Hai cercato la traduzione di personal na ginawa ni donz da Inglese a Tagalog

personal na profile
personal na profile

mga personal na halaga
pamilya o employer mag kaibang salita pero parehong mahalaga, kailangan intindihin, mahalin higit sa lahat respetuhin

patawad sa ginawa ni janna
patawad sa ginawa sa iyo ng aking kaibigan

marami kaming lakad na ginawa
marami na kaming mga lakad na hindi natuloy

salamat sa aksyon na ginawa ninyi
salamat sa aksyon na ginawa ninyo

parang ginawa nila ang ginawa ni carabuena
parang ganyan ba ang ginawa niyo

dahil hindi ginawa ni edgar ang inutos
na disappointed c ate mie sa kanyang asawa dahil hindi ginawa ni edgar ang inutos ni mie ann

at isang tao na ginawa ng isang ugoy sa akin,
marami.na akong narinig salita sa.mga lalaki puro pangnako

ma'am sorry na sa lahat na ginawa naming
sorry na sa ginawa ko sayo nagsisi na ako

oo dahil ang ibang tao gagawin din ang ginawa ni bimbo para dumami pa ang crab. in english
oo dahil sa ibang tao gagawin din ang ginawa ni bimbo para dumami pa ang crab. sa ingles

sa susunod po pagsasama samahin ko po yung report ni ms andi same thing na ginawa ko kay sir flojo po
susunod na lang po ako inay, may dadaana po ako

bagulyang ka saguna sa lidu na ginawa tigkel ka ka mauma bun e tempo a makaulyang ka sa kapia na ginawa
bagulyang ka saguna sa lidu na ginawa tigkel ka ka mauma bun e tempo a makaulyang ka sa kapia na ginawa

ongko ono se ono ayapandi ka ono i ginawa ni darriel salaki padzan so kadnan na ka uno i ginawa nin salaki mangasi
ongko ono se ono ayapandi ka ono ginawa ko ni darriel salaki padzan kaya kadnan na ka uno i ginawa nin salaki mangasi

kapag inaprubahan mo ang isang pag edit na ginawa ng ibang tagamapa, binibigay mo ang personal mong pagpapahintulot na i publish ang pag edit.
kapag inaprubahan mo ang mga isang pag-edit na ginawa ng ibang tagamapa, binibigay mo ang personal mong pagpapahintulot na mag-publish i ang pag-edit.

alm sobra napea ginawa ko sa kinailay ko salka kolta bo inengay salaki na dikokowan sa kinapea na ginawa ko sa bignigyan mo ako ng time mo para makavdicll tyu...
alm sobra napea ginawa ko sa kinailay ko salka kolta bo inengay salaki na dikokowan sa kinapea na ginawa ko sa bignigyan mo ako ng time mo para makavdicll tyu...

yamung ningkabu sa laki mga panugangan ko sa ikalimu ako nilan bun ka taman na dana kapya na ginawa ko ka naopera. ako na malu sakabiyas den ukit nilan taman nu dala galibikan ko. alhamdulila magidam ningkabun limu ko dasukal makaludso ako den galibik. sukran
yamung ningkabu sa laki mga panugangan ko sa ikalimu ako nilan bun ka taman na dana kapya na ginawa ko ka naopera. ako na malu sakabiyas den ukit nilan taman nu dala galibikan ko. alhamdulila magidam ningkabun limu ko dasukal makaludso ako den galibik. sukran

