De traductores profesionales, empresas, páginas web y repositorios de traducción de libre uso.
mga bulaklak
mil
Última actualización: 2022-01-19
Frecuencia de uso: 1
Calidad:
Referencia:
magandang bulaklak
chavacano
Última actualización: 2021-02-10
Frecuencia de uso: 1
Calidad:
Referencia:
bulaklak ng pilipinas
que en español es la flor
Última actualización: 2020-10-30
Frecuencia de uso: 1
Calidad:
Referencia:
ang mga bulaklak ay namumukadkad sa lupa; ang panahon ng pagaawitan ng mga ibon ay dumarating, at ang tinig ng batobato ay naririnig sa ating lupain;
han brotado las flores en la tierra. el tiempo de la canción ha llegado, y de nuevo se escucha la tórtola en nuestra tierra
sa aba ng putong ng kapalaluan ng mga manglalasing sa ephraim, at ng lipas na bulaklak ng kaniyang maluwalhating kagandahan, na nasa ulunan ng mainam na libis nila na nadaig ng alak!
¡ay de la corona de soberbia de los borrachos de efraín y de la flor marchita de la hermosura de su gloria, que está sobre la cabeza de los que se glorían de la abundancia, de los aturdidos por el vino
ang damo ay natutuyo, at ang bulaklak ay nalalanta, sapagka't ang hinga ng panginoon ay humihihip doon; tunay na ang bayan ay damo.
la hierba se seca, y la flor se marchita; porque el viento de jehovah sopla sobre ella. ciertamente el pueblo es hierba
at ang kapal ng dagatdagatan ay isang dangkal; at ang labi niyaon ay yaring gaya ng labi ng isang tasa, gaya ng bulaklak na lila: naglalaman ng dalawang libong bath.
la fuente tenía un palmo menor de espesor; su borde era como el borde de un cáliz o de una flor de lirio. tenía una capacidad de 2.000 batos
kaniyang sinasaway ang dagat, at tinutuyo, at tinutuyo ang lahat na ilog: ang basan ay nanlalata, at ang carmelo; at ang bulaklak ng libano ay nalalanta.
reprende al mar y hace que se seque, y reseca todos los ríos. basán y el carmelo se marchitan; se marchita la flor del líbano
at ang mga kandelero na taganas na ginto na lima sa dakong kanan, at lima sa kaliwa sa harap ng sanggunian; at ang mga bulaklak, at ang mga ilawan, at mga pangipit na ginto;
cinco candelabros de oro puro que estaban al sur, y otros cinco al norte, delante del santuario interior, con las flores, las lámparas y las tenazas de oro
palaging nag-uumpisa ang panaginip na ito sa kaniyang minamahal na nayon. kasama niya ang kaniyang inay at lola habang naglalakad sa makipot na kalye. kumakaway ang mga nagtitingkarang bulaklak sa pasimano ng bintana habang nakatirik ang araw sa kampana ng simbahan. hanggang sa simula siyang manginig sa nakatatakot na putukan ng mga baril na unti – unting lumalaganap sa kanilang bayan. hihilahin siya ng kaniyang inay at lola sa mapunong bahagi ng kanilang lugar upang dumapa at magtago. hukbo-hukbong mga sundalong nakauniporme ng asul ang dumaraan. mga baril! labanan! mga pagsabog! mga hiyawan! apoy! sa kanilang pag – alis, kasamang nawala ang buong bayan. sira at wasak – wasak ang ang noo’y mapayapang bayan. si marie, ang kaniyang inay at lola ay sisilong sa lumang bodega ng prutas. bumalik si marie sa mahimbing na pagkakatulog. patuloy na nagmartsa ang mga sundalo. pagkatapos ng mga sundalong pranses na naka-asul ay dumating ang mga aleman na naka-berde, pagkatapos ay ang mga amerikano na naka-khaki na nagtatawanan at nagbigay pa ng mga barya sa mga bata, ngunit iniwan pa rin naman ang nayon sa na magulo at wasak – wasak. nang muling magising si marie, sumikat na ang sinag ng araw sa bodega ng prutasan na kanilang tinutuluyan. nang makarinig siya ng mga bagong tunog, naisip niya ano na naman kaya iyon. “inay, bumalik ba ang mga sundalo?” tanong niya. “hindi, mahal ko. tignan mo kung sino ang dumating,” kakaiba ang itsura ni inay. nang umakyat si marie sa hagdan ng bodega ng prutasan ay nakakita siya ng mga bagong lalaking naka-uniporme ng kulay abo na may pula at itim na bituin sa bawat manggas at sa kanilang mga sumbrero. “ay! inay!” sigaw ni marie matapos magmasid ng ilang minuto. “may dala silang mga lagari at martilyo, hindi mga baril. gumagawa sila ng mga bahay!” akala ni marie, sila ay mga sundalo dahil sila ay nakasuot ng mga uniporme ngunit sila pala ay mga briton at amerikanong quaker. si marie ay tumakbo pababa sa kanyang tinutungtungan at kinuha ang medyas na may lamang anim na sentimos, ang tanging pera ng pamilya. nagmamadali siyang umakyat, balisa at umaasa. tumakbo siya sa pinuno ng mga kalalakihan at nahihiyang ipinakita ang kanyang mga barya. “ginoo, maaari mo ba akong itayo ng bahay sa halagang anim na sentimo?” gulat na pinaulit ng lalaki ang kanyang tanong tapos ay sumagot ng medyo seryoso, “sige, binibini, tingnan natin kung ano ang pwede natin magawa.” araw-araw na pinanonood si marie kung ano ang mangyayari. gagawin kaya nila ang bahay niya bago sila umalis? at nang siya ay napanghihinaan na ng loob, natanggap ni marie ang kaniyang hinihintay na kasagutan: “oo!” bagama’t maliit ito na tulad ng iba, ngunit para sa kanya ito ang pinakamagandang bahay sa mundo. nang ito ay matapos, iniabot ng pinuno ng mga kalalakihan ang susi ng harapang pintuan kay marie na may kasama pang ritwal, “ang inyong susi, binibini.” binuksan ni marie ang pinto habang pinanonood siya ng lahat ng kanyang kababayan. ngunit siya ay tumigil. tumakbo siya sa bodega ng mga prutas at siya ay bumalik dala ang anim na sentimo. ngayong tapos na ang bahay, napakaliit ng halaga, subalit ito lamang ang mayroon siya. binilang niya ito sa palad ng pinuno ng mga gumawa. pumasok si marie sa loob ng kanilang bagong bahay kasama ang kaniyang pamilya na may ngiting abot tenga. puno ng pagmamahal at pasasalamat ang kanilang mga puso at ang kanilang bagong tahanan.