Você procurou por: aanin ko ang puso kung patay ka naman (Tagalo - Inglês)

tinuruan ko ang puso kung mahalin ka
tinuruan ko ang puso kung mahalin ka

dala ko ang puso mo
i carry it in my heart

hinahawakan ko ang puso ko
hinahawakan ko ang puso ko

dala ko ang puso mo (i carry you in my heart)
i may not carry you

ang pinipili ko ang pamilya ko aanhin ko ang pera kung wala kang pamilya kahit walang pera basta hindi may pamilya di sila mawala kahit mahirap ka lagi silang nandiyan kahit wala kang pera na makikita mo lang yan pero pag ang pamilya mahirap na pag-asa wasak na hindi ko ipagpapalit sa pera ang pamilya ko wala akong tao ay may pamilya naman akung buo kaysa sa pera busog ka di ka naman masaya sa pamilya busog kapa may maynagmamahal pa sayo sa pera masaya ngunit iba ako
ang pinipili ko ay ang ang pamilya ko aanhin ko ang pera kung wala kang pamilya kahit walang pera basta't may pamilya di sila mawawala kahit mahirap ka lagi silang nandiyan kahit wala kang pera ang pera makikita mo lang yan pero pag ang pamilya mahirap buohin pag wasak na kaya hindi ko ipagpapalit sa pera ang pamilya ko wala man ako nyan may pamilya naman akung buo kaysa sa pera busog ka nga di ka naman masaya sa pamilya busog kapa may maynagmamahal pa sayo sa pera masaya nga pero iba ang saya

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay