검색어: mag tanim sa bakan ting lupa (타갈로그어 - 영어)

masipag mag tanim
masipag magtanim

mahilig akong mag tanim sa hardin
english

mag tanim ng palay
naga sabog ng aning palay

wag mag tanim ng sama ng loob sa nanay mo
don't plant a grudge against one another

gusto ko matuto mag tanim
i want to learn more

natutu akung mag tanim ng puno
natutu akung mag tanim ng puno

natuto ako mag tanim saaming bakuran
do not let your money change

mas magandang palang mag tanim sa lupang loam kaysa sa buhangin
it is better to plant in loam soil than in sand

mga tanim sa bukid,kulang ng pandilig
farm plants, lack of sprinkling

kaya kailangan natin mag tanim ng mga puno
we need to plant trees.

di ko kaya mag tanim ng galet sa nga taong mahal ko kaya onay na ako
i'm annoyed

encourage ang mga tao na mag tanim ng mga puno dahil ito ay makakatulong sa atin sa hinaharap
kaya nasisira ang planeta dahil sa mga ginagawa ng mga tao

maganda mag tanim ng halaman para mas maganda ang ating kalikasan
maganda mag tanin halaman para natulong tau sa kalikasan

excuse letter for being absent tinolongan ko si papa mag tanim nang mais kasi wala siya kasama mag tanim nang mais
excuse letter for being absent

para sakin kong bakit agri yong kinuha kong korsu ay dahil gusto kong matotong mag tanim ng gulay bukod sa gulay gusto ko ring matoto kong papaano ito patabain at palakihin ng malosog
para sakin kong bakit agri yong kinuha kong korsu ay dahil gusto kong matotong mag plant ng gulay sa gulay ko gusto din matoto kong paano ito patabat atalaki ng malosog

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay