Results for hindi ko na napansin na wala na p... translation from Tagalog to English

hindi ko na napansin na wala na pala ang cp ko
hindi ko siya napansin nung dumaan ako

hindi ko na napansin kaagad na meron na pala punch?
hindi ko napansin kaagad na meron na pala punch

hindi ko na malayan ang oras nasa malalim na pala ako
hindi ko na malayan ang oras nasa malalim na pala ako

hindi ko napansin na nasagi ko na pala ang gilid ng pintuan nito habang aking minamaniobra ang aking sasakyan
i didn't notice that i had touched the side of the door while i was maneuvering my car

pakiramdam ko na wala na akong silbi
emptiness

narinig ko na wala na sina carol at will.
i heard that carol and will have split up.

hindi ko sinadya ang mga pananalita ko hindi ko alam wala na pala ako sa lugar para mag salita nang masasakit
i never meant what happened

alam ko naman na may iba ka kahit hindi ko na itanong sa'yo. wala na ako magagawa, hindi ko alam kung seryoso ka ba talaga o hindi. ingat ka nalang dyan.
i know you have someone else even if i don't ask you. i can do nothing, i do not know if you are really serious or not. just be careful there.

alam ko naman na may iba ka kahit hindi ko na itanong sa'yo. wala na ako magagawa kung ganyan na talaga. hindi ko alam kung seryoso ka ba talaga o hindi. ingat ka nalang palagi dyan.
i know you have someone else even if i don't ask you. there is nothing i can do if that is really the case. i don't know if you are really serious or not. just be careful there.

tandang tanda ko pa noong december 8 2007 na may dumating sa amin ang isang pagsubok o trahidya dahil namatay ang lolo ko at sa subrange sakit lumuha ako ng lumuha dahil naisip ko na wala na sa aking magtatanggol o dadamay sa akin dahil sya lang ang nakakaintindi sa akin at pag katapos ilibing ni lolo ay biglaan namang umalis si nanay para magtrabaho sa manila para makapag aral kaming magkakapatid dahil mahirap lang kami pero hindi din nagtagal umuwi din si nanay dahil pina iwi namin sya dahil
i remember on december 8 2007 that a trial or tragedy came to us because my grandfather died and in subrange pain i cried and cried because i thought that no one would defend or sympathize with me because he was the only one who understood me and after my grandfather buried me, my mother suddenly left to work in manila so that we could study together because we were poor but my mother also came home soon because we took care of her becquerel

isang araw ako ay nasa school at kapag uwian ng hapon ako ay pumupunta muna sa ibang classroom para makipag lokohan at makipag chismisan at kapag umuuwi ako ng hapon ako ay naka motor or minsan naglalakad tapos nung uuwi ba ako ng hapon nakisabay ako sa mga kaibigan ko sabay sabay kaming nagtatawanan ng kwekwentohan umuwi ako na naglakad at nakalimutan ko ang aking motor sa aming school hanggang sa pumunta na ako sa palengke nag aantay ng sundo ko ako ay pumunta sa bahay ng tita ko at doon ako nag antay at nung gumabi na ng gumabi pinaghahanap na pala ako ng magulang ko ang ginawa nila sa motor ko sa school ay kinuha na nila at ang akala nila ako ay gumala noong nahanao na ako ng magulang ko galit na galit sila at hinahanap sa akin yung motor ko bigla akong napaisip na dala ko ang motor ko dun ako nagsimulang kinabahan at nang pumunta na kami sa school para kunin ang motor dahil nasa akin ang susi natakot ako bigla wala na yung motor ko dun sinabi ng mama ko na nasa bahay na ang aking motor dun nagsimula ang pagluwag ko ng pahinga
english

to the point na nagiging compulsive eater nadin ako nung panahon na yon yung wala na akong pakealam kung gaano man karami yung nakakain ko, yung alam ko sa sarili ko, alam ng katawan ko, alam ng isip ko, alam ng tiyan ko na busog na ako pero tuloy padin ako sa pagkain hanggang sa napapagalitan na ako ng nanay at lola ko kasi kain daw ako ng kain walang tigil pero that time hindi ko alam basta gusto ko lang kumain ako ng kumain
to the point that i became a compulsive eater at that time i did not know how much i ate, what i knew about myself, what my body knew, my mind knew, my stomach knew i was full me but i continued to eat until my mother and grandmother scolded me because they said i ate food without stopping but that time i did not know as long as i just wanted to eat i ate

noong unang araw ng pasukan meron along napansin na lalaki, tila ba langgam dahil bihira lang magsalita at wala pa siyang kaibigan. noong pumasok na kami sa aming classroom hindi ko alam na matalino at religious ang lalaking yon ako'y nagtaka at napaisip ng malalim at sabi ko sa aking sarili ay magaling pala ito sa pag aaral. dumaan pa ang madaming araw at ako'y nagkaroon na ng kaibigan at ang pangalan niya at raven ang lalaking aking minasid masid at tila ba hindi parin nagbabago nalaman ko na
on the first day of the entrance there was a noticeable male, apparently a bird because he rarely spoke and he had no friends. when we entered our classroom i did not know that the boy was intelligent and religious and i thought deeply and thought to myself that this would be a good learning experience. many more days passed and i had a friend and his name was raven and the man i watched closely and it didn't seem to change

isang araw may isang dalaga na nag ngangalang ligaya , siya ay nag lalaba sa labahan . habang si ligaya ay nag lalaba ay nagagalit siya dahil ilang beses niya ng sinabihan na kung dudumi ang kaniyang magulang ay sabihin niya. pero nang tumanda si ligaya ay masaya siya dahil kahit suwain ang anak niya mataas ang mga grado niya sa paaralan. magandang anak pero bakit nag padisgrasya? nangarap ako ng magandang bata kumakayod ako para maibigay ko ang kanyang mga pangangailangan hanggang sa kanyang mga luho na nag aksya naman sa pera nag papakasaya sya sa imahe na paggiging mayaman at maluho pinabayaan ko siya dahil alam ko na don sya sasaya nangako ako na ibibigay ko ang lahat na hindi ko naranasan pero hindi ko akalain na nagiging katulad na pala ako ng aking ina nawasak ang pag-katao ng aking anak.
i've been here a few times before