muslim to tagalog wordstaya imaman kapan ka maso aden penggamit sa facebook ningka kay mawag ged ilangon a kadtalonengka.kenaka mn wata malimo ka at masaber oged na gateglan nengka i dika pudsuli sa sulat nami saki si papang si john madakel ged .diako maginogot sa magaganeng i pedsakit akoden s lido na ginawa ko salka pedobo i kulang wata ko mataya koden tawgkapan wata ko ka manade pegkumuten i pusong ko salka tawag kapan ha wata ha gatademan kuden abenal seka ha wata ko
taya imaman kapan ka maso aden penggamit sa facebook ningka kay mawag ged ilangon a kadtalonengka.kenaka mn wata malimo ka at masaber oged na gateglan nengka i dika pudsuli sa sulat nami saki si papang si john madakel ged .diako maginogot sa magaganeng i pedsakit akoden s lido na ginawa ko salka pedobo i kulang wata ko mataya koden tawgkapan wata ko ka manade pegkumuten i pusong ko salka tawag kapan ha wata ha gatademan kuden abenal seka ha wata ko

ang pag bisita ni papa paul vi noong 1970, na ginawa siyang pinaka unang pinuno ng simbahang katoliko na tumapak dito sa pilipinas ang pagdedeklara ni pangulong ferdinand marcos ng marial law noong 1972 ay nag dulot ng pag gising sa politika sa mga filipino samantala nag patuloy ang pagniningning ng mga kagandahan pilipina habang binabalot ni aurora pi juan ang titulong miss international noong 1970. sinundan ng ating pangalawang korona ng miss unirse ni margie moron noong 1973. (jessica paginay
english

"hilahin ang lilim; nais kong makita," utos niya, tahimik. sumunod si sue. matapos ang matinding pag-ulan at mabangis na hangin na humihip sa gabi, may nakatayo pa sa pader ng isang dahon ng ivy. ito ang huli sa puno ng ubas. madilim pa ang berde sa gitna. ngunit ang mga gilid nito ay may kulay na dilaw. matapang itong nakabitin mula sa sangay mga pitong metro sa itaas ng lupa. "ito na ang huli," sabi ni johnsy. "akala ko tiyak na mahuhulog ito sa gabi. narinig ko ang hangin. mahuhulog ito ngayon at mamamatay ako nang sabay." "mahal, mahal!" sabi ni sue, isinandal ang kanyang pagod na mukha patungo sa kama. "isipin mo ako, kung hindi mo iisipin ang iyong sarili. ano ang gagawin ko?" ngunit hindi sumagot si johnsy. kinaumagahan, nang magaan, hiniling ni johnsy na itaas ang window shade. nariyan pa rin ang dahon ng ivy. matagal nang nakahiga si johnsy, tinitingnan ito. at pagkatapos ay tumawag siya kay sue, na naghahanda ng sopas ng manok. "ako ay isang masamang babae," sabi ni johnsy. "may isang bagay na ginawa sa huling dahon na manatili roon upang ipakita sa akin kung gaano ako masama. mali ang nais na mamatay. maaaring dalhin mo ako ng kaunting sopas ngayon." isang oras mamaya sinabi niya: "balang araw inaasahan kong ipinta ang bay of naples." nang maglaon, dumating ang doktor, at si sue ay nakipag-usap sa kanya sa pasilyo. "kahit na ang mga pagkakataon," sabi ng doktor. "sa pamamagitan ng mabuting pag-aalaga, mananalo ka. at ngayon dapat akong makakita ng isa pang kaso na mayroon ako sa iyong gusali. behrman, ang kanyang pangalan ay - ilang uri ng isang artista, naniniwala ako. pneumonia, masyadong. siya ay isang luma, mahina na tao. at ang kanyang kaso ay malubha. walang pag-asa para sa kanya; ngunit pumupunta siya sa ospital ngayon upang luwag ang kanyang sakit. " kinabukasan, sinabi ng doktor kay sue: "nanganib siya. napanalunan mo. nutrisyon at pangangalaga ngayon - iyon lang." kalaunan nang araw na iyon, dumating si sue sa kama kung saan nahiga si johnsy, at inilagay ang isang braso sa kanya. "may sasabihin ako sa iyo, puting mouse," aniya. "si mister behrman ay namatay sa pulmonya ngayon sa ospital. nakasakit lamang siya ng dalawang araw. natagpuan nila sa kanya ang umaga ng unang araw sa kanyang silid na wala sa silungan ng sakit.ang kanyang sapatos at damit ay ganap na basa at malamig na malamig. hindi nila maisip kung saan siya ay nasa tulad ng isang kakila-kilabot na gabi. at pagkatapos ay nakakita sila ng isang parol, naaaninag pa rin. at nakita nila ang isang hagdan na inilipat mula sa lugar nito. at mga suplay ng sining at isang board ng pagpipinta na may berde at dilaw na kulay na halo-halong dito. aow, mahal, sa huling dahon ng ivy sa dingding. hindi ka ba nagtataka kung bakit hindi ito kailanman lumipat nang humihip ang hangin? ah, mahal, ito ay obra maestra ng behrman - ipininta niya ito doon sa gabing nahulog ang huling dahon. "
many artists lived in the greenwich village area of new york. two young women named sue and johnsy shared a studio apartment at the top of a three-story building. johnsy's real name was joanna. in november, a cold, unseen stranger came to visit the city. this disease, pneumonia, killed many people. johnsy lay on her bed, hardly moving. she looked through the small window. she could see the side of the brick house next to her building. one morning, a doctor examined johnsy and took her temperature. then he spoke with sue in another room. "she has one chance in -- let us say ten," he said. "and that chance is for her to want to live. your friend has made up her mind that she is not going to get well. has she anything on her mind?" "she -- she wanted to paint the bay of naples in italy some day," said sue. "paint?" said the doctor. "bosh! has she anything on her mind worth thinking twice -- a man for example?" "a man?" said sue. "is a man worth -- but, no, doctor; there is nothing of the kind." "i will do all that science can do," said the doctor. "but whenever my patient begins to count the carriages at her funeral, i take away fifty percent from the curative power of medicines." after the doctor had gone, sue went into the workroom and cried. then she went to johnsy's room with her drawing board, whistling ragtime. johnsy lay with her face toward the window. sue stopped whistling, thinking she was asleep. she began making a pen and ink drawing for a story in a magazine. young artists must work their way to "art" by making pictures for magazine stories. sue heard a low sound, several times repeated. she went quickly to the bedside. johnsy's eyes were open wide. she was looking out the window and counting -- counting backward. "twelve," she said, and a little later "eleven"; and then "ten" and "nine;" and then "eight" and "seven," almost together. sue looked out the window. what was there to count? there was only an empty yard and the blank side of the house seven meters away. an old ivy vine, going bad at the roots, climbed half way up the wall. the cold breath of autumn had stricken leaves from the plant until its branches, almost bare, hung on the bricks. "what is it, dear?" asked sue. "six," said johnsy, quietly. "they're falling faster now. three days ago there were almost a hundred. it made my head hurt to count them. but now it's easy. there goes another one. there are only five left now." "five what, dear?" asked sue. "leaves. on the plant. when the last one falls i must go, too. i've known that for three days. didn't the doctor tell you?" "oh, i never heard of such a thing," said sue. "what have old ivy leaves to do with your getting well? and you used to love that vine. don't be silly. why, the doctor told me this morning that your chances for getting well real soon were -- let's see exactly what he said – he said the chances were ten to one! try to eat some soup now. and, let me go back to my drawing, so i can sell it to the magazine and buy food and wine for us." "you needn't get any more wine," said johnsy, keeping her eyes fixed out the window. "there goes another one. no, i don't want any soup. that leaves just four. i want to see the last one fall before it gets dark. then i'll go, too." "johnsy, dear," said sue, "will you promise me to keep your eyes closed, and not look out the window until i am done working? i must hand those drawings in by tomorrow." "tell me as soon as you have finished," said johnsy, closing her eyes and lying white and still as a fallen statue. "i want to see the last one fall. i'm tired of waiting. i'm tired of thinking. i want to turn loose my hold on everything, and go sailing down, down, just like one of those poor, tired leaves."