Results for palaging nakangiti at tumatawa translation from Tagalog to English

palaging nakangiti
palaging nakangiti

nakangiti at nakakalimutan ang sakit
smile and forget the pain

gusto lagi kang nakangiti at pinapasaysa
you always make me want to smile and cry

ang katangian ng isang empleyado ay responsible , may time management , palaging nakangiti , pumapasok ng maaga at masipag
ang katangian ng isang empleyado ay responsible , may time management , palaging nakangiti , pumapasok nang maaga at masipag

sa gayon ang lahat ay mabuti para sa akin na gaano man ako kahirap sa ngayon ay ok na huwag kang susuko at balang araw ay makakahanap ako ng isang paraan na lumabas na nakangiti at matagumpay na buhay
thus the all is well for me that no matter how difficult me are in right now it's ok don't give up and someday i will find a way come out smiling and successful life

ako si kim verlie soriano 28 yrs. old ang experience ko na trabaho ay isang cashier ako sa zapote jollibee food at 3 taon ako naging service crew sa prince kevin resturant'ang mga kakayahan ko ay pinagsisilbihan ko ng mahusay at maayos ang mga customer.kelangan marunong ka makisama sa mga customer palaging nakangiti dapat.
i'm kim verlie soriano 28 yrs. old my work experience is i'm a cashier in zapote jollibee food and for 3 years i have been a service crew in prince kevin resturant'my skills i have served the customers well and well. can.

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay