검색어: uitgelate (아프리칸스어 - 스웨덴어)

vanweë die akkers van my volk wat met dorings en distels opskiet, ja, vanweë al die huise van vreugde van die uitgelate stad.
över mitt folks åkrar som fyllas av törne och tistel, ja, över alla glädjens boningar i den yra staden.

is dít julle uitgelate stad wat in die dae van die voortyd sy oorsprong het, wie se voete hom ver weggedra het om in vreemde lande te vertoef?
Är detta eder glada stad, hon den urgamla, som av sina fötter bars till fjärran land, för att gästa där?

daarom het die doderyk sy keel wyd oopgemaak en sy mond uitgerek sonder maat, en daarin sink hulle adel en hulle menigte en hulle luidrugtigheid en diegene onder hulle wat uitgelate is.
ja, därför spärrar dödsriket upp sitt gap, det öppnar sina käftar utan allt mått, och stadens yperste måste fara ditned, jämte dess larmande och sorlande skaror, envar som fröjdar sig därinne.

rumoerige, woelige stad, uitgelate vesting? die wat in jou verslaan is, is nie deur die swaard verslaan en het nie in die oorlog gesterwe nie.
du larmuppfyllda, du bullrande stad, du glada stad! dina slagna hava icke blivit slagna med svärd, ej dödats i strid.

ek het nie gesit in 'n vergadering van spotters of was nie uitgelate nie; vanweë u hand het ek alleen gesit, want u het my met grimmigheid vervul.
jag har icke suttit i gycklares samkväm och förlustat mig där; för din hands skull har jag måst sitta ensam, ty du har uppfyllt mig med förgrymmelse.

as hulle verhit is, berei ek hulle maaltyd en maak hulle dronk, sodat hulle uitgelate word en 'n ewige slaap kan slaap en nie wakker word nie, spreek die here.
men när de äro som mest upptända, skall jag tillreda åt dem ett gästabud; jag skall göra dem druckna, så att de jubla. så skola de somna in i en evig sömn, ur vilken de aldrig skola uppvakna, säger herren.

dit is die uitgelate stad wat so veilig gewoon het, wat in sy hart gesê het: dit is ek, en niemand anders nie! hoe het dit 'n verwoesting geword, 'n lêplek vir wilde diere! almal wat daar verbytrek, spot, skud met die hand.
så skall det gå den glada staden, som satt så trygg, och som sade i sitt hjärta: »jag och ingen annan!» huru har den icke blivit en ödemark, en lägerstad för vilda djur! alla som gå där fram skola vissla åt den och slå ihop händerna.