Je was op zoek naar: baka mamatay ako (Tagalog - Engels)

mamatay ako
you want me to die

baka mamatay sila
they might die,being infected and they dont have a knowledge that vaccine help us to prevent covid-19

dapat mamatay ako
we will die

maghihintay ako mamatay ako
i will wait even if i die agai

mamatay ako sa kakatawa rito
mamatay ako sa kakatawa

halos mamatay ako sa kaiiyak
i almost died in teiijars

mahal kita hanggang sa mamatay ako
i love you to death

kahit papano mamatay ako ng payapa
kahit papano mamatay ako ng payapa

wala na parang pakiramdam ko mamatay ako
i didn't sleep last night

mamatay ako pag nawala ka sa buhay ko mahal ko
i die when you lose in my life i love

gusto ko mag inum ng alak at magpaka lasing hangang sa mamatay ako hangang sa mamatay
panu ako magtitiwala kung ganyan yung pinararamdam mo

dapat may anak na ako ngayon, dahil sa sobrang sama ng loob nawala siya misscarriage.halos mamatay ako sa kalungkutan. si barbs lang ang kadamay ko.
i should have had a child by now, out of desperation he had lost his misscarriage.

ang akin releksyon ay sa hanggang mamatay dahil mabuti pa ang aking buhay para lang bayan ay hanggang mamatay ako. at para mamayapa ang aking bayan at para sa kasaysayan. ay handa ako i alay ang aking buhay hanggang mamatay
my reflection is on until i die because my life is still good just for the town is until i die. and for the peace of my people and for history

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay