretso sakin sa ating dalawa lqng naman to madam pangako hindi ko sasabihin kqy fee na ng chat ako sayo, gusto ko lang na mlaman na may karelasyun na sya jan par hindi na ako mag asa sa kanya hindi po ako sinungaling madam pwedi po ba na diretsuhin mo nalang ako madam para ako na mismo lomalayo kay fe
english

gusto kitang makasama. gustong gusto talaga kita. gusto kitang mayakap. gusto kong yakapin mo ako. gusto kong mahawakan ang iyong kamay. ang dami kong gustong gawin kasama ka. gustong gusto kita at nahihirapan na ako minsan na malayo ka, pero kailangan kong magtiis.
i want to be with you. i really like you. i want to hug you. i want you to hug me. i want to hold your hand. the amount i want to do with you. i love you and i have a hard time sometimes you are far away, but i have to endure.

ansaket lang ah kelangan kong baguhen sarili ko para matanggap ng karamihan hindi nila ako matanggap kase eto lang ako panget walang kwentang anak malande potangina pagod na pagod na ko kase kung di ako mag panggap di nila ako matatanggap kayo di niyo ko matatanggap alam ko wala pa kayong alam tungkol sa potanging buhay ko pero pls still with me kase pagod na kong magpanggap sa iba
ansaket lang ah i need to change myself to be accepted by the majority they won't accept me because i'm just ugly useless child malande potangina i'm so tired because if i don't think they won't accept me you won't accept me i know i don't have any you know about my special life but pls still with me because i'm tired of pretending to be others sad bat true i can't really go out and participate with people anymore, i'm just worried when i've been happy with a lot of sadness.

"pero mommy! hindi pwede! paano kami? alam niyo naman pong may tinutulungan kaming bahay-ampunan diba?" giit ni cleeya,kahit ako nalulungkot ako sa desisyon ng aming mga magulang. "alam namin yun hija pero kailangan niyo rin masanay na maging independent... hindi pwedeng nakadepende lang kayo samin----" "mommy! hindi kami dumedepende sayo sa inyo!" "cleeya! lower your voice!" "jela--" "makinig na lang tayo" kailangan ko pang mag puppy eyes para pumayag siya. haist kahit ako di ko sila maintindihan kung bakit nila ginagawa samin to, mabuti naman kaming anak,masipag kaming mag aral,hindi kami mahilig lumibot,aalis lang siguro kami kapag kailangan. hindi rin kami mahilig umattend ng parties, birthday at kahit ano pa yan,lagi lang kaming nasa bahay. atleast diba wala kaming binibigay na sakit sa ulo sa kanila. pero bakit kailangan maging ganito? huhuhu pano na yung tinutulungan naming mga bata? yes nag sponsor kami sa mga bata na nasa bahay ampunan. tuwing linggo pumupunta kami para sa mga bata. simula nung nag 15 kami naisip namin na tumulong sa mga batang iniiwan ng mga magulang nila minsan na rin kaming tumutulong sa mga batang kalye. yes mayaman kami kaya gusto rin naming ishare yung biyaya na natatanggap namin. sabi nga ni mommy share your blessing so yeah ganun nga ang ginagawa namin,though mahirap pero mahal namin itong ginagawa namin. paminsan minsan naman pag nasa trip o kaya sinipag hehehe isasama namin sila sa lakad namin ni cleeya. yes mahilig kaming mag travel,mahilig kaming mag hiking kaso takot akong umakyat ng bundok hahahaha takot ako sa matataas. "jela! are you listening?" "p-po? hehehe sorry mommy" nag peace sign lang ako kay mommy. gosh nag lalakbay na pala ako? "gaya ng sinabi namin ni mareng claire magiging independent kayo simula bukas--" "bukas?!" "yes tomorrow, may titirhan kayong condo binili na namin yun para sa inyo..pero! wala kayong kotse,wala kayong credit cards bibigyan namin kayo ng allowance" paliwanag ni mommy. "pero pang isang linggo lang.. maghahanap kayo ng trabaho,mag tatrabaho kayo para may pera kayo sa pang araw araw" paliwanag rin ni tita claire. "mommy di sapat yun paano yung tinutulungan naming nga bata?" "yes tita jade tama si jela,saka mommy kami?magtatrabaho? eh nag aaral kami mommy!" putspang life to anyare? "no buts and what ifs! yun din ang gusto ng mga daddy niyo" "pero pwede namang umuwi kami dito paminsan minsan right mommy?" please mom umo-o ka-- "sa states kami titira at! sinabihan ko na ang caretaker na bawal kayo dito" tapos kumindat pa si mommy. "hanggang kailan to tita claire?" "tatawagan na lang namin kayo" *** "pero mommy! hindi pwede! paano kami? alam niyo naman pong may tinutulungan kaming bahay-ampunan diba?" giit ni cleeya,kahit ako nalulungkot ako sa desisyon ng aming mga magulang. "alam namin yun hija pero kailangan niyo rin masanay na maging independent... hindi pwedeng nakadepende lang kayo samin----" "mommy! hindi kami dumedepende sayo sa inyo!" "cleeya! lower your voice!" "jela--" "makinig na lang tayo" kailangan ko pang mag puppy eyes para pumayag siya. haist kahit ako di ko sila maintindihan kung bakit nila ginagawa samin to, mabuti naman kaming anak,masipag kaming mag aral,hindi kami mahilig lumibot,aalis lang siguro kami kapag kailangan. hindi rin kami mahilig umattend ng parties, birthday at kahit ano pa yan,lagi lang kaming nasa bahay. atleast diba wala kaming binibigay na sakit sa ulo sa kanila. pero bakit kailangan maging ganito? huhuhu pano na yung tinutulungan naming mga bata? yes nag sponsor kami sa mga bata na nasa bahay ampunan. tuwing linggo pumupunta kami para sa mga bata. simula nung nag 15 kami naisip namin na tumulong sa mga batang iniiwan ng mga magulang nila minsan na rin kaming tumutulong sa mga batang kalye. yes mayaman kami kaya gusto rin naming ishare yung biyaya na natatanggap namin. sabi nga ni mommy share your blessing so yeah ganun nga ang ginagawa namin,though mahirap pero mahal namin itong ginagawa namin. paminsan minsan naman pag nasa trip o kaya sinipag hehehe isasama namin sila sa lakad namin ni cleeya. yes mahilig kaming mag travel,mahilig kaming mag hiking kaso takot akong umakyat ng bundok hahahaha takot ako sa matataas. "jela! are you listening?" "p-po? hehehe sorry mommy" nag peace sign lang ako kay mommy. gosh nag lalakbay na pala ako? "gaya ng sinabi namin ni mareng claire magiging independent kayo simula bukas--" "bukas?!" "yes tomorrow, may titirhan kayong condo binili na namin yun para sa inyo..pero! wala kayong kotse,wala kayong credit cards bibigyan namin kayo ng allowance" paliwanag ni mommy. "pero pang isang linggo lang.. maghahanap kayo ng trabaho,mag tatrabaho kayo para may pera kayo sa pang araw araw" paliwanag rin ni tita claire. "mommy di sapat yun paano yung tinutulungan naming nga bata?" "yes tita jade tama si jela,saka mommy kami?magtatrabaho? eh nag aaral kami mommy!" putspang life to anyare? "no buts and what ifs! yun din ang gusto ng mga daddy niyo" "pero pwede namang umuwi kami dito paminsan minsan right mommy?" please mom umo-o ka-- "sa states kami titira at! sinabihan ko na ang caretaker na bawal kayo dito" tapos kumindat pa si mommy. "hanggang kailan to tita claire?" "tatawagan na lang namin kayo" ***
mymemory.translated.net