Je was op zoek naar: bakit iniwan na ang puso kong ito (Tagalog - Engels)

na bihag at umibig sayo ang puso kong ito
na bihag at umibig sayo ang puso kong ito

oo na ang puso abah
haha i don't want to speak english anymore

ang puso kong napapagal
heart tired

buuin ang puso kong sawi
buuin mo ang puso ko

nabihag mo ang puso kong pihikan
my heart is falling in love with you

awatin ang puso kong ibigin ka?
will you take my heart to love you?

umaasa ako na ang lihim kong ito ay di mapunta sa wala at daliwalain niyo lang
can not go to nothing

dadalawin natin ang puso kong patay na patay sayo
dadalawin natin ang puso kong patay na patay sayo

naka ngiti ako sa paningin nyo pero durog na durog na ang puso ko
my heart is broken at what you do

kung hindi rin lang ikaw ang dahilan pipiliin ba ang puso kong hindi na masaktan
if you're not the only reason

buong puso kong ipinagdarasal ang kanilang kaligtasan at matapos na ang kanilang paghihirap sa virus na ito
i wholeheartedly pray for their safety and their suffering with this virus is over

kung hindi rin lang ikaw ang dahilan pipilin ba ang puso kong hindi na lang pipilitin pang umasa para sa ting dalawa
kung hindi rin lang ikaw ang dahilan pipilin ba ang puso kong hindi na lang pipilitin pang umasa para sa ting dalawa

binalot mo ng mga hinanakit ang puso ko ilang buwan na ang nakakaraan.
sobrang taas ng tingin ko sayo at naging maayos yung pakikitungo ko pero siniraan mo pa rin ako sa iba

palagi mo akung saktan para masanay ang puso ko na sakit at sakaling ako au iyung iiwan hindi na ako masakitan dahil nasanay na ang puso ko ng sakit...
palagi mo akung saktan para masanay

ocge kong ito ang mas makaka maray sto lingawan ta na ang mga pag iribanan ta mayu namn sanang ma papa dumn ta nag tataraguan mn lng sana ning sekrito..mas maray na lng iya
ocge kong ito ang mas makaka maray sto lingawan ta na ang mga pag iribanan ta mayu namn sanang ma papa dumn ta nag tataraguan mn lng sana ning sekrito..mas maray na lng iya

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay