검색어: zelfherinnering (네덜란드어 - 영어)

het gaat dus om zelfkennis, zelfherinnering teneinde de tijd bewust te worden.
thus it's about arriving at self-knowledge, selfremembrance in order to realize the time.

het woord ziel definieerde ik als zelfherinnering en de eeuwigheid kwam niet ter sprake.
the word soul i defined as selfremembrance and the eternal was not mentioned.

afschaffing van de zomertijd brengt door stabilisering van het dagritme de sfeer terug, de zelfherinnering.
abolishing summertime brings, by stabilizing the rhythm of the day, back the atmosphere, the selfremembrance.

de vorm van de zelfherinnering foutief aanzien voor het doel ervan dat het zich zelf herinnerende zelf is is de definitie van verbijstering.
to mistake the form of selfremembrance for the goal that is the self remembering is the definition of bewilderment.

natuurlijk is het de ziel, de reflektie van gerechte zelfherinnering die aandacht behoeft, maar we lopen telkens in dezelfde valkuil.
of course it is the soul, the reflection of righteous selfremembrance that is in need of attention, but we always fall in the same pit.

de ziel is niets meer dan de zelfherinnering in die harmonie die natuurlijk niet aan één lichaam is gebonden maar in het bewustzijn van ieder levend wezen is en potentieel in alle materie.
the soul is nothing else but the selfremembering in that harmony which of course is not bound to one body only but present in the consciousness of every known living being and potentially in all matter.

en thuis is waar het hart is. zolang het huis opgeruimd is, het hart is gezuiverd door het gebod der zelfherinnering, zal men de onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid terug vinden.
and home is where the heart is. as long as the house is cleaned, the heart is purified by the command of selfremembrance, one will find one's independence and responsibility back.

ondanks de geslachtelijke identiteit, het belang van je eigen raciale cultuur, religie of wat voor materiële vorm dan ook, de werkelijkheid van de ziel, het belang van gewetensvolle zelfherinnering verandert niet.
despite of gender-identity, the importance of one's own racial culture, religion and whatever of material form, the reality of the soul, the interest of conscientious selfremembrance does not change.

maar waar bleef de ziel, voor zover we nog wisten over welke zelfherinnering het nou precies moest gaan. ook freud, vechtend voor de redelijkheid kon de oorsprong van de neurose niet goed verklaren en het tij niet keren, de analytische conclusie ontbrak.
but where had the soul gone to, as far as we still did know about which selfremembrance it would be? also freud fighting for reasonability had difficulty explaining for the origin of neurosis properly and could not turn the tide, the analytic conclusion was lacking.

de moderne tijd als zodanig is een halfgod: het is niet het eigenlijke begrip van de tijd, dynamisch, natuurlijk, en volledig goddelijk, maar het ziet er wel zo uit, je kan er een kind in laten geloven, het is een vorm van respect voor de ondoorgrondelijke mystieke werkelijkheid van de ware cyclische kosmische tijd die onze zielen bestiert leven na leven in een orgie van zelfkennis die bewijst dat onze gewetensvolle zelfherinnering, onze ziel, niet enkel gesitueerd is in onze eigen hersenen.
modern time as such is a demigod: it is not the original concept of time, dynamic, natural and fully divine, but it looks like it, a child can be made to believe in it, it is a form of respect for the inscrutable mystic reality of the real cyclic cosmic time that runs our souls lives after lives in a orgy of selfknowledge proving that our conscientious self-remembrance, our soul, is not just situated in our own brains.