You searched for: huwag sa magpakaiin sa lungkot (Tagalog - Engelska)

huwag sa magpakaiin sa lungkot
wag muna napaka lungkot ko pag wala si matmat

huwag magpadala sa lungkot
do not be angry with

huwag sa bicolano
huwag in bicolano

nalulunod ako sa lungkot
make piece with your broken pieces

huwag sa panahon ngayon
at the moment now there is

huwag sa magpapakita ng kungkot
do no

tulungan mokong makawala sa lungkot
help me talk to my husband

hindi ako nagpapadala sa lungkot ko
i’m not sending out my anger

nandito lang ako handang damayan ka sa lungkot mo
nandito lang ako handang damayan ka sa lungkot mo

kung gusto mo sa iba ka la na lang huwag sa akin
kung gusto mong magustuhan ka ng babae matuto kang maghintay at manuyo hindi mo madadala sa mabilisan matuto kang maghintay

wag mong ikulong ang sarili mo sa lungkot, lumandi ka rin
don't confine yourself

kapatid na karamay sa lungkot man o sa saya, sa hirap at ginhawa
faithful servant of god and become real parents to us

sarili mo nalang talaga ang kalaban mo .wag kana mag padala sa lungkot.. focus ka sa diskarte😊
your opponent is really your own. don't send that to sadness .. focus on strategy😊

ayaw kung parusahan ang sarili ko sa lungkot dahil lang sa ginawa nyong kasalanan sa akin. di ko deserve yon, ma ikli lang ang buhay kaya pinapalaya ko an ang aking sarili
i don't want to punish myself with grief just because you sinned against me. i don't deserve that, life is short so i'm freeing myself. ngayon ok na ako.

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay