Je was op zoek naar: renvoi approuvé (Nederlands - Italiaans)

renvoi
rinvio

uitsluiting van renvoi
esclusione del rinvio

vraag 12: moet het toekomstige communautaire instrument het renvoi toelaten indien de geharmoniseerde collisieregels naar het recht van een derde staat verwijzen?
domanda n. 12: il futuro strumento comunitario dovrà consentire il rinvio nel caso in cui le regole armonizzate sul conflitto di legge designino la legge di uno stato terzo.

de eenmaking van de collisieregels op communautair niveau zal het renvoi (herverwijzing of terugverwijzing) overbodig maken wanneer alle aanknopingspunten zich in één lidstaat situeren.
l'unificazione delle norme che disciplinano il conflitto di leggi a livello comunitario renderà inutile il rinvio una volta che gli elementi di collegamento saranno presenti in uno stato membro.

artikel 20 quinquies renvoi toestaan zou de beoogde rechtszekerheid in gevaar brengen. de aanwijzing van een rechtsstelsel op grond van de uniforme collisieregels betekent bijgevolg dat de materiële regels van dat rechtsstelsel worden aangewezen en niet de regels van internationaal privaatrecht.
articolo 20 quinquies poiché ammettendo il rinvio si comprometterebbe l’obiettivo della certezza del diritto, designare la legge applicando norme di conflitto uniformi significa designare le norme sostanziali di quella legge e non già le sue norme di diritto internazionale privato.

570 -nadere uitleg van het voorstel hoofdstuk ii -bevoegdheid artikel 3 bis deze bepaling voorziet in een beperkte mogelijkheid voor de echtgenoten om binnen zekere grenzen onderling overeen te komen welke de bevoegde rechter is (“prorogatie”) in procedures betreffende echtscheiding en scheiding van tafel en bed. de bepaling stemt overeen met artikel 12 van verordening nr. 2201/2003 van de raad dat partijen de mogelijkheid biedt om onder bepaalde voorwaarden de bevoegde rechter aan te wijzen inzake ouderlijke verantwoordelijkheid. deze versterkte partijautonomie zal de rechtszekerheid en de voorspelbaarheid voor de echtgenoten vergroten. op grond van de huidige bevoegdheidsregels kunnen echtgenoten de echtscheiding niet vragen in een lidstaat waarvan slechts een van hen onderdaan is bij gebrek aan een ander aanknopingspunt. de nieuwe regel zal in het bijzonder de toegang tot de rechter vergemakkelijken voor echtgenoten met verschillende nationaliteiten door het hen mogelijk te maken om samen de bevoegde rechter(s) aan te wijzen van een lidstaat waarvan een van hen onderdaan is. deze mogelijkheid is van toepassing op echtgenoten die in een lidstaat verblijven en op echtgenoten die in derde staten verblijven. echtgenoten die een bevoegde rechter aanwijzen, kunnen ook de mogelijkheid gebruiken om overeenkomstig artikel 20 bis het toepasselijke recht aan te wijzen. er gelden bepaalde vormvereisten om te waarborgen dat beide echtgenoten zich bewust zijn van de gevolgen van hun keuze. de mogelijkheid om de bevoegde rechter aan te wijzen, is niet van toepassing op procedures betreffende nietigverklaring van een huwelijk, waarvoor partijautonomie niet geschikt wordt geacht. de artikelen 4 en 5 worden gewijzigd om rekening te houden met de nieuwe regel inzake prorogatie. artikel 6 wordt geschrapt. de openbare raadpleging bracht aan het licht dat deze bepaling verwarring kan doen ontstaan. ze is ook overbodig aangezien de artikelen 3, 4 en 5 de omstandigheden beschrijven waarin een rechter exclusief bevoegd is wanneer een echtgenoot zijn of haar gewone verblijfplaats in een lidstaat heeft of onderdaan is van een lidstaat of, in het geval van het verenigd koninkrijk en ierland, zijn of haar "domicile" (woonplaats) op het grondgebied van een van die lidstaten heeft. artikel 7 artikel 7 verwijst momenteel naar de nationale regels over internationale bevoegdheid in situaties waarin de echtgenoten niet hun gewone verblijfplaats hebben in een lidstaat en niet dezelfde nationaliteit hebben. de nationale regels zijn echter gebaseerd op verschillende criteria en waarborgen niet altijd effectief de toegang tot de rechter voor echtgenoten, ook al hebben zij een nauwe band met de betrokken lidstaat. dit kan leiden tot situaties waarin geen rechterlijke instantie in de eu of in een derde staat bevoegd is om een verzoek tot echtscheiding, scheiding van tafel en bed of nietigverklaring van een huwelijk te behandelen. dit kan ook leiden tot praktische moeilijkheden om een echtscheiding te laten erkennen in een lidstaat aangezien een in een derde staat uitgesproken beslissing niet wordt erkend in een lidstaat overeenkomstig verordening (eg) nr. 2201/2003, maar alleen overeenkomstig de nationale regels of de toepasselijke internationale verdragen. het voorstel bevat een uniforme een volledige regel inzake residuele bevoegdheid die de nationale regels over residuele bevoegdheid vervangt en die de toegang tot de rechter waarborgt voor echtgenoten die in een derde staat verblijven maar nauwe banden hebben met een bepaalde lidstaat waarvan zij onderdaan zijn of waar zij gedurende een zekere tijd hebben verbleven. de werkingssfeer van deze regel stemt overeen met die van de algemene bevoegdheidsregel van artikel 3 en is van toepassing op echtscheiding, scheiding van tafel en bed en nietigverklaring van het huwelijk. artikel 12 artikel 12 wordt gewijzigd om te verzekeren dat een overeenkomstig artikel 3 bis door de echtgenoten aangewezen rechter die bevoegd is inzake echtscheiding, ook bevoegd is voor de met dit verzoek samenhangende kwesties inzake ouderlijke verantwoordelijkheid, op voorwaarde dat de in artikel 12 van dezelfde verordening vastgestelde voorwaarden zijn vervuld, in het bijzonder dat de bevoegdheid in het belang van het kind is. hoofdstuk ii bis toepasselijk recht in echtscheidingszaken en in zaken van scheiding van tafel en bed de commissie stelt voor om geharmoniseerde collisieregels vast te stellen voor echtscheidingszaken en zaken van scheiding van tafel en bed, die in de eerste plaats gebaseerd zijn op de keuze van de echtgenoten. de keuze is beperkt tot het recht van landen waarmee de echtgenoten een nauwe band hebben doordat zij er hun laatste gemeenschappelijke gewone verblijfplaats hadden wanneer één van hen er nog verblijft of doordat zij er onderdanen van zijn, het recht van de staat van hun vorige gewone verblijfplaats of het recht van het forum. de meeste respondenten op het groenboek waren van oordeel dat gemeenschappelijke collisieregels van toepassing moeten zijn op scheiding van tafel en bed en op echtscheiding, aangezien scheiding van tafel en bed in veel gevallen uitmondt in echtscheiding. de lidstaten die scheiding van tafel en bed erkennen, passen dezelfde collisieregels toe op echtscheiding als op scheiding van tafel en bed. de meeste belanghebbenden waren er daarentegen geen voorstander van om deze regels ook toe te passen op de nietigverklaring van een huwelijk, die nauw verbonden is met de geldigheid van het huwelijk, en die in het algemeen wordt beheerst door het recht van de staat waarin het huwelijk werd gesloten ("lex loci celebrationis") of door het recht van de nationaliteit van de echtgenoten ("lex patriae"). artikel 20 bis de meeste nationale collisieregels bieden voor een bepaalde situatie slechts één oplossing. het voorstel wil de flexibiliteit voor de echtgenoten vergroten door het hen mogelijk te maken het op echtscheiding en scheiding van tafel en bed toepasselijke recht te kiezen. de beschikbare rechtsstelsels zijn beperkt tot de rechtsstelsels waarmee de echtgenoten een nauwe band hebben. de regel bevat een aantal vormvereisten om te waarborgen dat de echtgenoten zich bewust zijn van de gevolgen van hun keuze. artikel 20 ter wanneer geen rechtskeuze werd gemaakt, wordt bepaald welk recht toepasselijk is op grond van een reeks aanknopingspunten die in de eerste plaats gebaseerd zijn op de gewone verblijfplaats van de echtgenoten. deze uniforme regel zal de rechtszekerheid en de voorspelbaarheid waarborgen. het vaststellen van geharmoniseerde collisieregels zou de kans op een “rush naar de rechter” wellicht aanzienlijk doen afnemen, aangezien elke geadieerde rechter in de gemeenschap het op grond van de gemeenschappelijke regels aangewezen recht zou toepassen. het feit dat de regel in de eerste plaats is gebaseerd op de gewone verblijfplaats van de echtgenoten, en bij gebrek daaraan, op hun laatste gewone verblijfplaats als een van hen daar nog verblijft, zal in de meeste gevallen leiden tot de toepassing van het recht van het forum. de problemen in verband met de toepassing van vreemd recht zullen daarom zeldzaam zijn. artikel 20 quater hoewel dit niet expliciet in de tekst is vermeld, heeft de voorgestelde verordening een universeel karakter, dat wil zeggen dat de collisieregels het recht van een lidstaat van de europese unie kunnen aanwijzen of het recht van een derde staat. wanneer het recht van een andere lidstaat wordt aangewezen, kan het europees justitieel netwerk in burgerlijke en handelszaken een rol spelen in het bijstaan van de rechterlijke instanties over onderwerpen van vreemd recht. artikel 20 quinquies renvoi toestaan zou de beoogde rechtszekerheid in gevaar brengen. de aanwijzing van een rechtsstelsel op grond van de uniforme collisieregels betekent bijgevolg dat de materiële regels van dat rechtsstelsel worden aangewezen en niet de regels van internationaal privaatrecht. artikel 20 sexies het mechanisme van de exceptie van openbare orde biedt de mogelijkheid om de door de collisieregels aangeduide regels van het vreemd recht niet toe te passen wanneer de toepassing van het vreemde recht in een bepaalde zaak onverenigbaar zou zijn met de openbare orde van het forum. de term “kennelijk” onverenigbaar wil zeggen dat de exceptie van openbare orde slechts uitzonderlijk mag worden gebruikt. de positie van het verenigd koninkrijk, ierland en denemarken het verenigd koninkrijk en ierland nemen niet deel aan de samenwerking inzake de onder titel iv van het verdrag vallende gebieden, tenzij zij hun wens om deel te nemen kenbaar maken overeenkomstig artikel 3 van het protocol betreffende de positie van het verenigd koninkrijk en ierland, gehecht aan het verdrag betreffende de europese unie en het verdrag tot oprichting van de europese gemeenschap. denemarken neemt overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van het protocol betreffende de positie van denemarken, gehecht aan het verdrag betreffende de europese unie en het verdrag tot oprichting van de europese gemeenschap, niet deel aan de aanneming van deze verordening, zodat deze niet verbindend, noch van toepassing is op denemarken. -
esposizione dettagliata della proposta capo ii -competenza articolo 3 bis il nuovo articolo introduce una qualche possibilità per i coniugi di designare di comune accordo l’autorità giurisdizionale competente ("proroga") per il procedimento di divorzio o separazione personale. corrisponde all’articolo 12 del regolamento (ce) n. 2201/2003 che consente alle parti di concordare l’autorità giurisdizionale competente in materia di responsabilità genitoriale a determinate condizioni. questa maggior autonomia delle parti aumenterà la certezza del diritto e la prevedibilità per i coniugi. le attuali norme di competenza giurisdizionale non permettono ai coniugi di chiedere il divorzio in uno stato membro di cui uno solo è cittadino in mancanza di un altro criterio di collegamento. la nuova norma faciliterà l’accesso alla giustizia dei coniugi di nazionalità diversa che potranno designare di comune accordo una o le autorità giurisdizionali di uno stato membro di cui solo uno di loro è cittadino. questa possibilità vale per i coniugi che vivono in uno stato membro come in uno stato terzo. i coniugi che designano un’autorità giurisdizionale competente possono anche avvalersi della possibilità di scegliere la legge applicabile ai sensi dell'articolo 20 bis. devono essere osservati alcuni requisiti formali per garantire che entrambi i coniugi siano consapevoli delle conseguenze della loro scelta. la possibilità di scegliere l’autorità giurisdizionale competente non sussiste per i procedimenti di annullamento del matrimonio, in cui l’autonomia delle parti è ritenuta inappropriata. gli articoli 4 e 5 sono modificati per tener conto della nuova norma sulla proroga. l'articolo 6 è soppresso. dalla consultazione pubblica è emerso che può creare confusione. la disposizione risulta inoltre superflua in quanto gli articoli 3, 4 e 5 specificano i casi in cui un’autorità giurisdizionale ha competenza esclusiva quando un coniuge risiede abitualmente nel territorio di uno stato membro o è cittadino di uno stato membro o, nel caso del regno unito e dell'irlanda, ha il "domicile" nel territorio di uno di questi stati. articolo 7 l’articolo 7 rinvia attualmente alle norme nazionali di competenza internazionale quando i coniugi non risiedono abitualmente nel territorio di uno stato membro e non hanno la stessa cittadinanza. le norme nazionali però si basano su criteri diversi e non sempre garantiscono ai coniugi un accesso effettivo alla giustizia, nonostante lo stretto legame con lo stato membro in questione che quelli possono avere. rischiano così di crearsi situazioni in cui nessuna autorità giurisdizionale degli stati membri o di uno stato terzo è competente a pronunciarsi su una domanda di divorzio, separazione personale o annullamento del matrimonio, ma anche altre situazioni in cui difficoltà pratiche si oppongono al riconoscimento del divorzio in uno stato membro poiché la decisione emessa in uno stato terzo non è riconosciuta in uno stato membro secondo il regolamento (ce) n. 2201/2003, ma solo in base alle norme nazionali o ai trattati internazionali applicabili. la proposta introduce una norma uniforme e completa sulla competenza residuale che sostituisce le corrispondenti norme nazionali e garantisce l’accesso alla giustizia ai coniugi che vivono in uno stato terzo ma mantengono legami forti con un determinato stato membro di cui sono cittadini o in cui hanno risieduto per un certo periodo. il campo d’applicazione di questa norma corrisponde a quello della norma generale sulla competenza giurisdizionale di cui all’articolo 3 e ricomprende il divorzio, la separazione personale e l’annullamento del matrimonio. articolo 12 l’articolo 12 è modificato per garantire che l’autorità giurisdizionale del divorzio scelta dai coniugi ai sensi dell’articolo 3 bis sia competente anche per le questioni inerenti alla responsabilità genitoriale connesse con la domanda di divorzio, purché siano osservate le condizioni di cui all’articolo 12, in particolare che la competenza sia conforme all'interesse superiore del minore. capo ii bis -legge applicabile in materia di divorzio e separazione personale la commissione propone di introdurre norme di conflitto armonizzate in materia di divorzio e separazione personale che si basino anzitutto sulla scelta dei coniugi. tale scelta è limitata alle leggi dello stato con cui i coniugi presentano un legame stretto a motivo della loro ultima residenza abituale comune se uno dei due vi risiede ancora, della cittadinanza di uno di coniugi o della loro precedente residenza abituale, e alla legge del foro. per la maggioranza dei soggetti che hanno risposto al libro verde, le norme di conflitto dovrebbero applicarsi alla separazione personale e al divorzio poiché spesso quest’ultimo deve essere necessariamente preceduto dalla separazione. gli stati membri che riconoscono la separazione personale applicano le stesse norme di conflitto che al divorzio. la maggior parte dei soggetti consultati non è invece favorevole all’estensione di queste norme all’annullamento del matrimonio, che è strettamente legato alla validità del matrimonio e generalmente disciplinato dalla legge dello stato in cui quello è stato celebrato ("lex loci celebrationis") o dalla legge nazionale comune dei coniugi ("lex patriae"). articolo 20 bis la norme di conflitto nazionali prevedono nella maggior parte dei casi un’unica soluzione a una data situazione. la proposta intende offrire ai coniugi una maggiore flessibilità permettendo loro di scegliere la legge applicabile al divorzio e alla separazione personale. le leggi invocabili sono unicamente quelle degli stati con cui i coniugi hanno un legame stretto. la norma comprende certi requisiti procedurali affinché i coniugi siano consapevoli delle conseguenze della loro scelta. articolo 20 ter in mancanza di scelta delle parti, la legge applicabile si determina in base a una serie di criteri di collegamento, di cui in primo luogo la residenza abituale dei coniugi. questa norma uniforme garantirà la certezza del diritto e la prevedibilità. introducendo norme di conflitto armonizzate si dovrebbe ridurre di molto il rischio della “corsa in tribunale”, dal momento che qualsiasi autorità giurisdizionale adita nella comunità applicherà la legge designata in base a norme comuni. dato che la norma fa riferimento anzitutto alla residenza abituale dei coniugi o, mancando questa, all’ultima residenza abituale comune se uno dei due vi risiede ancora, nella maggior parte dei casi si applicherà la legge del foro e si faranno quindi rari i problemi legati all’applicazione di una legge straniera. articolo 20 quater sebbene il testo non lo specifichi espressamente, il regolamento proposto è destinato ad avere un’applicazione universale nel senso che le norme di conflitto potranno designare la legge di uno stato membro dell'unione europea come quella di uno stato terzo. qualora sia designata la legge di un altro stato membro, la rete giudiziaria europea in materia civile e commerciale potrà fornire informazioni alle autorità giurisdizionali sul contenuto della legge straniera. articolo 20 quinquies poiché ammettendo il rinvio si comprometterebbe l’obiettivo della certezza del diritto, designare la legge applicando norme di conflitto uniformi significa designare le norme sostanziali di quella legge e non già le sue norme di diritto internazionale privato. articolo 20 sexies l’eccezione di ordine pubblico permette all’autorità giurisdizionale di non tener conto della legge straniera designata dalle norme di conflitto quando l’applicazione di tale legge in una determinata fattispecie è contraria all’ordine pubblico del foro. con “manifestamente” incompatibile si intende che il ricorso all’eccezione di ordine pubblico deve essere eccezionale. posizione del regno unito, dell'irlanda e della danimarca il regno unito e l’irlanda non partecipano alla cooperazione nelle materie di cui al titolo iv del trattato, salvo che notifichino la loro intenzione di partecipare in conformità dell’articolo 3 del protocollo sulla posizione del regno unito e dell'irlanda allegato al trattato sull'unione europea e al trattato che istituisce la comunità europea. la danimarca non partecipa all'adozione del presente regolamento e non ne è pertanto vincolata né è soggetta alla sua applicazione, conformemente agli articoli 1 e 2 del protocollo sulla posizione della danimarca allegato al trattato sull'unione europea e al trattato che istituisce la comunità europea. -