プロの翻訳者、企業、ウェブページから自由に利用できる翻訳レポジトリまで。
gemäß artikel 14 darf sich der zeuge auf das nach dem recht des mitgliedstaats des ersuchenden oder des ersuchten gerichts vorgesehene recht zur aussageverweigerung berufen.
conform artikel 14 mag de getuige zich op grond van het recht van de lidstaat van het verzoekende of het aangezochte gerecht beroepen op een recht van verschoning om een verklaring af te leggen.
dazu gehören das recht auf aussageverweigerung und die unschuldsvermutung, das recht auf prozesskostenhilfe und das recht, beweismittel vorzulegen oder zeugen zu benennen.
daarbij gaat het onder meer om solide waarborgen voor de procedurerechten, zoals het zwijgrecht en het vermoeden van onschuld, het recht op rechtsbijstand, het recht bewijsstukken over te leggen en het recht getuigen te horen.
zum abschluss möchte ich bekannt geben, dass wir auch an garantien für die gleichbehandlung bei der sammlung und bearbeitung von beweisstücken und dem recht auf aussageverweigerung während eines gerichtsverfahrens arbeiten.
ik wil graag afsluiten met de mededeling dat er nu ook gewerkt wordt aan garanties voor gelijke behandeling bij het verkrijgen en het behandelen van bewijsmateriaal en aan het recht om tijdens een strafproces te zwijgen, al moet ik wel toegeven dat we hier nog niet zover gevorderd zijn.
aigner das nicht mehr erleben, was wir in einer der letzten sitzungen des ausschusses für haushaltskontrolle er lebt haben, als die kommission einen beamten zur aussageverweigerung angewiesen hat.
aigner bleem, maar ik verwijt de commissie dat zij het in al deze jaren niet heeft klaargespeeld door mobiliteit van het personeel werkelijk accenten aan te brengen, al is het maar ad hoc.
die genehmigung zur aussage, sei es als zeuge in einem gerichtsverfahren oder in anderer weise, wird eingeholt und erteilt, wenn eine aussageverweigerung den adressaten einem strafverfahren aussetzen würde.
om als getuige te verschijnen in een juridische procedure of om op enigerlei andere wijze te getuigen, dient toestemming te worden gevraagd en deze zal worden verleend indien een weigering te getuigen de geadresseerde zou betrekken in een strafrechtelijke procedure.
die offenlegung wird einem mitarbeiter geneh migt, wenn er aussagepflichtig ist, sei es als zeuge in einem gerichtsverfahren oder in anderer weise, wenn eine aussageverweigerung den adressaten einem strafverfahren aussetzen würde.
toestemming tot openbaarmaking wordt aan een personeelslid verleend, indien deze als getuige dient te verschijnen, hetzij als getuige in gerechte lijke procedures of anderszins, en indien een wei gering als getuige te verschijnen het personeelslid strafrechtelijk aansprakelijk zou maken.
es handelt sich jedoch nicht um ein absolutes recht. es gibt bestimmte kriterien, anhand deren sich bestimmen lässt, ob das recht auf ein faires verfahren verletzt wurde, wenn ein gericht aus dem schweigen des angeklagten für diesen nachteilige rückschlüsse zieht. rückschlüsse sollten erst zulässig sein, nachdem die staatsanwaltschaft den fumus boni iuris glaubhaft gemacht hat. es liegt dann im ermessen des gerichts, entsprechende rückschlüsse zu ziehen. nur rückschlüsse, die der gesunde menschenverstand nahe legt, sind zulässig. die rückschlüsse müssen im urteil begründet werden. gegen den angeklagten müssen erdrückende beweise vorliegen. in diesem fall können beweismittel verwertet werden, die durch ausübung mittelbaren drucks erlangt worden sind. maßgebend ist hier die rechtssache murray gegen vereinigtes königreich[27]. der egmr befand in dieser sache, dass aus einer aussageverweigerung des angeklagten negative rückschlüsse gezogen werden dürfen, wenn die voraussetzungen des fumus boni iuris erfüllt sind und die staatsanwaltschaft die beweislast trägt. einen angeklagten zur aussage aufzufordern, ist mit der emrk nicht unvereinbar. unvereinbar wäre dies nur dann, wenn sich die verurteilung ausschließlich oder hauptsächlich auf die aussageverweigerung stützen würde. ob das recht auf unschuldsvermutung verletzt ist, wenn aus dem schweigen des angeklagten negative rückschlüsse gezogen werden, richtet sich nach dem gewicht, das ihnen das gericht bei seiner beweiswürdigung und beurteilung der intensität des ausgeübten zwangs beimisst. die beweise der staatsanwaltschaft müssen so überzeugend sein, dass vom angeklagten eine antwort verlangt werden kann. das gericht kann nicht allein deshalb auf die schuld des angeklagten schließen, weil dieser es vorzieht zu schweigen. nur wenn die gegen ihn vorliegenden beweismittel eine erklärung „verlangen“, die zu geben der angeklagte in der lage sein sollte, kann aus dem ausbleiben dieser erklärung vernünftigerweise gefolgert werden, dass es keine erklärung gibt und der angeklagte schuldig ist. ist der wert der beweise hingegen so gering, dass eine antwort darauf nicht verlangt werden kann, lässt sich aus dem schweigen des angeklagten keine schuldzuweisung begründen. vernünftige schlussfolgerungen, die aus dem verhalten des angeklagten gezogen werden, bewirken nach auffassung des egmr keine verlagerung der beweislast auf die verteidigung und damit keine verletzung des grundsatzes der unschuldsvermutung in dieser hinsicht.
het zwijgrecht is echter niet absoluut. aan de hand van een aantal criteria wordt nagegaan of het recht op een eerlijk proces is geschonden wanneer een gerecht negatieve conclusies trekt uit het zwijgen van de verdachte. er mogen alleen negatieve conclusies worden getrokken uit het zwijgen wanneer de vordering van het openbaar ministerie op het eerste gezicht gerechtvaardigd voorkomt (’fumus boni juris'); de rechter beschikt dan over een discretionaire bevoegdheid om uit het zwijgen de passende conclusies te trekken. alleen door het ‘gezond verstand'ingegeven conclusies zijn toelaatbaar. in de rechterlijke beslissing moet worden aangegeven waarom uit het zwijgen conclusies worden getrokken. tegen de verdachte moeten er verpletterende bewijzen bestaan; er kan dan gebruik worden gemaakt van onder indirecte druk verkregen bewijsmateriaal. in dit verband is het arrest murray tegen het verenigd koninkrijk richtinggevend [27]. het europees hof voor de rechten van de mens oordeelde dat, indien er sprake is van fumus boni juris en indien de bewijslast bij het openbaar ministerie berust, er uit het zwijgen van de verdachte negatieve conclusies kunnen worden getrokken. in casu was de aan de verdachte opgelegde verplichting om een verklaring af te leggen niet onverenigbaar met het evrm; een veroordeling die alleen of hoofdzakelijk is gebaseerd op de weigering een verklaring af te leggen zou echter wel in strijd zijn met het evrm. of de onschuldpresumptie is geschonden wanneer uit het zwijgen van de verdachte negatieve conclusies worden getrokken, hangt af van het gewicht dat de nationale gerechten bij de beoordeling van het bewijsmateriaal hechten aan deze conclusies en van de mate waarin dwang is uitgeoefend. de bewijzen van het openbaar ministerie moeten sterk genoeg zijn om van de verdachte een verklaring te verlangen. het nationale gerecht mag de verdachte niet schuldig verklaren op de enkele grond dat hij ervoor heeft gekozen geen verklaring af te leggen. alleen indien het bewijs tegen de verdachte een verklaring “vereist” die hij zou moeten kunnen verstrekken, kan uit het uitblijven van een dergelijke verklaring redelijkerwijs de conclusie worden getrokken dat er geen verklaring is en dat de verdachte schuldig is. ingeval het openbaar ministerie daarentegen geen sterke bewijzen voorlegt die bijgevolg geen verklaring behoeven, kan het uitblijven van een verklaring niet de conclusie rechtvaardigen dat de verdachte schuldig is. het feit dat er uit het gedrag van de verdachte redelijke conclusies worden getrokken, heeft volgens het europees hof voor de rechten van de mens niet tot gevolg dat de bewijslast naar de verdachte verschuift en is als dusdanig niet strijdig met het vermoeden van onschuld.
最終更新： 2008-03-04
使用頻度： 1
品質：
参照：