Results for novem translation from Danish to Polish

novem
novem

hvad er novem?
co to jest novem?

hvad anvendes novem til?
w jakim celu stosuje się preparat novem?

andre oplysninger om novem:
strona 2/ 3 ©emea 2008 inne informacje dotyczące preparatu novem:

) blev vedtaget den 29. novem- ber.
dnia 22 maja komisja przyjęła komunikat pt.

hvilken risiko er der forbundet med novem?
jakie ryzyko wiąże się ze stosowaniem preparatu novem?

hvilken fordel viser undersøgelserne, der er ved novem?
jakie korzyści ze stosowania preparatu novem zaobserwowano w badaniach?

novem 20 mg/ ml injektionsvæske, opløsning til kvæg og grise
novem 20 mg/ ml roztwór do wstrzykiwań dla bydła i świń

novem 20 mg/ ml injektionsvæske, opløsning til kvæg og grise meloxicam
novem 20 mg/ ml roztwór do wstrzykiwań dla bydła i świń meloksykam

mælken må først anvendes 5 dage efter den sidste injektion af novem.
po ostatnim podaniu bydłu preparatu novem mleka nie należy używać przez 5 dni.

på samme måde viste behandlingen med rehydreringsopløsning og novem sig at være mere effektiv end rehydreringsopløsningen alene.
podobnie wykazano większą skuteczność leczenia łączącego roztwór nawadniający z preparatem novem w stosunku do leczenia samym roztworem nawadniającym.

novem anvendes til lindring af betændelse og smerter ved såvel akutte som kroniske lidelser i bevægeapparatet.
preparat novem stosuje się w celu złagodzenia stanu zapalnego i dolegliwości bólowych zarówno w ostrych jak i przewlekłych chorobach układu mięśniowo- szkieletowego.

novem anvendes til at mindske de kliniske symptomer i forbindelse med akutte luftvejsinfektioner hos kvæg og gives sammen med relevant antibiotikabehandling.
preparat novem stosuje się w ostrych stanach zapalnych układu oddechowego u bydła, w połączeniu z odpowiednim leczeniem antybiotykowym, w celu zmniejszenia objawów klinicznych.

kvæg må først slagtes 15 dage efter den sidste injektion af novem, og svin må først slagtes 5 dage efter sidste injektion.
po ostatnim podaniu preparatu novem bydła nie należy poddawać ubojowi przez 15 dni, a świń – przez 5 dni.

personer, som er overfølsomme (allergiske) over for nsaid' er, skal undgå kontakt med novem.
osoby nadwrażliwe (uczulone) na nlpz powinny unikać kontaktu z preparatem novem.

behovet for yderligere kapacitetsudvikling blev anerkendt på højeste plan, da det europæiske råd i december 2008 tilsluttede sig rådets erklæring om en styrkelse af kapaciteterne fra novem-
potrzeba dalszego rozwoju zdolności została potwierdzona na najwyższym szczeblu gdy rada europejska (grudzień 2008 r.) przychyliła się do oświadczenia rady na temat wzmocnienia zdolności

europa- kommissionen udstedte en markedsføringstilladelse med gyldighed i hele den europæiske union for novem til boehringer ingelheim vetmedica i tyskland den 2. marts 2004.
komisja europejska przyznała firmie boehringer ingelheim vetmedica, niemcy, pozwolenie na dopuszczenie preparatu novem do obrotu ważne w całej unii europejskiej.

novem indeholder meloxicam, som tilhører en lægemiddelgruppe, der kaldes ikke- steroide antiinflammatoriske lægemidler (nsaid' er).
preparat novem zawiera meloksykam, który należy do klasy niesterydowych leków przeciwzapalnych (nlpz).

målet om gradvis skabelse af et fælles område med frihed, sikkerhed og retfærdighed er nedfældet i amsterdam-traktaten, og dette mål skal bl.a. virkeliggøres gennem vedtagelse af foranstaltninger inden for civilretligt samarbejde. i henhold til traktatens artikel 65 skal fællesskabet vedtage foranstaltninger vedrørende samarbejde om civilretlige spørgsmål med grænseoverskridende virkninger i det omfang, det er nødvendigt for det indre markeds funktion. i artikel 65, litra b), henvises der specifikt til foranstaltninger til "fremme af foreneligheden mellem medlemsstaternes gældende regler om lovvalg og konflikter om stedlig kompetence". en harmonisering af lovvalgsregler vil lette den gensidige anerkendelse af domme. når medlemsstaternes domstole anvender de samme lovvalgsregler til afgørelse af, hvilken lov der finder anvendelse i en given situation, vil det styrke den gensidige tillid til retsafgørelser truffet i andre medlemsstater[1]. det europæiske råd har ved to lejligheder peget på problemerne i forbindelse med lovvalg i skilsmissesager. på topmødet i wien i 1998 anmodede det europæiske råd om, at man overvejede muligheden for at fremlægge forslag til en retsakt om lovvalg i skilsmissesager senest fem år efter amsterdam-traktatens ikrafttrædelse[2]. og igen i novemer 2004 opfordrede det europæiske råd kommissionen til at fremlægge en grønbog om lovvalgsregler i skilsmissesager i løbet af 2005[3]. generel kontekst borgernes øgede mobilitet inden for den europæiske union har resulteret i et stigende antal internationale ægteskaber, hvor ægtefællerne f.eks. har forskellig nationalitet, bor i forskellige medlemsstater eller bor i en medlemsstat, hvori den ene af dem eller begge ikke er statsborgere. i lyset af den høje skilsmisseprocent i eu er der hvert år et ganske betydeligt antal borgere, der bliver berørt af lovvalgsregler og regler om stedlig kompetence i ægteskabssager. del 3 i den vedlagte konsekvensanalyse indeholder statistikker over antallet af internationale skilsmisser og ægteskaber inden for eu. gældende bestemmelser på området der findes i dag ingen fællesskabsregler om lovvalg i ægteskabssager. den første fællesskabsretsakt, der er vedtaget på det familieretlige område -rådets forordning (ef) nr. 1347/2000[4] -indeholder regler om stedlig kompetence, anerkendelse og fuldbyrdelse af domme i ægteskabssager og i sager vedrørende forældremyndighed over ægtefællernes fælles børn afsagt inden for rammerne af en ægteskabssag. den indeholder imidlertid ingen lovvalgsregler. ikrafttrædelsen af rådets forordning (ef) nr. 2201/2003[5], der pr. 1. marts 2005 ophævede og erstattede rådets forordning (ef) nr. 1347/2001, ændrede ikke noget ved denne situation. man kom slet ikke ind på spørgsmålet om lovvalg under forhandlingerne om denne forordning, der overtog bestemmelserne om ægteskabssager stort set uændret fra rådets forordning (ef) 1347/2000. -120 -rådets forordning (ef) nr. 2201/2003 giver ægtefællerne mulighed for at vælge mellem forskellige alternative kompetencegrunde. når først der er anlagt en ægteskabssag for en domstol i en medlemsstat, afgøres spørgsmålet om lovvalg ud fra de nationale lovvalgsregler i den pågældende medlemsstat, og de er baseret på meget forskellige kriterier. i flertallet af medlemsstater afgøres lovvalget på grundlag af en skala over tilknytningsfaktorer, der skal sikre, at sagen behandles efter reglerne i den retsorden, hvortil den har den tætteste tilknytning. i andre medlemsstater anvendes domslandets lov ("lex fori") konsekvent i alle ægteskabssager. forslagets formål det overordnede formål med dette forslag er at få skabt klare og udtømmende retlige rammer om ægteskabssager inden for eu og sikre borgerne en fair behandling i sådanne sager i relation til retssikkerhed, retlig forudsigelighed, smidighed og domstolsadgang. den nuværende situation kan give anledning til en række problemer i ægteskabssager med et internationalt element. de store forskelle mellem de nationale lovgivninger, både med hensyn til de materielle retsregler og lovvalgsreglerne, fører til retlig usikkerhed. disse forskelle mellem de nationale lovvalgsregler og deres komplekse karakter gør det meget vanskeligt for ægtefællerne i internationale ægteskaber at forudse, hvilket lands lov der kommer til at finde anvendelse på deres ægteskabssag. langt størsteparten af medlemsstaterne giver ikke ægtefællerne nogen mulighed for at aftale lovvalg i ægteskabssager. det kan føre til, at der bliver anvendt en lov, som ægtefællerne kun har en spinkel tilknytning til, og at sagen får et udfald, der ikke stemmer overens med borgernes legitime forventninger. desuden kan de nugældende regler få en ægtefælle til at søge at komme den anden ægtefælle i forkøbet med at anlægge sag for at sikre sig, at sagen bliver behandlet efter et bestemt lands lov, således at vedkommendes interesser tilgodeses bedst muligt. endelig giver de nugældende regler ingen garanti for en tilstrækkelig domstolsadgang. forslaget tager sigte på at ændre forordning (ef) nr. 2201/2003 for så vidt angår stedlig kompetence og lovvalg i ægteskabssager med henblik på at nå følgende mål: styrkelse af retssikkerheden og den retlige forudsigelighed forslaget indfører harmoniserede lovvalgsregler i skilsmisse-og separationssager, således at ægtefællerne let kan forudse, hvilken lov der vil finde anvendelse på deres ægteskabssag. den foreslåede regel er først og fremmest baseret på ægtefællernes eget valg. valgmulighederne er begrænset til de love, hvortil ægteskabet har en tæt tilknytning, og formålet hermed er at undgå en tilknytning til "eksotiske" love, som ægtefællerne kun har ringe eller ingen tilknytning til. har parterne ikke aftalt lovvalg, afgøres lovvalget efter en skala over tilknytningsfaktorer, der skal sikre, at ægteskabssagen behandles efter loven i en retsorden, som ægteskabet har nær tilknytning til. det vil i høj grad fremme retssikkerheden og den retlige forudselighed for de berørte ægtefæller, såvel som for de implicerede jurister. større smidighed gennem indførelse af begrænset partsautonomi i dag er der ikke ret meget spillerum for partsautonomi i ægteskabssager. de nationale lovvalgsregler forudser i princippet kun én løsning i en given situation, nemlig at det er loven i det land, hvor begge ægtefæller har statsborgerskab, eller loven i domslandet, der finder anvendelse. forslaget gør disse regler mere smidige ved at give ægtefællerne begrænsede muligheder for at aftale (a) hvilken lov der skal anvendes og (b) hvilken ret der har kompetencen i skilsmisse-og separationssager. denne mulighed for at aftale lovvalg og værneting kan især være nyttig, når der er tale om skilsmisse efter fælles overenskomst. forslaget indeholder en række bestemmelser, der skal sikre, at ægtefællerne er klar over konsekvenserne af deres valg. bedre domstolsadgang forslaget tager også sigte på at forbedre domstolsadgangen i ægteskabssager. muligheden for at aftale, hvilken domstol der skal pådømme en skilsmisse-eller separationssag (værnetingsaftale), vil forbedre domstolsadgangen for ægtefæller af forskellig nationalitet. reglen angående værnetingsaftaler gælder, uanset om ægtefællerne er bosat i en medlemsstat eller i et tredjeland. desuden indeholder forslaget også en specifik bestemmelse, der er møntet på ægtefæller af forskellig nationalitet bosat i et tredjeland. der indføres en ensartet og udtømmende regel om residualkompetence for at øge retssikkerheden og sikre domstolsadgang for ægtefæller, der er bosat i et tredjeland, men gerne vil have sagen pådømt i en medlemsstat, som de har en tæt tilknytning til. forebyggelse af "kapløb" mellem ægtefællerne endelig tager forslaget også fat på det problem, der skyldes, at den ene ægtefælle måske vil søge at komme den anden i forkøbet og anlægge sag, før den anden gør det, for at sikre sig, at sagen behandles efter en lov, der tilgodeser vedkommendes egne interesser. det kan føre til anvendelse af en lov, som den sagsøgte ikke føler nogen nærmere tilknytning til, eller som ikke tilgodeser hans eller hendes interesser. desuden vanskeliggør det forligsbestræbelser og bevirker, at der ikke bliver megen tid til mægling. indførelsen af harmoniserede lovvalgsregler ventes at mindske risikoen for et sådant kapløb betydeligt, eftersom enhver ret inden for fællesskabet, som får en sådan sag til pådømmelse, vil anvende den lov, der skal anvendes i henhold til de fælles regler. -
w traktacie amsterdamskim wyznaczony został cel zakładający sukcesywne tworzenie wspólnego obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, m.in. poprzez przyjęcie odpowiednich środków w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach cywilnych. na mocy art. 65 traktatu wspólnota przyjmuje środki w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne w zakresie niezbędnym do zapewnienia należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego. artykuł 65 ust. b) w szczególności odwołuje się do środków „wspierania zgodności norm mających zastosowanie w państwach członkowskich w dziedzinie kolizji ustaw i sporów o właściwość”. harmonizacja norm kolizyjnych ułatwia wzajemne uznawanie orzeczeń sądowych. stosowanie przez sądy państw członkowskich takich samych norm kolizyjnych przy określaniu prawa właściwego w danej sytuacji umacnia wzajemne zaufanie do orzeczeń sądów wydawanych w innych państwach członkowskich[1]. rada europejska dwukrotnie poruszała kwestę prawa właściwego w sprawach rozwodowych. w 1998 r. rada europejska na posiedzeniu w wiedniu wystąpiła z wnioskiem o rozważenie możliwości opracowania projektu aktu prawnego dotyczącego prawa właściwego w sprawach rozwodowych w ciągu pięciu lat od wejścia w życie traktatu amsterdamskiego[2]. następnie, w listopadzie 2004 r., rada europejska wezwała komisję do przedstawienia w 2005 r. zielonej księgi dotyczącej przepisów prawa kolizyjnego w sprawach rozwodowych [3]. -kontekst ogólny rosnąca mobilność obywateli w granicach unii europejskiej powoduje wzrost liczby par „międzynarodowych”, tj. małżonków różnej narodowości, małżonków mieszkających w różnych państwach członkowskich lub mieszkających w państwie członkowskim, którego obywatelem jest tylko jedno z małżonków lub którego obywatelem nie jest żadne z nich. ze względu na wysoki współczynnik rozwodów w unii europejskiej kwestia prawa właściwego i jurysdykcji w sprawach małżeńskich dotyczy co roku znacznej liczby obywateli. w części 3 załączonej oceny wpływu zawarte są statystyki dotyczące liczby rozwodów i małżeństw międzynarodowych w unii europejskiej. obowiązujące przepisy w dziedzinie, której dotyczy wniosek obecnie nie istnieją żadne zasady wspólnotowe w dziedzinie prawa właściwego w sprawach małżeńskich. pierwszy wspólnotowy akt prawny przyjęty w dziedzinie prawa rodzinnego, rozporządzenie rady nr 1347/2000[4], określa zasady w sprawie jurysdykcji, uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz orzeczeń w sprawach dotyczących władzy rodzicielskiej za dzieci obojga małżonków w kontekście postępowania w sprawach małżeńskich. rozporządzenie nie zawiera jednak przepisów w sprawie prawa właściwego. wejście w życie rozporządzenia rady (we) nr 2201/2003[5], uchylającego i zastępującego rozporządzenie rady (we) nr 1347/2001 z dniem 1 marca 2005 r., nie wniosło żadnych zmian w tym względzie. kwestia prawa właściwego nie została poruszona podczas negocjacji w sprawie tego rozporządzenia, w którym przepisy dotyczące spraw małżeńskich przejęto w sposób niemalże niezmieniony z rozporządzenia rady (we) nr 1347/2000. rozporządzenie rady (we) nr 2201/2003 dopuszcza dokonanie przez małżonków wyboru pomiędzy kilkoma alternatywnymi podstawami jurysdykcji. po wszczęciu postępowania w sprawie małżeńskiej przed sądem państwa członkowskiego prawo właściwe określane jest na podstawie krajowych norm kolizyjnych danego państwa, które oparte są na bardzo różnych kryteriach. w większości państw członkowskich prawo właściwe określane jest na podstawie szeregu powiązanych ze sobą czynników, które mają zapewnić zastosowanie do postępowania systemu prawa, z którym ma ono najbliższy związek. w innych państwach członkowskich do postępowania w sprawach małżeńskich stosuje się zazwyczaj prawo krajowe (prawo miejsca siedziby sądu – lex fori). cele wniosku ogólnym celem niniejszego wniosku jest ustanowienie jasnych i wszechstronnych ram prawnych w sprawach małżeńskich w unii europejskiej oraz zapewnienie obywatelom odpowiednich rozwiązań pod względem pewności i przewidywalności prawnej, elastyczności i dostępu do sądu. obecna sytuacja może prowadzić do licznych problemów w postępowaniach w sprawach małżeńskich o charakterze międzynarodowym. duże różnice pomiędzy systemami prawa krajowego poszczególnych państw, zarówno jeśli chodzi o prawo materialne jak i normy kolizyjne, powodują niepewność prawną. znaczne różnice pomiędzy krajowymi normami kolizyjnymi oraz ich złożoność sprawiają, że parom międzynarodowym trudno jest przewidzieć, które prawo będzie miało zastosowanie do postępowania w sprawie małżeńskiej w ich przypadku. w zdecydowanej większości państw członkowskich nie przewiduje się możliwości wyboru przez małżonków prawa właściwego w postępowaniu w sprawie małżeńskiej. może to prowadzić do stosowania prawa, z którym małżonkowie są związani w bardzo niewielkim stopniu, oraz skutkować rozstrzygnięciami, które nie odpowiadają uzasadnionym oczekiwaniom obywateli. ponadto obowiązujące zasady mogą zachęcać małżonków do prześcigania się nawzajem przy wnoszeniu sprawy do sądu, tak aby ubiec współmałżonka i zagwarantować sobie tym samym zastosowanie do postępowania określonego systemu prawa celem zabezpieczenia własnych interesów. poza tym obecne zasady nie gwarantują odpowiedniego dostępu do sądu. we wniosku proponuje się wprowadzenie zmian w rozporządzeniu rady (we) nr 2201/2003 w odniesieniu do jurysdykcji oraz prawa właściwego w sprawach małżeńskich dla osiągnięcia następujących celów: zwiększenie pewności i przewidywalności prawnej we wniosku proponuje się wprowadzenie zharmonizowanych norm kolizyjnych w sprawach związanych z rozwodem i separacją prawną, co pozwoli małżonkom łatwiej przewidzieć, który system prawa będzie miał zastosowanie do postępowania w ich przypadku. podstawą proponowanej normy jest przede wszystkim decyzja małżonków. wybór ograniczony jest do systemów prawa, z którymi małżeństwo ma ścisły związek, dla uniknięcia stosowania prawa „egzotycznego”, z którymi małżonkowie mają niewielki lub żaden związek. w przypadku braku możliwości wyboru prawo właściwe określane jest na podstawie szeregu powiązanych ze sobą czynników, co ma zapewnić zastosowanie do postępowania w sprawie małżeńskiej systemu prawa, z którym małżeństwo ma bliski związek. przyczyni się to istotnie do zwiększenia pewności i przewidywalności prawnej – zarówno z punktu widzenia zainteresowanych małżonków, jak i prawników. większa elastyczność dzięki wprowadzeniu ograniczonej autonomii woli stron obecnie autonomia woli stron w sprawach małżeńskich jest bardzo ograniczona. krajowe normy kolizyjne przewidują zasadniczo tylko jedno rozwiązanie w danej sytuacji, np. zastosowanie prawa państwa, którego oboje małżonkowie są obywatelami, lub zastosowanie prawa miejsca siedziby sądu. propozycje zawarte we wniosku spowodują uelastycznienie ram prawnych poprzez wprowadzenie ograniczonej możliwości wyboru przez małżonków (a) prawa właściwego i (b) sądu właściwego w postępowaniach dotyczących rozwodów i separacji prawnej. umożliwienie małżonkom porozumienia się w tej kwestii byłoby szczególnie korzystne w przypadku rozwodów bez orzekania o winie. wprowadza się także specjalne mechanizmy zabezpieczające, które mają gwarantować, że małżonkowie będą świadomi konsekwencji swojego wyboru. zapewnienie dostępu do sądu propozycje zawarte we wniosku mają również ułatwić dostęp do sądu w postępowaniach w sprawach małżeńskich. możliwość wyboru sądu właściwego w postępowaniach dotyczących rozwodów i separacji prawnej („prorogacja”) ułatwi dostęp do sądu małżonkom, którzy są różnej narodowości. zasada dotycząca prorogacji ma zastosowanie bez względu na to, czy para zamieszkuje w państwie członkowskim czy w państwie trzecim. ponadto propozycje zawarte we wniosku uwzględniają w szczególności potrzebę zapewnienia dostępu do sądu małżonkom różnej narodowości zamieszkującym w państwie trzecim. we wniosku proponuje się także wprowadzenie jednolitego i wyczerpującego przepisu dotyczącego pozostałej jurysdykcji w celu zwiększenia pewności prawnej i zapewnienia dostępu do sądu w sprawach małżeńskich małżonkom zamieszkującym w państwie trzecim, którzy pragnęliby wnieść sprawę w państwie członkowskim, z którym mają bliski związek. zapobiegnięcie zjawisku prześcigania się małżonków przy wnoszeniu sprawy do sądu ponadto w propozycjach zawartych we wniosku uwzględnia się problem prześcigania się małżonków przy wnoszeniu do sądu sprawy o rozwód, tak aby ubiec współmałżonka i zagwarantować sobie tym samym zastosowanie do postępowania określonego systemu prawa celem zabezpieczenia własnych interesów. może to prowadzić do zastosowania prawa, z którym osoba pozwana czuje się w niewielkim stopniu związana lub które nie uwzględnia interesów tej osoby. ponadto utrudnia to czynności pojednawcze i pozostawia niewiele czasu na mediację. wprowadzenie zharmonizowanych norm kolizyjnych prawdopodobnie w dużym stopniu ograniczy ryzyko prześcigania się małżonków przy wnoszeniu sprawy do sądu, ponieważ każdy sąd na terenie wspólnoty, do którego wpłynąłby stosowny pozew, stosowałby wówczas prawo wyznaczone w oparciu o wspólne zasady. -