Usted buscó: cocaïneverslaving (Neerlandés - Noruego)

cocaïneverslaving
kokainavhengighet

recente onderzoeken naar de behandeling van cocaïneverslaving
nye studier med sikte på behandling av kokainavhengighet

voor de behandeling van cocaïneverslaving zijn meer dan 50 verschillende geneesmiddelen beoordeeld.
bruken av disulfiram, et stoff som påvirker forbrenningen av alkohol, var forbundet med redusert forbruk av kokain

griekenland de gegevens over behandelingen van cocaïneverslaving in intramurale settings en door huisartsen onvolledig zijn.
0 det bør imidlertid nevnes at dataene om kokainbehandling i døgninstitusjoner og hos allmennleger er ufullstendige.

schadebeperking geneesmiddel goedgekeurd voor de behandeling van cocaïneverslaving (kleber et al., 2007).
skadereduksjon hos pasienter som også led av alkoholisme.

in europa wordt farmacotherapie algemeen toegepast voor symptoomverlichting van cocaïneverslaving, in het bijzonder van angstgevoelens.
i¤europa behandles symptomene på kokainavhengighet, særlig angst, oftest med legemidler.

bij cocaïneverslaving hebben alleen gedragsinterventies voor de aanpak van het drugsprobleem een bewezen, ofschoon gering, effect.
et annet problem som er undervurdert, er dårlig tannhelse, som øker risikoen for primære og sekundære infeksjoner og fører til en betydelig svekkelse av vedkommendes selvbilde.

er wordt tevens onderzoek gedaan naar immunotherapie voor cocaïneverslaving met een cocaïnevaccin (ta-cd).
eksperimentelle terapeutiske legemidler som reduserer kokainbruken og suget, har vist seg lovende i kliniske forsøk (f.eks. baclofen, tiagabin, topiramat).

de behandeling van cocaïneverslaving steunt voornamelijk op psychosociale interventies, waarbij farmacologische middelen bij veel behandelende instanties als ondersteuning worden gebruikt.
behandlingen av kokainavhengighet er i hovedsak basert på psykososiale tiltak, og mange klinikere bruker i tillegg medikamenter som støttebehandling.

hoofdstuk 5: cocaïne en crackcocaïne geneesmiddelen (aripiprazole en ropinirole) voor de behandeling van cocaïneverslaving te onderzoeken.
kapittel 5: kokain og crack

de onderzoeken waren in het algemeen te beperkt om mogelijke effecten te bevestigen, maar de beschikbare resultaten ondersteunen het gebruik van deze geneesmiddelen bij de behandeling van cocaïneverslaving niet.
studiene var generelt for små til å¤bekrefte mulige effekter, men de resultatene som er tilgjengelig, støtter ikke bruk av disse midlene i¤behandlingen av kokainavhengighet.

jaarverslag2008:standvandedrugsproblematiekineuropa klinische studies zijn bemoedigend, hoewel er meer studies nodig zijn om de haalbaarheid van het vaccin als farmacotherapie voor cocaïneverslaving te testen.
Årsrapport for 2008: narkotikasituasjonen i europa sosiale problemer, f.eks. i forbindelse med boforhold, kan henvises til rehabiliteringsprogrammer i institusjon eller terapeutiske samfunn.

dit betekent niet noodzakelijkerwijs dat het onmogelijk is een medische behandeling voor cocaïneverslaving te ontwikkelen, maar wel dat dit moeilijker te realiseren kan zijn en dat hierbij andere concepten een rol kunnen spelen dan die welke gebruikt worden voor de ontwikkeling van behandelingen voor heroïneverslaving.
nye tilnærminger til de svært vanskelige gruppene av kokain- og crackbrukende heroinbrukere fokuserer på skadereduksjon som primært behandlingsmål, og anvender atferdsterapi, spesielt tiltak mot tilbakefall, i kombinasjon med vedlikeholdsbehandling med metadon eller heroinassistert behandling (schottenfeld et al., 2005; van den brink, 2005; poling et al., 2006).

een uitgebreid overzicht van de mogelijkheden voor de behandeling van cocaïneverslaving is te vinden in de selected issue over cocaïne uit 2007 en in een technische evaluatie van het ewdd (ewdd, 2007b).
en detaljert gjennomgang av de ulike behandlingsalternativene for kokainavhengighet finnes i utvalgt aspekt om kokain for 2007 og i en teknisk gjennomgang fra eonn (eonn, 2007b).

de beperkte verstrekking van substitutiebehandeling aan opioïdengebruikers in een aantal europese landen en de zeldzame toepassing van „contingency management” voor de behandeling van cocaïneverslaving, zijn voorbeelden van deze leemte tussen wetenschap en praktijk.
det begrensede tilbudet av substitusjonsbehandling med opioider i¤flere europeiske land og den lave utbredelsen av læringsbasert rusbehandling for kokainavhengighet er eksempler på avstanden mellom forskning og praksis.

bovendien zijn lidstaten met een grote vraag naar behandelingen van cocaïneverslaving begonnen onderzoeken te laten uitvoeren, mede omdat gebruikers van poedercocaïne en van crackcocaïne meestal een zeer verschillende sociale achtergrond hebben (zie hoofdstuk 5).
etter at det i siste halvdel av 1980-årene ble politisk aksept for substitusjonsbehandling for heroinavhengighet, har i de fleste land dette blitt den vanligste behandlingsformen for opioidavhengige (figur 2).