Results for alas 7 na ng umaga at hindi parin... translation from Tagalog to English

pero hindi parin akoo kuntento at hindi parin convince
salama

dito kasi ay 6:25 na ng umaga
it's morning here

narinig ko na ginigising ako ng aking ina dahil maaga pa ang aking klase kaya tiningnan ko ang aking orasan at alas 6 na ng umaga kaya akoy bumangon na at naligo
i heard that my mother was waking me up so i looked at my watch and it was 6 in the morning so i got up and took a shower

bukas ay birthday na ng pinsan ko kaso hindi kami makakapunta kaya malungkot kami ng kapatid ko kasi hindi kami makakasali sa celebration at hindi din namin makikita yung iba naming pinsan
tomorrow is my birthday cousin case we can not go so my brother is sad because we can not go to the celebration and we will not see other cousins

tanggalin ang shift ng umaga at planong tumakbo para sa huli na shift upang kamong mga tao sa umaga na hindi mo kailangang mag-alala tungkol sa paghihintay sa paligid upang malaman kung kailangan mong pumasok o hindi
call off the morning shift and plan to be running for the late shift so you morning people you don't have to worry about waiting around to know if you need to come in or not

sa tingin ko sa harapan ng mga klase ay ok lang naman ako kasi alam naman natin na hinaharap natin ngayon ang covid 19 at hindi parin ito nawawala may ilan parin ang nahahawaan ng covin 19 at naintindihan ko kong bakit ganito amg harap harapan na mga klase
sa tingin ko sa face to face classes ay ok lang naman ako kasi alam naman natin na hinaharap natin ngayon ang covid 19 at hindi parin ito nawawala may ilan parin ang nahahawaan ng covin 19 at naintindihan ko kong bakit ganito amg face to face classes

sa aking edad na to ay madami na pala akong pinagdaanan sa aking buhay na diko inaasahan at nakapaghandaan pinipilit kong lumaban para sa aking pamilya nasira man ang aking ibang pangarap pero ipagpapatuloy ko to lalaban ako , nagkaroon man ako ng trauma sa nangyari sakin sakin at hindi parin matanggal sa isip ko at panaginip ko muntik man ako sumuko noon pero mayroon si god para tulungan at gabayan ako , mahirap aking pinagdaanan naging malungkot man ako lagi ngaun naniniwala ako sa dadating ri
at my age i have been through a lot in my life that i didn't expect and was able to prepare i insisted on fighting for my family my other dream was broken but i will continue to fight, i had trauma in what happened to me and i still can't get rid of my mind and my dream i almost gave up before but god has to help and guide me , my hard work has been sad i always believed in coming rin ang saya

ako si gilberto m. malabriga jr. pangwalo ako sa magkakapatid at masipag naman akong tao minsan tamad din tumutulong ako sa mga gawain bahay minsan masipag naman akong mag aral at ako palayong taong tahimik lang sa school minsan lang akong nakikipaghalobilo sa mga tao mahiyain kasi ako at hindi mahilig makipag usap hindi lang siguro ako sanay na madaming nakakahalubilo tao at kuntirin lang din ang kaibigan ang hilig koa ay ang matulog sa bahay pag tanghali at tumulong sa umaga at hapon pag walan
ako si gil berto m. malabriga

noong unang araw ng pasukan meron along napansin na lalaki, tila ba langgam dahil bihira lang magsalita at wala pa siyang kaibigan. noong pumasok na kami sa aming classroom hindi ko alam na matalino at religious ang lalaking yon ako'y nagtaka at napaisip ng malalim at sabi ko sa aking sarili ay magaling pala ito sa pag aaral. dumaan pa ang madaming araw at ako'y nagkaroon na ng kaibigan at ang pangalan niya at raven ang lalaking aking minasid masid at tila ba hindi parin nagbabago nalaman ko na
on the first day of the entrance there was a noticeable male, apparently a bird because he rarely spoke and he had no friends. when we entered our classroom i did not know that the boy was intelligent and religious and i thought deeply and thought to myself that this would be a good learning experience. many more days passed and i had a friend and his name was raven and the man i watched closely and it didn't seem to change

ako ay 15 na taong gulang at sa aking idad na ganito ako ay nabuli ng aking sariling mga kaibigan ngayon kami ay mag kakahiwalay na at hindi na katulad ng dati, sa ganitong idad ko, ng dahil sa kaibigan ako ay umiiyak, nakakamiss yung dating tawanan yung makukulit na kwentohan, ngayon wala na si avy masaya na sya kay vince si gelou naman mayroong sama ng loob sakin, napaka toxic na ng friendship namin siguro d na mababalik yung dating pag kakaclose namin sa isat isa
i am 15 years old and at my age like this i was bullied by my own friends now we will be separated and not like before, at this age i am, because of my friend i am crying, i miss the old laughter the nasty story, now avy is gone, she's happy with vince, gelou is upset with me, our friendship is very toxic, maybe the old ones will come back when we get close to each other

ang buhay ng isang tao ay maihahambing sa isang bahag hari, isang simbolismona puno ng kulay at hindi alam kung hanggang saan ang hangganan at saan angpatutunguhan. mula sa aking pagkabata ay may mga pangarap na akong maratingsa buhay. simple at mga mumunting mga pangarap na para sa aking ama at ina aynagdudulot na ng malaking tuwa at galak. nakagisnan ko sa aking kamusmusangisip ang ordinaryong uri ng pamumuhay. hindi kami mayaman ngunit may sapatna kakayahan para matugunan ang mga baga
ang buhay ng isang tao ay maihahambing sa isang bahag-hari, isang simbolismona puno ng kulay at hindi alam kung hanggang saan ang hangganan at saan angpatutunguhan. mula sa aking pagkabata ay may mga pangarap na akong maratingsa buhay. simple at mga mumunting mga pangarap na para sa aking ama at ina aynagdudulot na ng malaking tuwa at galak. nakagisnan ko sa aking kamusmusangisip ang ordinaryong uri ng pamumuhay. hindi kami mayaman ngunit may sapatna kakayahan para matugunan ang mga bagay na importante sa amingpamumuhay. lumaki ako na busog sa pangaral at pagmamahal ng akingmga magulang. mayroong pagka-istrikto sina tatay at nanay. pangunahing minulatsa aking kaisipan ang pagbibigay galang at respeto sa lahat ng may buhay samundong ibabaw. palagi nilang pinapaalala sa akin na bawat mali na gagawin mosa buhay ay may katumbas na kabayaran.ako ay isang halimbawa ng tao na mas masaya sa anumang uri ng lakadkapag pamilya ko ang aking mga kasama. hindi kami perpekto. nag-aaway rinkami pero iba pag sila ang aking kahalubilo.mayroon rin akong mga kaibigan ngunit maselan ako sa pagpili sa mga ito. nagingmataas ang aking pamantayan dahil na rin siguro sa nahawa na rin ako sa pagigingistrikto ng aking mga magulang. ngayon na ako ay nasa ligalna edad na, pamilya ko pa rin ang aking kanlungan. at sa aking pagmumuni-munisa aking buhay, napagtanto ko kung gaano ako pinagpala. hindi man kamimayaman, napalaki naman kami na maging mga mabubuting tao. nakapagtaposng mga kurso, may magandang pinagkakakitaan, at higit sa lahat may takot kamisa diyos at hinding-hindi kami napariwara.kagaya ng isang bahag-hari, makulay ang ating buhay pero huwag kangmasyadong magpapadala.

nagkamali ng utos sa malayong kaharian ng mga tutubi ay may naninirahang isang prinsesang tutubi. siya’y bugtong na anak nina haring tubino at reyna tubina ng kahariang matutubina. mahal na mahal ng hari at reyna ang anak nila. sinasabing ipaglalaban ng buong kaharian ang anumang kaapihan ni prinsesa tutubi. si prinsesa tutubi ay mahilig mamasyal at magpalipad-lipad sa papawirin. lagi niyang kasa-kasama ang kaniyang mga piling dama at mga tagasubaybay na mangyari pa ay pawang tutubi rin. isang araw, naisipan niyang lumipad patungo sa labas ng kaharian. ibig niyang alamin kung ano ang daigdig sa labas ng kanilang kaharian. tumakas siya sa kaniyang mga dama at tagasubaybay. mag-isa niyang nilakbay ang malawak na papawirin. maligayang-maligaya si prinsesa tutubi. umaawit-awit pa siya sa kaniyang paglipad. wiling-wili siya sa lahat ng kaniyang nakikita. totoong naibang si prinsesa tutubi at hindi niya napansin ang pamumuo ng maitim na ulap sa papawirin. huli na nang ito ay mapuna ni prinsesa tutubi. mabilis man siyang lumipad pabalik sa kaharian ay inabutan din siya ng malakas na ulan. “titigil muna ako sa punongkahoy na ito,” ang sabi sa sarili ng prinsesa. ngunit sa punongkahoy pala naman iyon ay maraming mga matsing. pinaalis nilang pilit ang nakikisilong na tutubi. bawat dapuang sanga ni prinsesa tutubi ay niyuyugyog ng mga matsing. hindi lamang iyon. pinagtawanan pa nila ang prinsesa. “kra-kra-kra! nakakatawa. malaki pa sa kaniyang tuhod ang kaniyang mga mata.” malakas na na sabi ng isa. sinundan ito ng malakas na hagikgikan ng mga matsing. sa laki ng galit ng prinsesa tutubi umuulan pa ay umalis na siya sa punongkahoy na iyon at lumipad pauwi sa palasyo. tuloy-tuloy siya sa silid ng kaniyang amang hari. kaniyang isinumbong kay haring tubino ang mga matsing. laking galit ng hari. nagpatawag agad ang hari ng kawal. “pumunta ka ngayon din sa kaharian ng mga matsing,” ang utos niya sa kawal. “sabihin mong dahil sa ginawa nila sa aking anak na prinsesa, gusto kong hamunin ang kaharian ng mga matsing sa isang labanan.” mabilis na lumipad ang inatasang kawal. pagdapo niya sa kaharian ng mga mating ay walang paligoy-ligoy niyang sinabi ang kaniyang pakay. malakas na tawanan ng mga matsing ang nagging sagot sa pahayag ng kawal na tutubi. “mga tutubi laban sa mga matsing! ha-ha-ha-ha!” muling nagtawanan ang mga matsing. “nakakatawa , ngunit pagbibigyan naming anginyong hari,” ang sabi ng pinuno. “ang mga mating laban sa mga tutubi!” nagtawang muli ang mga matsing. “kailan at saan gaganapin ang labanan?” ang tanong ng pinuno. “bukas ng umaga sa gitna ng parang!” ang tugon ng kawal. “magaling! bukas ng umaga sa gitna ng parang kung gayon,” masiglang pag-ulit ng matsing sa sinabi ng tutubi. bumalik sa kanilang kaharian ang kawal a tutubi at ibinalita sa haring tubino ang nagging katugunan ng mga matsing. kinabukasan naroroon na sa isang panig ng parang ang hukbo ng mga matsing. anong daming matsing. waring ang buong kamatsingan ay naroroon at pawing sandatahan. bawat isa ay may dalang putol na kahoy na pamukpok. nasa kabilang panig naman ng parang ang makapal na hukbo ng mga manlilipad na tutubi. “kailangang pukpukin ninyo ang bawat makitang tutubi,” ang malakas na utos ng haring matsing. sa kabilang dako naman ay ibinigay na rin ng pinuno ng mga tutubi ang kaniyang utos. “dapat nating ipaghiganti ang kaapihan ni prinsesa tutubi. kailangang magbayad ang mga matsing. “dumapo sa ulo ng mga matsing. kapag may panganib ay dagling luang malinaw at marahan niyang utos. nagsalubong sa gitna ng parang ang mga manlilipad na tutubat ang hukbo ng sandatahang matsing. buong-buo ang pagtitiwala ng mga sandatahang matsing sa kanilang sandatang pamukpok. matapang din naming sumunod ang mga kawal na tutubi palibhasa ay nais nilang ipaghiganti ang kaapihan ng prinsesa at ng buong kahariang matutubina. nagsimula ang labanan. dapo at lipad, dapo at lipad ang mga tutubi. pukpok dito, pukpok doon naman ang mga matsing. kung tatanawin buhat sa malayo ang labanan, ay wari bang matsing laban sa matsing. nakita ng pinuno ng mga matsing ang pangyayari. nagkamali siya ng utos. hindi nalaman agad na sa ulo pala ng kaniyang mga kawal darapo ang maliliksing tutubi. babaguhin sana niya ang kanyang utos, subalit huli na ang lahat. isang kawal na matsing ang pilit na pinukpok pa ang tutubi sa ulo ng pinunong matsing. kayat nang matapos ang labanan nakabulagtang lahat ang mga matsing. samantala, walang sinumang tinamaan sa mga mabilis umiwas at lumipad na mga tutubi. naipaghiganti nila ang pagkaapi ng kanilang prinsesa at ng buong kahariang matutubina.
