검색어: proderen (네덜란드어 - 이탈리아어)

de onschuldpresumptie behelst het recht om niet mee te werken aan de eigen veroordeling: de verdachte heeft het recht te zwijgen en is niet verplicht mee te werken aan het leveren van bewijs tegen zichzelf. het beginsel nemo tenetur prodere se ipsum, (“niemand is gehouden tegen zichzelf bewijs te leveren”) is van toepassing. de verdachte kan weigeren vragen te beantwoorden en bewijsmateriaal over te leggen. het europees hof voor de rechten van de mens[24] verklaarde dat hoewel dit recht niet specifiek in het evrm is vermeld, het een algemeen erkende internationale norm is die tot de wezenlijke grondslagen van een eerlijk proces behoort. het beschermt de verdachte tegen ongeoorloofde dwang door de autoriteiten, zodat er minder kans is op rechterlijke dwalingen en partijen met gelijke wapens kunnen strijden (’equality of arms principle'). het openbaar ministerie mag bij de bewijsvoering geen gebruik maken van onder dwang of druk verkregen bewijsmateriaal. deze rechten kunnen niet opzij worden geschoven om redenen van openbare veiligheid en openbare orde[25]. het gaat om met elkaar samenhangende rechten: elke dwang om zelfincriminerend bewijsmateriaal over te leggen, is een schending van het zwijgrecht. de staat maakt inbreuk op het zwijgrecht van de verdachte wanneer hij deze verdachte probeert te dwingen aan de douane rekeningafschriften over te leggen[26]. de verdachte tijdens het vooronderzoek onder dwang verplichten mee te werken met de autoriteiten kan in strijd zijn met het recht om niet mee te werken aan de eigen veroordeling en kan in voorkomend geval het recht op een eerlijk proces in gevaar brengen.
la presunzione di non colpevolezza comprende il diritto di evitare l’autoincriminazione, diritto fondato sul diritto al silenzio e a non essere obbligato a fornire prove di colpevolezza. si tratta, in altri termini, di applicare l’antica massima nemo tenetur prodere seipsum (nessuno può essere obbligato ad accusare se stesso). l’imputato può rifiutarsi di rispondere alle domande e produrre elementi probatori. la corte europea dei diritti dell’uomo[24] ha ritenuto che, pur se non espressamente menzionato nella convenzione europea per la salvaguardia dei diritti dell’uomo e delle libertà fondamentali, il diritto di non autoincriminarsi è generalmente riconosciuto ed è parte integrante del concetto di “giusto processo”. esso protegge l’imputato contro un’indebita coazione delle autorità, riducendo il rischio di errori giudiziari e consacrando il principio della parità delle armi. l’accusa deve provare il suo teorema accusatorio senza ricorrere a prove ottenute mediante l’uso della forza o la coazione psicologica. la sicurezza e l’ordine pubblico non possono giustificare la soppressione di tali diritti[25] che sono reciprocamente connessi, per cui ogni coazione intesa ad ottenere una prova incriminatrice costituisce violazione del diritto al silenzio. ad esempio, lo stato viola il diritto al silenzio dell’imputato se cerca di costringerlo a fornire dichiarazioni bancarie agli ispettori delle dogane[26]. la costrizione a cooperare con le autorità durante le indagini preliminari può violare il diritto di non autoincriminarsi e compromettere l’imparzialità di ogni successiva udienza.