Vous avez cherché: watter mylaule het die di in haar looplaa... (Afrikaans - Anglais)

gaan dan na die koning en spreek met hom volgens hierdie woord. en joab het die woorde in haar mond gelê.
and come to the king, and speak on this manner unto him. so joab put the words in her mouth.

en toe elisabet die groet van maria hoor, het die kindjie in haar skoot opgespring; en elisabet is vervul met die heilige gees
and it came to pass, that, when elisabeth heard the salutation of mary, the babe leaped in her womb; and elisabeth was filled with the holy ghost:

en agter die israelitiese man aan gegaan in die tent en hulle twee deurboor, die israelitiese man en die vrou, in haar onderlyf. daarna het die plaag onder die kinders van israel opgehou.
and he went after the man of israel into the tent, and thrust both of them through, the man of israel, and the woman through her belly. so the plague was stayed from the children of israel.

my rolmodel is my ouma. sy is 'n baie mooi persoon. ek het die coolste ouma ooit, ek bedoel sy is kalm en slim. sy glo in god. elke keer wanneer. ek gaan na my ouma se huis en sy vertel my altyd van die bybel. sy was 'n prokureur in haar dae en sy sê as dit nie van god was nie, sou sy nie haar doelwitte bereik nie
my rolmodel is my grandmother.she is a very nice person.i have the coolest granny ever, i mean she's calm and smart.she believes in god.everytime when. i go to my grandmother's house to visitshe always tells me about the bible. she was an attorney in her days and she says if it wasn't of god she wasn't going to reach her goals. my granny also studied teaching.this shows how much passion she had for studying.my grandmother didn't just do that she was also a member of the mzansi choir, not because she knew how to sing but she was trying all different things. the fact that she didn't give up and reached a lot of her goals makes me proud and keeps me going. it somehow made me believe in god it's not like i wasn't believing in god.one thing i wanted you guys to take to note is that you must be a believer and work hard

lila is groen. só omgewingsvriendelik dat sy miere met tabakstof verjaag en plantluise – suksesvol – met knoffel vermoor. in haar huis is daar ook geen spuitkannetjies nie, veral nie dié met gif vir vlieë of kakkerlakke nie. niks word ooit vergiftig nie – behalwe moontlik die kleremotte in haar rooi kombersie. dié kombers word gebêre, nege-en-twintig jaar lank al, in ‘n sak van ongebleikte linne wat haar ma spesiaal hiervoor gemaak het. elke keer as sy die kombers uit die sak skud, kan sy die begeerte om ‘n tydjie by die rooi pels van haar bokhaar te talm nie weerstaan nie. as ek ‘n kat was, het sy meermale gedink, sou ek die kombers knie, en kwyl soos ek knie. maar sy werk nie haar naels in die hare in nie. sy streel net ‘n stukkie van die rooi, besadig rooi soos die binnekant van ‘n ryp tamatie, teen haar wang. sy verbind die reuk van naftaleen met hierdie sagte, rooi vertroosting en weet: die reuk kan haar aan die slaap sus. dis 'n enkelbedkombers. warm, maar bykans gewigloos. winters haal sy dit uit, met 'n lekkerte en 'n gevoel van verwagting. dan gooi sy dit oor haar kant van haar man, daniel, se dubbelbed. sy deel haar liggaam en byna al haar geheime al meer as twee dekades lank met hom, maar nie haar rooi bokhaarkombersie nie. lila se ma het die kombers destyds vir haar in port elizabeth gekoop, die vakansie voor sy universiteit toe is in die boland. hulle het gewoon op 'n dorp in die groot-karoo waar haar stiefpa, oom kakie, 'n klerewinkel gehad het. hul huis was vas aan die winkel. daardie vakansie in port elizabeth het hulle nóg universiteitsgoed gekoop, maar dis net die kombers wat sy onthou. aan die einde van lila se eerste jaar op universiteit is sy vir die somervakansie huis toe. sy moes haar deel van die dubbelkoshuiskamer, waar die kombers heeljaar op haar bed gelê het, ontruim. alles is in die bagasiebak van die rambler rogue (wat oom kakie net 'n maand tevore op springfontein in die vrystaat gaan koop het) saam terug karoo toe. die kombers het langs haar op die agtersitplek gelê. in sy voue, versteek vir haar ma en oom kakie, was die jaar se ver¬rassings, die skrik, die nuwe, vreemde drome. sy sou nog besluit wat sy met hulle sou deel. een aand sit sy, haar ma en oom kakie oudergewoonte om die kombuistafel en luister radio¬nuus terwyl hulle vir die kos in die oond wag. oom kakie het vir elkeen 'n whisky gegooi; vir hulle 'n dubbel, vir haar 'n enkel. buite is die aarde steeds dor en hittig, al het die son al amper onder die spinnerakskaduweetjies van die sewejaarsoutbosse en die kankerbossies ingeglip. die geroesemoes buite en die dringende klop aan die agterdeur kom tegelyk. as iemand só hamer, is dit tyding. lila se ma het pas die boontjiestoof met aartappels en rys en tamatie¬en-uieslaai met asyn opgeskep. sy's nog maar halfpad deur toe, hande aan die voorskoot aan't afvee, toe dit van buite oopgegooi word. die vrou by die deur se oë, het lila terug op univer¬siteit vertel, is so groot soos sopkomme. agter haar gons 'n groeiende plaat mense, byna die hele dorp. dis 'n kabaal, uitroepe, mense wat verskrik rondhol. “die winkel brand, kakie, ruik julie mense dit nie?" die ou gebou, die solder, die trap, die breëplankvloere en kosyne vat die vlamme vinnig aan. so goed jy gooi 'n vrietjie13 in 'n kafhok, sou oom kakie later sê. die dorpen
lilac is green. so environmentally friendly that she repels ants with tobacco dust and kills aphids - successfully - with garlic. there are also no spray cans in her house, especially not those with poison for flies or cockroaches. nothing is ever poisoned - except possibly the clothes moths in her red blanket. this blanket has been stored, for twenty-nine years, in a bag of unbleached linen that her mother made especially for this. every time she shakes the blanket out of the bag,