검색어: anordnungsmitgliedstaat (독일어 - 폴란드어)

die europäische Überwachungsanordnung ist als option immer dann möglich, wenn der anordnungsmitgliedstaat nach maßgabe seines innerstaatlichen rechts untersuchungshaft anordnen kann, ungeachtet der in den mitgliedstaaten für die anordnung der untersuchungshaft unterschiedlich hohen straferwartung.
jeżeli chodzi o próg, europejski nakaz nadzoru stanowi opcję w przypadkach, gdy prawo krajowe dopuszcza, aby wydające nakaz państwo członkowskie nakazało zatrzymanie podejrzanego w areszcie, niezależnie od różnic w wysokości progu pomiędzy państwami członkowskimi.

6. im haager programm wird der rat aufgefordert, den vorschlag für eine europäische beweisanordnung noch im jahr 2005 anzunehmen. nach dem rahmenbeschluss über die sicherstellung von vermögensgegenständen[3] ist dieser vorschlag ein erster entscheidender schritt zur anwendung des grundsatzes der gegenseitigen anerkennung in der phase der beweismittelerhebung vor dem eigentlichen strafprozess. die beweisanordnung erstreckt sich jedoch nicht auf die gesamte beweispalette. rechtsinstrumente zur anwendung des grundsatzes der gegenseitigen anerkennungen sollten auch ermittlungshandlungen wie die vernehmung von verdächtigen, zeugen und sachverständigen oder die Überwachung von kontobewegungen sowie des telekommunikationsverkehrs einschließen. ziel ist letztendlich die einführung eines einzigen rechtsinstruments zur erleichterung der beweismittelerhebung in strafsachen, unabhängig davon, wo diese beweiserhebung in der europäischen union stattfindet. die anwendung des grundsatzes der gegenseitigen anerkennung in diesem bereich hat nach auffassung der kommission zur folge, dass der anordnungsstaat herr der ermittlungen ist, da der vollstreckungsstaat die entscheidung, welche art von beweis zu erheben ist, nicht in frage stellen kann. vor allem aus diesem grund befürwortet die kommission daher, in allen angelegenheiten, die mit der beweismittelerhebung zusammenhängen, vom grundsatz der doppelten strafbarkeit abzurücken. was die modalitäten der beweiserhebung anbelangt, so müssen die in dem jeweiligen mitgliedstaat für die betreffende ermittlungshandlung geltenden innerstaatlichen bestimmungen eingehalten werden, es sei denn, der vollstreckungsmitgliedstaat wendet im einklang mit artikel 4 absatz 1 des Übereinkommens vom 29. mai 2000 bestimmte vom anordnungsmitgliedstaat ausdrücklich bezeichnete form– oder verfahrensvorschriften an. der erlass gemeinsamer mindestvorschriften für die beweiserhebung (vgl. 3.1.1.2) dürfte dazu beitragen, dass die im hoheitsgebiet eines anderen mitgliedstaats erhobenen beweise vor den gerichten der anderen mitgliedstaaten verwertet werden können.
6. program haski wzywa radę do przyjęcia wniosku dotyczącego nakazu dowodowego przed końcem 2005 r. po przyjęciu decyzji ramowej o zabezpieczeniu mienia[3] tekst ten stanowi pierwszy istotny etap w stosowaniu zasady wzajemnego uznawania w fazie gromadzenia dowodów, która poprzedza proces karny. nakaz dowodowy nie obejmie jednak całej gamy wymaganych dowodów. czynności dochodzeniowe takie jak przesłuchanie podejrzanych, świadków, biegłych lub kontrola kont bankowych czy rozmów telefonicznych powinny również zostać włączone do instrumentów zasady wzajemnego uznawania. ostatecznym celem jest stworzenie jednego instrumentu prawnego, który ułatwi gromadzenie wszelkich rodzajów dowodów w sprawach karnych na terenie unii europejskiej. według komisji stosowanie w tym obszarze zasady wzajemnego uznawania musi prowadzić do pozostawienia kwestii przeprowadzania dochodzenia w gestii kraju wydającego nakaz, ponieważ orzeczenie o uzyskaniu danego środka dowodowego nie może zostać zakwestionowane przez państwo członkowskie wykonujące nakaz. szczególnie z tego względu komisja zaleca odstąpienie do zasady podwójnej odpowiedzialności karnej we wszystkich dziedzinach związanych z gromadzeniem dowodów. jeśli chodzi o sposoby gromadzenia dowodów, powinno przestrzegać się krajowych przepisów stosowanych w danym państwie członkowskim względem danego rodzaju dochodzenia z zastrzeżeniem przewidzianego już w art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 29 maja 2000 r. zastosowania przez wykonujące nakaz państwo członkowskie niektórych formalności lub procedur wskazanych wyraźnie przez państwo członkowskie wydające. przyjęcie minimalnych środków harmonizujących w dziedzinie gromadzenia dowodów (por. 3.1.1.2) powinno umożliwić wykorzystanie środków dowodowych zebranych zgodnie z prawem na terenie jednego z państw członkowskich w sądach innych państw członkowskich.