Sie suchten nach: ang puso kong uhaw ay may, magkaka ulayaw (Tagalog - Englisch)

ang puso kong napapagal
heart tired

nabihag mo ang puso kong pihikan
my heart is falling in love with you

awatin ang puso kong ibigin ka?
will you take my heart to love you?

na bihag at umibig sayo ang puso kong ito
na bihag at umibig sayo ang puso kong ito

dadalawin natin ang puso kong patay na patay sayo
dadalawin natin ang puso kong patay na patay sayo

kung hindi rin lang ikaw ang dahilan pipiliin ba ang puso kong hindi na masaktan
if you're not the only reason

kung hindi rin lang ikaw ang dahilan pipilin ba ang puso kong hindi na lang pipilitin pang umasa para sa ting dalawa
kung hindi rin lang ikaw ang dahilan pipilin ba ang puso kong hindi na lang pipilitin pang umasa para sa ting dalawa

ang paglalakbay ay hindi palaging maganda hindi ito komportable minsan masakit. dinudurog pa nito ang puso mo.pero ok lang.nababago ka ng paglalakbay dapat itong magbago sa iyo nag-iiwan ng mga marka.sa iyong alaala sa iyong kamalayan sa iyong puso,at sa iyong katawan ay may dadalhin ka sana may maiiwan kang mabuti
travel isn't always pretty it isn't always comfortable sometimes it hurts. it even breaks your heart.but thats ok.the journney changes you it should change you it leaves marks.on your memory on your consciousness on your heart,and on your body you take something with you hopefully you leave something good behind

ang pagbabalik babahagya ko nang sa noo’y nahagkan, sa mata ko’y luha ang nangag-unahan; isang panyong puti ang ikinakaway, nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan: sa gayong kalungkot na paghihiwalay, mamatay ako, siya’y nalulumbay! nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas pasigaw ang sabing, “magbalik ka agad!” ang sagot ko’y “oo, hindi magluluwat!” nakangiti akong luha’y nalaglag… at ako’y umalis, tinunton ang landas, nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; lubog na ang araw, kalat na ang dilim, at ang buwan nama’y ibig nang magningning: maka orasyon na noong aking datnin, ang pinagsadya kong malayang lupain: kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim, ang nagsisalubong sa aking pagdating. sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok, pinatuloy ako ng magandang loob; kumain ng konti, natulog sa lungkot, ang puso kong tila ayaw nang tumibok; ang kawikaan ko, “pusong naglalagot, mamatay kung ako’y talaga nang kulog!” nang kinabukasang magawak ang dilim, araw’y namimintanang mata’y nagniningning; sinimulan ko na ang dapat kong gawin: ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim; nang magdidisyembre, tanim sa kaingin, ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin. at ako’y umuwi, taglay ko ang lahat, mga bungang-kahoy, isang sakong bigas; bulaklak na damo sa gilid ng landas, ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag; nang ako’y umalis, siya’y umiiyak… o, marahil ngayon, siya’y magagalak! at ako’y lumakad, halos lakad takbo, sa may dakong ami’y meron pang musiko, ang aming tahana’y masayang totoo at nagkakagulo ang maraming tao… “salamat sa diyos!” ang nabigkas ko, “nalalaman nila na darating ako.” at ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan, mata’y napapikit sa aking namasdan; apat na kandila ang nangagbabantay; sa paligid-ligid ng irog kong bangkay; mukha nakangiti at nang aking hagkan; para pang sinabi “irog ko, paalam!”
bones pasalaysay