Вы искали: pababa ng hagdan (Тагальский - Английский)

tumakbo siya pababa ng hagdan.
she dashed downstairs.

baitang ng hagdan
staircase

pag akyat ng hagdan
climbing stairs

bumaba siya ng hagdan.
she went down the stairs.

hinatid ko pababa ng gate
hinatid ko

tapat ng hagdan sa harap
across the stairs

nagmamadaling bumaba ng hagdan sa takot
nag mamadaling bumaba sa hagdan

magpapagawa ng cabinet sa ilalim ng hagdan
make a cabinet

ibang taon pababa ng higit pa to dumating
another year down a lot more ti come

paano makapag pababa ng apoy galing sa langit
the fire suddenly ignited

paakyat ng hagdan matulad tumama ang noo sa bakal
aq slipped on the stairs and hit my hip

ang mga anghel ng diyos ay umaakyat at bumababa ng hagdan
god's angels were ascending and descending the ladder

ng hihila pababa ng isang tao masabi lang na mabuti syang tao
pulling someone down just to say that he's a good person

hindi kailanman tumingin pababa ng isang tao maliban kung ikaw ay pagtulong sa kanila
never look down a someone unless youre helping them

kuya subrang busy daw c lalaine kasi yong alaga nya may sakit, pagod na nga daw sya kasi ayaw mag pababa ng bata gusto lang saw buhatin nya.. kaya nga dipa sya nakaka send ng video sayo kasi yon ang dahilan dipa daw sya kumain, kasi ying ina ng bata ay busy sa work.
kuya subrang busy daw c lalaine kasi yong alay nya may sakit, pagod na nga daw sya kasi ayaw mag turun ng bata gusto lang saw buhatin nya .. kaya nga dipa sya nakaka send ng video sayo kasi yon ang dahilan dipa daw sya kumain, kasi ying ina ng bata is busy at work.

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay