Şunu aradınız:: nebo (Sırpça - Kebuano)

u poèetku stvori bog nebo i zemlju.
sa sinugdan gibuhat sa dios ang mga langit ug ang yuta.

i ovo bi triput, i sud se opet uze na nebo.
ug kini nahitabo sa makatulo, ug sa kalit kadto gibira ngadto sa langit.

on razapinje nebo sam, i gazi po valima morskim;
nga mao lamang ang magabuklad sa kalangitan, ug magatamak sa ibabaw sa kabaluran sa dagat;

usta svoja dižu u nebo, i zemlju prolazi jezik njihov.
ginapatunong nila ang ilang mga baba ngadto sa kalangitan, ug ang ilang dila nagasuroy latas sa yuta.

obukao si svetlost kao haljinu, razapeo nebo kao šator;
nga nagatabon sa imong kaugalingon sa kahayag ingon nga bisti; nga nagabuklad sa kalangitan ingon sa usa ka tabil;

a svod nazva bog nebo. i bi veèe i bi jutro, dan drugi.
ug gihinganlan sa dios ang hawan nga langit. ug dihay kahaponon ug dihay kabuntagon, adlaw nga ikaduha.

slušaj, nebo, govoriæu; i zemlja neka èuje govor usta mojih.
magpatalinghug kamo, mga langit, ug magasulti ako: ug papatalinghuga ang yuta sa mga pulong sa akong baba.

zato se zatvori nebo nad vama da nema rose, i zemlja se zatvori da nema roda njenog.
busa tungod kaninyo ang mga langit nagapugong sa tun-og, ug ang yuta nagapugong sa iyang bunga.

kaži zorovavelju upravitelju judejskom, i reci: ja æu potresti nebo i zemlju;
sultihi si zorobabel, gobernador sa juda, nga magaingon: akong papauyogon ang mga langit ug ang yuta;

a kad se krsti sav narod, i isus pošto se krsti i moljaše se bogu, otvori se nebo,
ug sa nabautismohan na ang tanang tawo, ug sa diha nga si jesus usab nabautismohan na ug nag-ampo, ang langit nabukas,

put orlov u nebo, put zmijin po steni, put ladjin posred mora, i put èoveèiji k devojci.
ang dalan sa usa ka agila diha sa hangin; ang dalan sa usa ka halas ibabaw sa usa ka bato; ang dalan sa usa ka sakayan diha sa kinataliwad-an sa dagat; ug ang dalan sa usa ka tawo uban sa usa ka dalaga.

a on uze onih pet hlebova i obe ribe, i pogledavši na nebo blagoslovi ih i prelomi, i davaše uèenicima da razdadu narodu.
ug sa nagkupot siya sa lima ka tinapay ug sa duha kabuok isda, siya miyahat sa langit ug nagpasalamat, ug kini iyang gipikaspikas ug gihatag ngadto sa iyang mga tinun-an aron idulot ngadto sa panon sa katawhan.

tada reèe gospod mojsiju i aronu: uzmite pepela iz peæi pune pregršti, i mojsije neka ga baci u nebo pred faraonom;
ug si jehova miingon kang moises ug kang aaron: kumuha kamo ug mga kinumkom nga abo gikan sa hudno, ug ipasablig ni moises paingon sa langit sa atubangan ni faraon:

i kad te ugasim, zastreæu nebo, i zvezde na njemu pomraèiti, sunce æu zakloniti oblakom, i mesec neæe svetliti svetlošæu svojom.
ug sa diha nga palongon ko na ikaw, tabonan ko ang langit ug pangiubon ko ang mga bitoon niana; ang adlaw tabonan ko sa usa ka panganod, ug ang bulan dili mohatag sa iyang kahayag.

a carinik izdaleka stajaše, i ne htede ni oèiju podignuti na nebo, nego bijaše prsi svoje govoreæi: bože! milostiv budi meni grešnome.
apan ang maniningil sa buhis nga nagtindog nga nagpalayo, wala gani mopayahat sa iyang mga mata ngadto sa kahitas-an, hinonoa nagpanampok siya sa iyang dughan ug nagkanayon, `o dios, kaloy-i ako nga makasasala!`