Vous avez cherché: nasa itaas at ako ay nasa ibaba (Anglais - Tagalog)

nasa itaas at ako ay nasa ibaba
nasa itaas at ako ay nasa ibaba

nung ako ay nasa elementarya
nung ako ay nasa elementarya

ako ay nasa trabaho ngayon
ako ay nasa trabaho

noong pasko ako ay nasa bahay lamang
ang ginawa ko noong bakasyon ay ako ay nasa bahalay lang dahil dito namin e cecelabrate ang aming pasko translate in english

minsan nasa ibaba at minsan namn nasa itaas
minsan nasa ibaba at minsan namn nasa itaas

nung ako ay gumising tumayo ako agad para ako ay makahilamos at ako ay nag
salitan ang pagpasok sa umaga 50 words

ehh anong english ng ako ay nasa laboratori kasama mo dahil masaya ako
ehh anong english ng ako ay nasa laboratori kasama mo dahil masaya ako

noong ako ay nasa unang baitang ay isa ako sa mga napiling lumaban sa math challenge
noong ako ay nasa unang baitang

sapagkat gindi ako makakarating sa inyong opisina sa kadahilanang ako ay nasa aming probinsya.
sapagkat hindi ako makakarating sa inyong opisina sa kadahilanang umuwi ako sa aming probinsya

ako ay isang mahiyaing tao at ako ay palatawa kahit na ako ay mahiyain at ang aking sport ay basketball at ako ay medyo masunurin at at aki pamilya ay vendors
kahit na pinagtatabuyan mo ako ok lang

ang internet ay important to me lalo na ngaun na may pandemic at ako ay nag aaral nagagamit ko ang internet upang mapatuloy ako aking pag aaral gamit ang internet.
ang internet ay important to me lalo na ngaun na may pandemic at ako ay nag aaral nagagamit ko ang internet upang mapatuloy ako aking pag aaral gamit ang internet.

hi ako maryrose sartagoda ako ay 16 years old tatlo po kaming magkakapatid at ako po ay pangalawa sa amin ang aking pangarap po sa buhay ay ang maging criminology at sumasali din po ako ng contest sa pagsasayaw kasama ang aking ka grupo at marami po akong hilig sa buhay at isa po sa mga dahilan ng pagsikap ko saking mga pangarap ay ang aking nanay dahil anim na gulang pa lamang ay hindi ko na sya nakasama sa kasamaang dahil sa pangigibang bansa nya
ilonggo

broken family kmi separated so mama and papa ko si mama ang nagpapa aral sa akin at sa aking kapatid dalawang lng kmi magkapatid at ako ay pangaynuong grade one ako punta c mama sa singapore at nag trabaho pinagsabay nya ang pag aral namon at pag tayo ng bahay and he did not have any problems and he owed money to his brother and he had a one stang carabao and his window and his window to pay off his debt now.
broken pamily kmi hiwalay so mama at papa ko si mama ang nagpapa aral sa akin at sa aking kapatid dalawa lng kmi magkapatid at ako ay panganaynuong grade one ako punta c mama sa singapore at nag trabaho pinagsabay nya ang pag aral namon at pag tayo ng bahay at don na nga nagka problems at nag ka utang sya sa kanyang kapitid at may isa stang kalabaw at kanyang binta at kanyang binta para may pambayad sa kanyang utang ngayon naman ay wala na syang mga utang nabayaran nya lahat ang kanyang uta

isang araw ako ay nasa school at kapag uwian ng hapon ako ay pumupunta muna sa ibang classroom para makipag lokohan at makipag chismisan at kapag umuuwi ako ng hapon ako ay naka motor or minsan naglalakad tapos nung uuwi ba ako ng hapon nakisabay ako sa mga kaibigan ko sabay sabay kaming nagtatawanan ng kwekwentohan umuwi ako na naglakad at nakalimutan ko ang aking motor sa aming school hanggang sa pumunta na ako sa palengke nag aantay ng sundo ko ako ay pumunta sa bahay ng tita ko at doon ako nag antay at nung gumabi na ng gumabi pinaghahanap na pala ako ng magulang ko ang ginawa nila sa motor ko sa school ay kinuha na nila at ang akala nila ako ay gumala noong nahanao na ako ng magulang ko galit na galit sila at hinahanap sa akin yung motor ko bigla akong napaisip na dala ko ang motor ko dun ako nagsimulang kinabahan at nang pumunta na kami sa school para kunin ang motor dahil nasa akin ang susi natakot ako bigla wala na yung motor ko dun sinabi ng mama ko na nasa bahay na ang aking motor dun nagsimula ang pagluwag ko ng pahinga
query length limit excedeed. max allowed query :1000 chars

4 days na walang pasok sa school kaya ako ay na-bored, kaya naghanap ako ng makakausap sa ml at hindi ka kagaya ng iba na nakausap ko sa ml. gusto kong makipag usap sayo at ako ay nag eenjoy kausap ka at komportable ako sayo. agkaroon din tayo ng magandang conversation at nagkakasundo tayo.
4 days na walang pasok sa school kaya ako ay na bored, kaya naghanap ako ng makakausap sa ml at hindi ka kagaya ng iba na nakausap ko sa ml. gusto kong makipag usap sayo at ako ay nag eenjoy kausap ka at komportable ako sayo. agkaroon din tayo ng magandang conversation at nagkakasundo tayo.

"hilahin ang lilim; nais kong makita," utos niya, tahimik. sumunod si sue. matapos ang matinding pag-ulan at mabangis na hangin na humihip sa gabi, may nakatayo pa sa pader ng isang dahon ng ivy. ito ang huli sa puno ng ubas. madilim pa ang berde sa gitna. ngunit ang mga gilid nito ay may kulay na dilaw. matapang itong nakabitin mula sa sangay mga pitong metro sa itaas ng lupa. "ito na ang huli," sabi ni johnsy. "akala ko tiyak na mahuhulog ito sa gabi. narinig ko ang hangin. mahuhulog ito ngayon at mamamatay ako nang sabay." "mahal, mahal!" sabi ni sue, isinandal ang kanyang pagod na mukha patungo sa kama. "isipin mo ako, kung hindi mo iisipin ang iyong sarili. ano ang gagawin ko?" ngunit hindi sumagot si johnsy. kinaumagahan, nang magaan, hiniling ni johnsy na itaas ang window shade. nariyan pa rin ang dahon ng ivy. matagal nang nakahiga si johnsy, tinitingnan ito. at pagkatapos ay tumawag siya kay sue, na naghahanda ng sopas ng manok. "ako ay isang masamang babae," sabi ni johnsy. "may isang bagay na ginawa sa huling dahon na manatili roon upang ipakita sa akin kung gaano ako masama. mali ang nais na mamatay. maaaring dalhin mo ako ng kaunting sopas ngayon." isang oras mamaya sinabi niya: "balang araw inaasahan kong ipinta ang bay of naples." nang maglaon, dumating ang doktor, at si sue ay nakipag-usap sa kanya sa pasilyo. "kahit na ang mga pagkakataon," sabi ng doktor. "sa pamamagitan ng mabuting pag-aalaga, mananalo ka. at ngayon dapat akong makakita ng isa pang kaso na mayroon ako sa iyong gusali. behrman, ang kanyang pangalan ay - ilang uri ng isang artista, naniniwala ako. pneumonia, masyadong. siya ay isang luma, mahina na tao. at ang kanyang kaso ay malubha. walang pag-asa para sa kanya; ngunit pumupunta siya sa ospital ngayon upang luwag ang kanyang sakit. " kinabukasan, sinabi ng doktor kay sue: "nanganib siya. napanalunan mo. nutrisyon at pangangalaga ngayon - iyon lang." kalaunan nang araw na iyon, dumating si sue sa kama kung saan nahiga si johnsy, at inilagay ang isang braso sa kanya. "may sasabihin ako sa iyo, puting mouse," aniya. "si mister behrman ay namatay sa pulmonya ngayon sa ospital. nakasakit lamang siya ng dalawang araw. natagpuan nila sa kanya ang umaga ng unang araw sa kanyang silid na wala sa silungan ng sakit.ang kanyang sapatos at damit ay ganap na basa at malamig na malamig. hindi nila maisip kung saan siya ay nasa tulad ng isang kakila-kilabot na gabi. at pagkatapos ay nakakita sila ng isang parol, naaaninag pa rin. at nakita nila ang isang hagdan na inilipat mula sa lugar nito. at mga suplay ng sining at isang board ng pagpipinta na may berde at dilaw na kulay na halo-halong dito. aow, mahal, sa huling dahon ng ivy sa dingding. hindi ka ba nagtataka kung bakit hindi ito kailanman lumipat nang humihip ang hangin? ah, mahal, ito ay obra maestra ng behrman - ipininta niya ito doon sa gabing nahulog ang huling dahon. "
many artists lived in the greenwich village area of new york. two young women named sue and johnsy shared a studio apartment at the top of a three-story building. johnsy's real name was joanna. in november, a cold, unseen stranger came to visit the city. this disease, pneumonia, killed many people. johnsy lay on her bed, hardly moving. she looked through the small window. she could see the side of the brick house next to her building. one morning, a doctor examined johnsy and took her temperature. then he spoke with sue in another room. "she has one chance in -- let us say ten," he said. "and that chance is for her to want to live. your friend has made up her mind that she is not going to get well. has she anything on her mind?" "she -- she wanted to paint the bay of naples in italy some day," said sue. "paint?" said the doctor. "bosh! has she anything on her mind worth thinking twice -- a man for example?" "a man?" said sue. "is a man worth -- but, no, doctor; there is nothing of the kind." "i will do all that science can do," said the doctor. "but whenever my patient begins to count the carriages at her funeral, i take away fifty percent from the curative power of medicines." after the doctor had gone, sue went into the workroom and cried. then she went to johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime. johnsy lay with her face toward the window. sue stopped whistling, thinking she was asleep. she began making a pen and ink drawing for a story in a magazine. young artists must work their way to "art" by making pictures for magazine stories. sue heard a low sound, several times repeated. she went quickly to the bedside. johnsy's eyes were open wide. she was looking out the window and counting -- counting backward. "twelve," she said, and a little later "eleven"; and then "ten" and "nine;" and then "eight" and "seven," almost together. sue looked out the window. what was there to count? there was only an empty yard and the blank side of the house seven meters away. an old ivy vine, going bad at the roots, climbed half way up the wall. the cold breath of autumn had stricken leaves from the plant until its branches, almost bare, hung on the bricks. "what is it, dear?" asked sue. "six," said johnsy, quietly. "they're falling faster now. three days ago there were almost a hundred. it made my head hurt to count them. but now it's easy. there goes another one. there are only five left now." "five what, dear?" asked sue. "leaves. on the plant. when the last one falls i must go, too. i've known that for three days. didn't the doctor tell you?" "oh, i never heard of such a thing," said sue. "what have old ivy leaves to do with your getting well? and you used to love that vine. don't be silly. why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were -- let's see exactly what he said – he said the chances were ten to one! try to eat some soup now. and, let me go back to my drawing, so i can sell it to the magazine and buy food and wine for us." "you needn't get any more wine," said johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "there goes another one. no, i don't want any soup. that leaves just four. i want to see the last one fall before it gets dark. then i'll go, too." "johnsy, dear," said sue, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until i am done working? i must hand those drawings in by tomorrow." "tell me as soon as you have finished," said johnsy, closing her eyes and lying white and still as a fallen statue. "i want to see the last one fall. i'm tired of waiting. i'm tired of thinking. i want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."