검색어: versoeking weerstaan (아프리칸스어 - 영어)

versoeking
prevent

geen mens kan die bose weerstaan!
"no man can resist evil!

vir twee bedrywe weerstaan ek hom,
for two acts i refuse to yield, but in the third i begin to weaken

ek ken geen man wat hierdie prosa sal kan weerstaan nie
i can't imagine any man resisting this prose.

sy: ek gaan die skelm straf hy: sal sy my kan weerstaan,
- how pleading his looks - ...she's retreating - he has no idea... - let's see if it will work...

maar hulle kon die wysheid en die gees waardeur hy gespreek het, nie weerstaan nie.
and they were not able to resist the wisdom and the spirit by which he spake.

onderwerp julle dan aan god; weerstaan die duiwel, en hy sal van julle wegvlug.
submit yourselves therefore to god. resist the devil, and he will flee from you.

jy sal dan vir my sê: waarom verwyt hy dan nog, want wie het sy wil weerstaan?
thou wilt say then unto me, why doth he yet find fault? for who hath resisted his will?

en toe hy op die plek kom, sê hy vir hulle: bid dat julle nie in versoeking kom nie.
and when he was at the place, he said unto them, pray that ye enter not into temptation.

waak en bid, dat julle nie in versoeking kom nie. die gees is wel gewillig, maar die vlees is swak.
watch and pray, that ye enter not into temptation: the spirit indeed is willing, but the flesh is weak.

die here weet om die godsaliges uit versoeking te verlos en die onregverdiges te bewaar vir die dag van oordeel om gestraf te word;
the lord knoweth how to deliver the godly out of temptations, and to reserve the unjust unto the day of judgment to be punished:

en hy sê vir hulle: wat slaap julle? staan op en bid, dat julle nie in versoeking kom nie.
and said unto them, why sleep ye? rise and pray, lest ye enter into temptation.

maar hy gee groter genade; daarom sê hy: god weerstaan die hoogmoediges, maar aan die nederiges gee hy genade.
but he giveth more grace. wherefore he saith, god resisteth the proud, but giveth grace unto the humble.

en lei ons nie in versoeking nie, maar verlos ons van die bose. want aan u behoort die koninkryk en die krag en die heerlikheid tot in ewigheid. amen.
and lead us not into temptation, but deliver us from evil: for thine is the kingdom, and the power, and the glory, for ever. amen.

en vergeef ons ons sondes, want ons vergewe ook elkeen wat aan ons skuldig is; en lei ons nie in versoeking nie, maar verlos ons van die bose.
and forgive us our sins; for we also forgive every one that is indebted to us. and lead us not into temptation; but deliver us from evil.

laat niemand, as hy in versoeking kom, sê: ek word deur god versoek nie. want god kan deur die kwaad nie versoek word nie, en self versoek hy niemand nie.
let no man say when he is tempted, i am tempted of god: for god cannot be tempted with evil, neither tempteth he any man:

net so moet julle, jongeres, aan die oueres onderdanig wees; en wees almal met ootmoed bekleed in onderdanigheid aan mekaar, want god weerstaan die hoogmoediges, maar aan die nederiges gee hy genade.
likewise, ye younger, submit yourselves unto the elder. yea, all of you be subject one to another, and be clothed with humility: for god resisteth the proud, and giveth grace to the humble.

lila is groen. só omgewingsvriendelik dat sy miere met tabakstof verjaag en plantluise – suksesvol – met knoffel vermoor. in haar huis is daar ook geen spuitkannetjies nie, veral nie dié met gif vir vlieë of kakkerlakke nie. niks word ooit vergiftig nie – behalwe moontlik die kleremotte in haar rooi kombersie. dié kombers word gebêre, nege-en-twintig jaar lank al, in ‘n sak van ongebleikte linne wat haar ma spesiaal hiervoor gemaak het. elke keer as sy die kombers uit die sak skud, kan sy die begeerte om ‘n tydjie by die rooi pels van haar bokhaar te talm nie weerstaan nie. as ek ‘n kat was, het sy meermale gedink, sou ek die kombers knie, en kwyl soos ek knie. maar sy werk nie haar naels in die hare in nie. sy streel net ‘n stukkie van die rooi, besadig rooi soos die binnekant van ‘n ryp tamatie, teen haar wang. sy verbind die reuk van naftaleen met hierdie sagte, rooi vertroosting en weet: die reuk kan haar aan die slaap sus. dis 'n enkelbedkombers. warm, maar bykans gewigloos. winters haal sy dit uit, met 'n lekkerte en 'n gevoel van verwagting. dan gooi sy dit oor haar kant van haar man, daniel, se dubbelbed. sy deel haar liggaam en byna al haar geheime al meer as twee dekades lank met hom, maar nie haar rooi bokhaarkombersie nie. lila se ma het die kombers destyds vir haar in port elizabeth gekoop, die vakansie voor sy universiteit toe is in die boland. hulle het gewoon op 'n dorp in die groot-karoo waar haar stiefpa, oom kakie, 'n klerewinkel gehad het. hul huis was vas aan die winkel. daardie vakansie in port elizabeth het hulle nóg universiteitsgoed gekoop, maar dis net die kombers wat sy onthou. aan die einde van lila se eerste jaar op universiteit is sy vir die somervakansie huis toe. sy moes haar deel van die dubbelkoshuiskamer, waar die kombers heeljaar op haar bed gelê het, ontruim. alles is in die bagasiebak van die rambler rogue (wat oom kakie net 'n maand tevore op springfontein in die vrystaat gaan koop het) saam terug karoo toe. die kombers het langs haar op die agtersitplek gelê. in sy voue, versteek vir haar ma en oom kakie, was die jaar se ver¬rassings, die skrik, die nuwe, vreemde drome. sy sou nog besluit wat sy met hulle sou deel. een aand sit sy, haar ma en oom kakie oudergewoonte om die kombuistafel en luister radio¬nuus terwyl hulle vir die kos in die oond wag. oom kakie het vir elkeen 'n whisky gegooi; vir hulle 'n dubbel, vir haar 'n enkel. buite is die aarde steeds dor en hittig, al het die son al amper onder die spinnerakskaduweetjies van die sewejaarsoutbosse en die kankerbossies ingeglip. die geroesemoes buite en die dringende klop aan die agterdeur kom tegelyk. as iemand só hamer, is dit tyding. lila se ma het pas die boontjiestoof met aartappels en rys en tamatie¬en-uieslaai met asyn opgeskep. sy's nog maar halfpad deur toe, hande aan die voorskoot aan't afvee, toe dit van buite oopgegooi word. die vrou by die deur se oë, het lila terug op univer¬siteit vertel, is so groot soos sopkomme. agter haar gons 'n groeiende plaat mense, byna die hele dorp. dis 'n kabaal, uitroepe, mense wat verskrik rondhol. “die winkel brand, kakie, ruik julie mense dit nie?" die ou gebou, die solder, die trap, die breëplankvloere en kosyne vat die vlamme vinnig aan. so goed jy gooi 'n vrietjie13 in 'n kafhok, sou oom kakie later sê. die dorpen
lilac is green. so environmentally friendly that she repels ants with tobacco dust and kills aphids - successfully - with garlic. there are also no spray cans in her house, especially not those with poison for flies or cockroaches. nothing is ever poisoned - except possibly the clothes moths in her red blanket. this blanket has been stored, for twenty-nine years, in a bag of unbleached linen that her mother made especially for this. every time she shakes the blanket out of the bag,