sa malayong kaharian ng mga tutubi ay may naninirahang isang prinsesang tutubi. siya’y bugtong na anak nina haring tubino at reyna tubina ng kahariang matutubina. mahal na mahal ng hari at reyna ang anak nila. sinasabing ipaglalaban ng buong kaharian ang anumang kaapihan ni prinsesa tutubi. si prinsesa tutubi ay mahilig mamasyal at magpalipad-lipad sa papawirin. lagi niyang kasa-kasama ang kaniyang mga piling dama at mga tagasubaybay na mangyari pa ay pawang tutubi rin. isang araw, naisipan niyang lumipad patungo sa labas ng kaharian. ibig niyang alamin kung ano ang daigdig sa labas ng kanilang kaharian. tumakas siya sa kaniyang mga dama at tagasubaybay. mag-isa niyang nilakbay ang malawak na papawirin. maligayang-maligaya si prinsesa tutubi. umaawit-awit pa siya sa kaniyang paglipad. wiling-wili siya sa lahat ng kaniyang nakikita. totoong naibang si prinsesa tutubi at hindi niya napansin ang pamumuo ng maitim na ulap sa papawirin. huli na nang ito ay mapuna ni prinsesa tutubi. mabilis man siyang lumipad pabalik sa kaharian ay inabutan din siya ng malakas na ulan. “titigil muna ako sa punongkahoy na ito,” ang sabi sa sarili ng prinsesa. ngunit sa punongkahoy pala naman iyon ay maraming mga matsing. pinaalis nilang pilit ang nakikisilong na tutubi. bawat dapuang sanga ni prinsesa tutubi ay niyuyugyog ng mga matsing. hindi lamang iyon. pinagtawanan pa nila ang prinsesa. “kra-kra-kra! nakakatawa. malaki pa sa kaniyang tuhod ang kaniyang mga mata.” malakas na na sabi ng isa. sinundan ito ng malakas na hagikgikan ng mga matsing. sa laki ng galit ng prinsesa tutubi umuulan pa ay umalis na siya sa punongkahoy na iyon at lumipad pauwi sa palasyo. tuloy-tuloy siya sa silid ng kaniyang amang hari. kaniyang isinumbong kay haring tubino ang mga matsing. laking galit ng hari. nagpatawag agad ang hari ng kawal. “pumunta ka ngayon din sa kaharian ng mga matsing,” ang utos niya sa kawal. “sabihin mong dahil sa ginawa nila sa aking anak na prinsesa, gusto kong hamunin ang kaharian ng mga matsing sa isang labanan.” mabilis na lumipad ang inatasang kawal. pagdapo niya sa kaharian ng mga mating ay walang paligoy-ligoy niyang sinabi ang kaniyang pakay. malakas na tawanan ng mga matsing ang nagging sagot sa pahayag ng kawal na tutubi. “mga tutubi laban sa mga matsing! ha-ha-ha-ha!” muling nagtawanan ang mga matsing. “nakakatawa , ngunit pagbibigyan naming anginyong hari,” ang sabi ng pinuno. “ang mga mating laban sa mga tutubi!” nagtawang muli ang mga matsing. “kailan at saan gaganapin ang labanan?” ang tanong ng pinuno. “bukas ng umaga sa gitna ng parang!” ang tugon ng kawal. “magaling! bukas ng umaga sa gitna ng parang kung gayon,” masiglang pag-ulit ng matsing sa sinabi ng tutubi. bumalik sa kanilang kaharian ang kawal a tutubi at ibinalita sa haring tubino ang nagging katugunan ng mga matsing. kinabukasan naroroon na sa isang panig ng parang ang hukbo ng mga matsing. anong daming matsing. waring ang buong kamatsingan ay naroroon at pawing sandatahan. bawat isa ay may dalang putol na kahoy na pamukpok. nasa kabilang panig naman ng parang ang makapal na hukbo ng mga manlilipad na tutubi. “kailangang pukpukin ninyo ang bawat makitang tutubi,” ang malakas na utos ng haring matsing. sa kabilang dako naman ay ibinigay na rin ng pinuno ng mga tutubi ang kaniyang utos. “dapat nating ipaghiganti ang kaapihan ni prinsesa tutubi. kailangang magbayad ang mga matsing. “dumapo sa ulo ng mga matsing. kapag may panganib ay dagling luang malinaw at marahan niyang utos. nagsalubong sa gitna ng parang ang mga manlilipad na tutubat ang hukbo ng sandatahang matsing. buong-buo ang pagtitiwala ng mga sandatahang matsing sa kanilang sandatang pamukpok. matapang din naming sumunod ang mga kawal na tutubi palibhasa ay nais nilang ipaghiganti ang kaapihan ng prinsesa at ng buong kahariang matutubina. nagsimula ang labanan. dapo at lipad, dapo at lipad ang mga tutubi. pukpok dito, pukpok doon naman ang mga matsing. kung tatanawin buhat sa malayo ang labanan, ay wari bang matsing laban sa matsing. nakita ng pinuno ng mga matsing ang pangyayari. nagkamali siya ng utos. hindi nalaman agad na sa ulo pala ng kaniyang mga kawal darapo ang maliliksing tutubi. babaguhin sana niya ang kanyang utos, subalit huli na ang lahat. isang kawal na matsing ang pilit na pinukpok pa ang tutubi sa ulo ng pinunong matsing. kayat nang matapos ang labanan nakabulagtang lahat ang mga matsing. samantala, walang sinumang tinamaan sa mga mabilis umiwas at lumipad na mga tutubi. naipaghiganti nila ang pagkaapi ng kanilang prinsesa at ng buong kahariang matutubina.